Νομίζω πως καταλάβατε αμέσως, με τί θα ασχοληθώ.
Είναι πολύς καιρός που θέλω να γράψω για αυτό το θέμα.
Δεν ξέρω πώς να το προσεγγίσω.
Σκέφτομαι ότι είναι πολύ ευαίσθητο ζήτημα και εγώ δεν είμαι ειδικός!
Την ίδια ώρα όμως σκέφτομαι, ότι είμαι γονιός και είμαι και άνθρωπος!
Και εξοργίζομαι όταν βλέπω ή ακούω οποιαδήποτε μορφή βίας σε παιδιά.
Φυσικά και είμαι αντίθετη στην βία γενικότερα, αλλά όταν έχει να κάνει σε σχέση με παιδί…πονάω αφόρητα!
Ξέρω, ότι οι δυσκολίες της ζωής και της καθημερινότητας είναι τέτοιες που μας ξεζουμίζουν και πολλές φορές μας αφήνουν μόνο σωματική και ψυχολογική κούραση, πίκρα και όρια στο μηδέν.
Οι αντοχές μας μειώνονται και οι σχέσεις γίνονται πιο έντονες και ίσως πιο νευρικές.
Το πιο εύκολο είναι να ξεσπάσουμε σε πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις.
Είναι δύσκολο να κρατηθείς, το ξέρω.
Πρέπει όμως.
Κι αν δεν μπορείς, ξέσπασε σε άλλα πράγματα.
Στη γυμναστική, στο τρέξιμο, σε ένα ταψί γαλακτομπούρεκο, ζωγράφισε, μπες στο αυτοκίνητο μόνος σου κλείσε παράθυρα και τσίριξε (φοβερά αποτελέσματα-δοκιμασμένο-believe me), άρχισε το κέντημα, κάνε κάτι να εκτονώσεις την κακή ενέργεια και να γεμίσεις ηρεμία, φως και οξυγόνο.
Γιατί να ξεσπάς σε άλλους ανθρώπους;
Στο σύντροφό σου, στο συνάδελφο, στους γονείς, στους φίλους, στον άγνωστο οδηγό στον δρόμο, στο παιδί………στο παιδί……Γιατί;
Σε καμία περίπτωση δεν θα δεχτώ τη χρήση βίας ως μέσο διαπαιδαγώγησης.
Είμαστε πολλά πολλά πολλά χρόνια μετά το “Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο” και ξέρουμε ότι το “ξύλο “δεν μαθαίνει.
Το “ξύλο” πονάει και φοβίζει.
Αποτρέπει ζημιές και σφάλματα όχι όμως με γνώση της ουσίας, αλλά με φόβο της πρόκλησης πόνου.
“Προσέχω, να μην σπάσω το βάζο στο σαλόνι, όχι γιατί μπορεί να χτυπήσω εγώ ή κάποιος άλλος από τα γυαλιά και ότι μπορεί να στοιχίζει κάποια χρήματα που κάποιος ξόδεψε για να αγοράσει, αλλά γιατί φοβάμαι ότι αν κάνω την ζημιά, θα με χτυπήσει ο/η κηδεμόνας μου και θα πονέσω. ” Αυτό.
Αν κάνετε μία έρευνα στο γκούγκλι, θα βρείτε αξιόλογα άρθρα από ειδικούς που λένε ότι η σωματική βία εκτός από πόνο, προκαλεί μείωση αυτοεκτίμησης στο παιδί, έχει καταστροφικές συνέπειες για την αυτοπεποίθησή του, άλλα πολλά δυσάρεστα και φυσικά δημιουργείται μία κακή “αλυσίδα” βίας. Αυτό σημαίνει ότι το παιδί θα ασκήσει βία κάπου αλλού, με αποτέλεσμα αυτό να διαιωνίζεται, εάν δεν αντιμετωπιστεί σωστά.
Το εύκολο είναι να ρίξεις μία στον πωπό.
Γι’αυτό, λένε, είναι δύσκολο να μεγαλώνεις παιδιά.
Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση.
Θα σας μιλήσω για την προσωπική μου εμπειρία.
Είναι αλήθεια ότι πριν γεννηθεί η κόρη μας διάβασα πολύ για την υγεία και την φροντίδα των παιδιών.
Βιβλία, άρθρα στο internet, περιοδικά για μέλλοντες γονείς.
Διάβασα πολλά και κράτησα λίγα!
Νομίζω σημαντικά!
Τα έχω ξαναπει και δεν θα βαρεθώ να τα λέω:
Δύο πράγματα χρειάζεται το παιδί. Το εξής ένα. Α Γ Α Π Η!
Aγάπη με σεβασμό και υπομονή και επιμονή και προστασία και φροντίδα και όλου του κόσμου τα καλά!
Και επειδή ως γονείς πιστέψαμε και οι δύο σε αυτό, την ονειρευτήκαμε σε αυτό, την γεννήσαμε σε αυτό, την μεγαλώνουμε έτσι.
Προσπαθούμε τουλάχιστον.
Δεν την έχουμε χτυπήσει ποτέ. Ποτέ!
Ούτε στον πωπό.
Δύσκολο πολύ. Ναι!
Προσπαθούμε με τον μπαμπά να συνεργαζόμαστε και να κάνουμε “αντικαταστάσεις”.
Όταν τελειώνουν τα όρια του ενός, αναλαμβάνει ο άλλος.
Δεν λέω, ότι δεν έχουμε χειριστεί κι εμείς καταστάσεις με λάθος τρόπο.
Έχουμε ξεφύγει σε σε επίπεδο “φωνής”- ξέρω κι αυτό είναι μία μορφή βίας- αλλά και πάλι δεν την έχουμε προσβάλει, δεν την έχουμε μειώσει, δεν την έχουμε κακοχαρακτηρίσει. Είναι αυτό που ανεβάζεις ντεσιμπέλ (..κάποιες φορές λίγο…πολύ;) ; Aυτό!
Είμαστε άνθρωποι και θα κάνουμε λάθη, αλλά προσπαθούμε πολύ να μην την πληγώσουμε. Προσπαθούμε να την διαπαιδαγωγήσουμε και όχι να την τιμωρήσουμε.
Κάνουμε λάθη και θα κάνουμε.
Το παραδεχόμαστε και προσπαθούμε να μην το επαναλάβουμε.
Θα σας πω ένα περιστατικό που μου είχε κάνει πολύ εντύπωση και ήταν από τις πρώτες φορές που ένιωσα περήφανη ως μαμά και …κάπως ικανοποιημένη με τον εαυτό μου.
Όταν η μικρή ήταν 2 ετών, είχαμε βρεθεί στις διακοπές σε μία ταβέρνα όπου υπήρχαν κι άλλα παιδάκια άγνωστα.
Με την γνωστή ευκολία που τα παιδιά δημιουργούν σχέσεις, άρχισαν να παίζουν.
Ένα από αυτά, συνομήλικο, νευρίασε με κάτι μαζί της και άρχισε να την χτυπάει, όχι όμως σε σημείο που να της προκαλεί πόνο.
Επειδή δεν είχε υποστεί βία, άλλη φορά στην ζωή της, νόμισε ότι ο πιτσιρίκος έπαιζε μαζί της και είχε ξελιγωθεί στο γέλιο.
Ο πιτσιρίκος δε, που προσπαθούσε το αντίθετο, είχε εκνευριστεί, είχε κοκκινίσει μέχρι που σταμάτησε κάποια στιγμή και άρχισε να κλαίει από τα νεύρα του.
Η μικρή εκεί πάγωσε (“χτύπησε ένα disc error” του τύπου “Oυπς! Τί έπαθε αυτός ξαφνικά; Μέχρι τώρα παίζαμε!”) κι άρχισε να τον χαϊδεύει…. 🙂
Δεν λέω ότι τα κάνω όλα σωστά!
Το αντίθετο!
Κάνω λάθη και προσπαθώ να μάθω από αυτά!
Σε ό,τι έχει να κάνει όμως με την πρόκληση πόνου και ιδίως σε παιδί, είμαι κάθετη!
Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο είναι να “σαπίσεις” στο ξύλο έναν πιο αδύναμο και πιο μικροκαμωμένο από σένα.
Αν είσαι μάγκας, κρατήσου!
Και τότε θα είσαι πραγματικά δυνατός.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments