“ΜΑΜΑ, ΤΙ ΕΧΕΙΣ;”

Είναι αυτές οι στιγμές, αυτές οι μέρες που είτε είσαι προβληματισμένος, μελαγχολικός, στεναχωρημένος ή απλά δεν έχεις κέφια, βρε αδερφέ και βουτάς στις σκέψεις σου ή στα συναισθήματά σου.

Αφήνεις το μυαλό σου να προχωρά, κοιτώντας τριγύρω στα σοκάκια και όταν βρεις κάτι που σε απασχολεί, κάθεσαι και το περιεργάζεσαι.

Και εκεί που όλα τα χρόνια αυτή η αναζήτηση-επεξεργασία γινόταν ψιλοανενόχλητα, ξαφνικά ακούς ένα “Μαμά, τί έχεις;” και νιώθεις σαν να σου κάνουν απότομη ανάδυση από τα βαθιά νερά που βρίσκεσαι.

Πλούπ! Βγαίνεις στην επιφάνεια! Φως!Αέρας! Οξυγόνο!

Όταν είσαι μόνος σου ή συζείτε οι δυό σας με το σύντροφό σου, οι στιγμές αυτές είναι δικές σου και τις ζεις ανενόχλητος.

Το “Τί έχεις; Τί σκέφτεσαι;” όταν ακούγεται από το σύντροφό σου, σου δίνει δύο επιλογές : είτε να απαντήσεις “τίποτα σημαντικό” και να το αφήσεις εκεί, είτε να αποτελέσει αφορμή για συζήτηση και ευκαιρία να ξεδιπλώσεις τις σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου. Μπορείς να είσαι, όπως νιώθεις, γιατί ο σύντροφός σου είναι εκεί, ενήλικας και μπορεί να ακούσει, κατανοήσει και συζητήσει ό,τι χρειάζεσαι. Στη συνέχεια έχεις την επιλογή, είτε να παραμείνεις στους προβηματισμούς σου και να ζήσεις για λιγο τη μελαγχολία σου, είτε να τον αφήσεις να σε πάρει από το χέρι και να αλλάξεις διάθεση και…τσουπ! Να’το το χαμόγελο. 🙂

Όταν γίνεσαι γονιός, τα πράγματα αλλάζουν.

Και δεν αλλάζουν μία φορά! Αλλάζουν συνέχεια.

Από την ώρα που γίνεσαι γονιός, δυναμώνεις!

Πράγματα που σε “έριχναν” ψυχολογικά και σε μελαγχολούσαν, σου φαίνονται αστεία, ανούσια ή ασήμαντα.

Έχεις αξιολογήσει, τί είναι πραγματικά σημαντικό στη ζωή σου και οι προτεραιότητές σου αλλάζουν σε όλα.

Επίσης δεν έχεις χρόνο, να σταθείς πάνω από το “χυμένο γάλα” για πολλή ώρα και να κάθεσαι και να κλαίγεσαι.

Το μωρό σε χρειάζεται συνέχεια.

Αυτό σημαίνει, ότι προσπερνάς πράγματα, γιατί …ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ να ασχοληθείς με θέματα (που σου φαίνονται πια) παιδιάστικα.

Τις στιγμές που ηρεμείς και μένεις μόνος σου με τον εαυτό σου (λίγες είναι αυτές), εκτιμάς τη μέρα, τη ζωή σου και όταν σου έρθει κάτι στο μυαλό που μπορεί να σε “ρίξει” λίγο ψυχολογικά, φεύγει τόσο εύκολα και γρήγορα, με το πρώτο χαμόγελο του μωρού.

Επισης, θυμίζω, όταν έχεις μωρό…ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙΣ  να ψειρίσεις καταστάσεις. Αυτό πεινάει, θα φάει, θα ρευτεί, θα κάνει κακά, θα πρέπει να το πλύνεις, να το κοιμήσεις και …και…και!

Όταν το μωρό μεγαλώνει και γίνεται παιδάκι, έχεις μπει κι εσύ σε μία σειρά και ο χρόνος για σένα γίνεται λίγο περισσότερος.

Έχεις την ευχέρεια τις ώρες που μένεις μόνος σου, να βγει η κούρασή σου και τα προβλήματά σου και να βουτήξεις για λίγο στο σκοτεινό πηγάδι, που είναι δίπλα σου πάντα, το οποίο όμως επειδή πλέον υπάρχει κι ένα παιδί στο σπίτι, το σφραγίζεις καλά, μην πέσετε και οι δύο μέσα.

Ναι, γίνεται. Ξέρεις, πώς;

Όταν δεν είσαι καλά, όσο κι αν το κρύβεις, το πιτσιρίκι το αντιλαμβάνεται.

Είναι αυτές οι κεραίες της “Μάγια της μέλισσας”, που δεν φαίνονται (όπως και το φωτοστέφανό του εξάλλου), που πιάνουν τα πάντα.

Αν εσύ δεν νιώθεις καλά, το πιτσιρίκι το αντιλαμβάνεται, όσο καλά κι αν το κρύβεις.

Αν αφεθείς στις σκέψεις σου και στα συναισθηματά σου, εκπέμπεις κύματα που τα πιάνει και το επηρεάζεις.

Προβληματίζεται, αλλά δεν ξέρει πώς να στο πει.

Στεναχωριέται, αλλά δεν ξέρει πώς να στο εκφράσει.

Αισθάνεται ανασφάλεια και του βγαίνει.

Μελαγχολεί, κάνει πείσματα, αταξίες, δεν συνεργάζεται.

Δεν έχει άλλο τρόπο.

Δεν έχει μάθει διαφορετικά.

Οπότε καλό θα είναι να προσπαθείς, ό,τι έχεις αυτές τις λίγες έστω στιγμές, να τις περνάς μόνος σου.

Όχι να κλείνεσαι σε ένα δωμάτιο.

Duuude, αν το παιδί είναι στο δίπλα από εσένα και σε νιώθει κλεισμένο εκεί μέσα, δεν κάνεις δουλειά.

Όταν έχεις ανάγκη να μελαγχολήσεις ή είσαι στεναχωρημένος και θέλεις να ζήσεις αυτά τα συναισθήματά σου (που είναι δικαίωμά σου), βρες τρόπο να φύγεις για λίγο.

Άσε το πιτσιρίκι στο σύντροφο, στη γιαγιά, στον παππού, σε μια φίλη και βγες βόλτα.

Μην προσπαθείς να το παίξεις “καραγκιόζης”.

Δεν το κοροϊδεύεις.

Επίσης, μην πεις ψέματα, αν σε ρωτήσει.

Δεν είναι κακό να ξέρει, ότι η μαμά/ο μπαμπάς είναι προβληματισμένος/η -στεναχωρημένος/η με κάτι.

Είναι η ζωή έτσι.

Δεν μπορεί να το έχεις μέσα στην αποστειρωμένη γυάλα.

Είσαι γονιός, αλλά …ξέρεις…αυτή η λέξη είναι ο προσδιορισμός στην ύπαρξή σου.

Είσαι άνθρωπος και τα συναισθήματά σου τα ζεις.

Έχεις ευθύνη όμως για τον τρόπο, που θα τα διαχειριστείς και πως θα του μιλήσεις.

Και έρχεται αυτή η μέρα, που αφού έχετε πάρει όλοι μαζί πρωινό, η σκέψη σου ξεφεύγει για στιγμή και μάλλον συννεφιάζεις λίγο χωρίς να το καταλαβαίνεις και ακούς “Μαμά, τί έχεις;”….

Ανάμεικτα συναισθήματα…

Αγχώνεσαι, γιατί σκέφτεσαι, πόσο χάλια ήταν η φάτσα σου αυτή τη στιγμή!

Στεναχωριέσαι, γιατί δεν θέλεις να το προβληματίσεις και να το στεναχωρήσεις!

Και χαίρεσαι…γιατί μεγαλώνει!

Και νοιάζεται! Για την ανάγκη σου! 🙂

Αυτή η προσφώνηση “Μαμά” πριν το “Τι έχεις;”, κάνει τη φράση να ακουγεται στα αυτιά σου τόσο διαφορετικά.

Ενέχει ένα “πρέπει να απαντηθεί”.

Και η αλήθεια είναι, ότι θα ήταν καλό να απαντούνται όλα τα “Τί έχεις;”.

Γιατί όταν απαντούνται, δημιουργείται η δυνατότητα ..να μην έχεις πια!

Αυτό το “κάτι” μπορεί να μοιραστεί και να είναι λιγότερο ή ακόμη και να εξαφανιστεί.

Τα παιδιά είναι μικρά, όχι ανόητα.

Μπορούν να καταλάβουν τα πάντα, αρκεί να μιλήσουμε στη γλώσσα τους!

Kι αν τους μιλάμε για τα συναισθήματά μας και τις σκέψεις μας, φτιάχνουμε πρόσφορο έδαφος για να εκφράζονται  κι αυτά με τον ίδιο τρόπο.

“Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά; Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα!” 🙂

 

(photo via http://www.quotesbuddy.com/daughters-quotes/daughter-a-most-beautiful-gift/)