LA VIE EN ROSE…

Σαββατόβραδο 11 η ώρα και έχω τελειώσει όλες τις δουλειές μου.

Η  Μαμαδοπούλου έχει όρεξη για ταινία.

Πριν από λίγες ημέρες είχα δει το καταπληκτικό “Rust and bone” (Σώμα με Σώμα), στο οποίο πρωταγωνιστεί η Marion Cotillard και είχα συνειδητοποιήσει, ότι την ταινία “La vie en rose”, για την οποία είχε πάρει και Oscar ερμηνείας, δεν την είχα δει.

Πήρα το παγωτό μου, λοιπόν, και στρώθηκα μπροστά στην οθόνη.

Η ταινία διηγείται τη ζωή της Edith Piaf.

Ήξερα εγκυκλοπαιδικά 1-2 τραγούδια της χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ ιδιαίτερα.

Η  Marion Cotillard είναι συγκλονιστική και η ιστορία πολύ δυνατή.

Δεν ξέρω, εάν είμαι πολύ ευαίσθητη, αλλά η συγκεκριμένη ταινία με άγγιξε πολύ από πολλές απόψεις.

Και συνήθως όταν συμβαίνει αυτό, ασχολούμαι μ’αυτή και την επόμενη μέρα (και την μεθεπόμενη-μην σας πω :p).

Η ταινία ξεκινά από την παιδική ηλικία της Piaf, η οποία δεν ήταν και η καλύτερη και βέβαια καθόρισε την υπόλοιπη ζωή της, τις επιλογές της, τις ανασφάλειές της…Ό,τι γίνεται με κάθε άνθρωπο.

Είναι απίστευτο, το πόσο δεν είχα την παραμικρή ιδέα για την ιστορία της.

Σε αυτό το σημείο συνειδητοποιώ, πως κάποιες φορές σχηματίζουμε μία εικόνα-άποψη για κάποιον άνθρωπο, μία ιδέα, μία κατάσταση και πόσο λίγα πράγματα ξέρουμε τελικά πραγματικά.

Άκουγα Edith Piaf και είχα στο μυαλό μου μία diva του Παρισιού, μία αστραφτερή χαρούμενη προσωπικότητα…

Και πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα τελικά…

Με μελαγχόλησε η ιστορία της.

Ήταν  ένα πλάσμα που ζητούσε την αγάπη. Την αγάπη που δεν πήρε ποτέ από τη μητέρα της.

Την αληθινή αγάπη, που όσες φορές τη συνάντησε, η τύχη…ή μάλλον η ατυχία της την πήρε μακριά.

Ανακάλυψα την ανάγκη της να τραγουδά, για να εκφράζεται και για να νιώθει την αγάπη του κόσμου.

Και ναι, στα 42 μου ανακάλυψα την καλλιτέχνιδα Edith Piaf μέσα από την ιστορία της.

Ένιωσα τα τραγούδια της, καθώς παρακολουθούσα και την ιστορία τους.

Λίγο-πολύ όλοι έχουμε ακούσει αυτή τη φωνή και ξέρουμε τα τραγούδια της.

Η ψυχή, που κρυβόταν πίσω από αυτά, με τάραξε.

Σήμερα άκουγα τα τραγούδια της και ….τα άκουγα να μιλάνε.

Άκουσα με τη μικρή το Non, je ne regrette rien (το ξέρετε, το ξέρετε-μην μου πείτε να σας το εκφωνήσω, γιατί δεν ξέρω “γρι” γαλλικά :p).

Ε, δεν θα έλεγα, ότι συγκλονίστηκε κιόλας, αλλά δεν σας κρύβω, ότι ανυπομονώ για τότε που θα είναι πιο μεγάλη, θα μπορούμε να παρακολουθούμε μαζί ταινίες ενηλίκων και μετά θα τις συζητάμε και θα ακούμε μαζί τα soundtrack.

Ναι, εντάξει…και τώρα απολαμβάνω τις αναλύσεις μας για τις παιδικές ταινίες και τις συγκλονιστικές εξελίξεις στο Madagascar 3. :p

Τώρα με παίρνει μαζί της στον πανέμορφο χρωματιστό αθώο κόσμο της και νιώθω τη μαγεία.

Και όταν μεγαλώσει, θα γίνει πλουσιότερος ο κοσμος των ενηλικων.

Θα μιλάμε και όχι μόνο με λόγια, αλλά και με ματιές, ενώ θα ακούμε τραγούδια…

Τραγούδια που αγγίζουν την ψυχή μας… 🙂