slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΔΙΑΦΟΡΑ

ΔΕΠ-Υ Ή ΑΛΛΙΩΣ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΕΛΛΕΙΜΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ Ή ΥΠΕΡΚΙΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑΣ!

17 Ιουλίου, 2012

Σαν άνθρωπος είμαι ανήσυχη!

Όχι, αυτό που δεν κάθομαι σε μία μεριά…

Ή και αυτό!

Τέλος πάντων!…

Μου αρέσει να ψάχνω, να μαθαίνω, να δίνω εξηγήσεις σε θέματα που συναντώ και γι’αυτό μου αρέσει να διαβάζω και να ρωτάω.

Σαν μαμά…..αχμ! Ε…δεν έχω βρει την κατάλληλη λέξη που θα με περιγράψει! Είμαι απερίγραπτη! (Εξυπναδούλες, ξέρω…αλλά, πείτε μου, καλό δεν ήταν; ;p Γκουχ! Καλά…….Δεν δήλωσα ποτέ σοβαρή! Συνεχίζω!)

Πολύ πριν ακόμη μείνω έγκυος, άρχισα να διαβάζω βιβλία, επιστημονικά άρθρα σχετικά με τα παιδιά και την ανάπτυξή τους και οφείλω να ομολογήσω, ότι ολη αυτή η θεωρία με βοηθάει πολύ στην πράξη!

Δεν την ακολουθώ κατά γράμμα, γιατί δεν έχουν καθολικά  ισχύ σε όλα τα παιδιά όλα όσα διαβάζουμε.

Οι πληροφορίες που κυκλοφορούν όμως είναι εργαλείο, που βοηθά απίστευτα στο να κατανοήσω πράγματα που αντιμετώπισα και αντιμετωπίζω σε σχέση με το μεγάλωμα του παιδιού και αφετηρία-αφορμή για να διερευνήσω διάφορα θέματα που προκύπτουν.

Ήμασταν από τους τυχερούς γονείς, που ο παιδικός σταθμός-νηπιαγωγείο που πήγε η μικρή μας, είχε συνεργασία με ειδικούς, που μας έδιναν μία αναλυτικότερη εικόνα σε σχέση με την πορεία ανάπτυξης του παιδιού, αλλά και συμβουλές για πολλές ανησυχίες μας από τις πιο ασήμαντες μέχρι και πιο σοβαρές (νέοι  γονείς….καταλαβαίνετε….πώς κόβεις την πάνα, πώς κόβεις το μπιμπερό ή και πιο σοβαρά θέματα, συμπεριφορές, διαχείριση προβλημάτων στην οικογένεια κλπ….).

Μέσα από αυτή την συνύπαρξη στον παιδικό σταθμό-νηπιαγωγείο, είχα την τύχη-όχι απλά ευκαιρία- να γνωρίσω  αξιόλογους ειδικούς που εμάς τουλάχιστον ως γονείς, μας βοήθησαν πολύ.

Μία από αυτούς είναι η κυρία Αγγελική Μούγερ, Εκπαιδευτική Ψυχολόγος και Θεραπεύτρια Οικογένειας από το Πρώτυπο Αναπτυξιολογικό Κέντρο “Παιδί & Οικογένεια”.

Η κυρία Μούγερ μας  βοήθησε αρκετές φορές να κατανοήσουμε συμπεριφορές του παιδιού, αλλά και να διαπιστώσουμε  δικά μας λάθη(ω, ναι! Θα κάνουμε κι από αυτά! Τα έχουμε ξαναπει!) εξηγώντας μας απλά, ξε-αγχώνοντάς μας και κυρίως χωρίς υπερβολές.

Έχω συζητήσει αρκετές φορές μαζί της και αυτό που έχω καταλάβει είναι, ότι δεν είναι όλα τα πράγματα πολύπλοκα (εμείς τα κάνουμε) και δεν χρειάζονται όλα τη βοήθεια ειδικού.

Υπάρχουν όμως κάποια θέματα, που δεν μπορούμε να τα διαχειριστούμε και να τα λύσουμε μόνοι μας ως γονείς. Σε αυτές τις περιπτώσεις το ενδιαφέρον και η αγάπη βοηθούν, αλλά  δεν αρκούν.

Εκεί χρειάζεται η πολύτιμη συνεργασία του ειδικού, που γνωρίζει πώς και πότε θα αντιμετωπίσει τη δυσκολία που παρουσιάζεται-διαπιστώνεται στο παιδί.

Ακούμε και διαβάζουμε για διαταραχές και οι γνώσεις των περισσοτέρων γονιών είναι στο “περίπου”.

Μία από αυτές είναι η Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής -Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ).

Ζήτησα από την κυρία Αγγελική Μούγερ, να μου δώσει ως ειδικός μία πρώτη ενημέρωση για το, τί είναι η ΔΕΠ-Υ και μου έδωσε μία επιστημονική αλλά κατανοητή περιγραφή :

“H Διαταραχή Ελλειματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας  (ΔΕΠ-Υ) είναι από τις πιο μελετημένες και τεκμηριωμένες παιδοψυχιατρικές διαταραχές παγκοσμίως.  Η επιβάρυνση που προκύπτει από τη συμπτωματολογία της επηρεάζει σημαντικά την καθημερινή ζωή των παιδιών και των οικογένειών τους, παρεμβαίνει  στη σχολική επίδοση και προσαρμογή των παιδιών και τα επιβάρυνει στο γνωστικό, συναισθηματικό και κοινωνικό τομέα.

Η ΔΕΠ-Υ αποτελεί ένα από τα πιο συχνά προβλήματα της παιδικής ηλικίας. Η συχνότητά της υπολογίζεται στο 3-5% των παιδιών σχολικής ηλικίας. Από αυτά εκτιμάται ότι το 60% θα έχει κάποια προβλήματα και στην ενήλικη ζωή.

Τα κύρια συμπτώματα που χαρακτηρίζουν τη ΔΕΠ-Υ εξελίσσονται και αλλάζουν με την ωρίμανση του παιδιού.

Στα μικρότερα παιδιά παρουσιάζεται κυρίως με :

Διάσπαση Προσοχής – Απροσεξία: Το παιδί δεν μπορεί να συγκεντρωθεί σε αυτό που κάνει, η προσοχή του αποσπάται εύκολα από άσχετα ερεθίσματα, «χαζεύει» συχνά ιδιαίτερα την ώρα των μαθημάτων αλλά κι όταν του διαβάζεις ένα παραμύθι ή του εξηγείς κάτι, με αποτέλεσμα να μην παρακολουθεί, σπάνια ακολουθεί σωστά τις οδηγίες που του δίνονται, δεν σημασία στη λεπτομέρεια, βιάζεται και κάνει λάθη από απροσεξία, ξεχνά ή χάνει τα πράγματά του και είναι γενικά ανοργάνωτο.

Υπερκινητικότητα: Το παιδί κινείται άσκοπα και υπερβολικά για την ηλικία του. Τρέχει , σκαρφαλώνει, πηδάει και κάνει ριψοκίνδυνα πράγματα. Σηκώνεται πάρα πολύ συχνά από την καρέκλα του κατά τη διάρκεια δραστηριοτήτων που απαιτούν να είμαστε καθιστοί όπως το φαγητό, η ζωγραφική, το διάβασμα ή το γράψιμο. Κινείται διαρκως ακόμα κι όταν κάθεται καθώς παίζει με τα χέρια του, με τα μολύβια ή ότι άλλο έχει μπροστά του, κουνάει τα πόδια του, στριφογυρίζει στην καρέκλα, ενοχλεί του άλλους γύρω του  και μιλάει ενώ δεν πρέπει.

Παρορμητικότητα: Το παιδί δεν σκέφτεται πριν αντιδράσει. Κάνει πράγματα που ξέρει ότι δεν πρέπει όχι γιατί θέλει να παρακούσει αλλά γιατί δεν τα καταφέρνει ή δεν  προλαβαίνει να «φρενάρει» το εαυτό του. Απαντάει πρίν προλάβει να ακόυσει όλη την ερώτηση, διακόπτει συχνά τους άλλους όταν μιλούν, δυσκολεύεται πολύ να περιμένει τη σειρά του. Στα παιχνίδια δεν ακολουθεί τους κανόνες, μιλά συνεχώς και παρεμβαίνει στο παιχνίδι των άλλων.

Το κάθε παιδί βεβαίως είναι μοναδικό και μπορεί να παρουσιάζει τα παραπάνω χαρακτηριστικά με διαφορετικούς τρόπους. Για κάποια παιδιά η απροσεξία αποτελεί το μεγαλύτερο πρόβλημα , σε άλλα προεξάρχουν η υπερκινητικότητα και η παρορμητικότητα ενώ κάποια παιδιά παρουσιάζουν και τα τρία αυτά συμπτώματα.

Συνήθως τα κορίτσια χαρακτηρίζονται κυρίως από απροσεξία χωρίς έντονη υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα ενώ τα αγόρια εμφανίζουν συνήθως και υπερκινητικότητα και παρομητικότητα χωρίς αυτό να σημαίναι ότι δεν υπάρχουν και υπερκινητικά – παρορμητικά κορίτσια ή αγόρια με έντονη διάσπαση προσοχής που δεν είναι τόσο παρορμητικά ή υπερκινητικά.

Εξαιτίας των παραπάνω διαφορών και της συχνότερης παρουσίας διασπαστικών συμπτωμάτων όπως η υπερκινητικότητα και η επιθετικότητα στα αγόρια αυτά παραπέμπονται στους ειδικούς συχνότερα από τα κορίτσι μα αποτέλεσμα η ΔΕΠ-Υ να διαγιγνώσκεται τρεις φορές συχνότερα στα αγόρια απ’ ότι στα κορίτσια, χωρίς όμως αυτό να  σημαίνει ότι η ΔΕΠ-Υ παρουσιάζεται σπάνια στα κορίτσια.

Πολλοί θα σκέφτεστε ότι  όλα τα παιδιά είναι ζωηρά, απρόσεχτα και πολύ πιο κινητικά από τους ενήλικες άρα γιατί να μιλάμε για ΔΕΠ-Υ.

Το διαφορετικό στη ΔΕΠ-Υ είναι ότι τα παραπάνω χαρακτηριστικά είναι πολύ ακραία, προκαλoύν σοβαρά προβλήματα στο σπίτι και στο σχολείο και ταλαιπωρούν το παιδί και τους γονείς από πολύ μικρή ηλικία.

Το πρόβλημα συνήθως επιδεινώνεται από το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι  συγχέουν τη ΔΕΠ-Υ με ανυπακοή  ή τεμπελιά και οι γονείς συνήθως αισθάνονται «κακοί γονείς» που δεν έχουν καταφέρει να διαπαιδαγωγήσουν σωστά τα παιδιά τους.

Αυτό που σίγουρα γνωρίζουμε για τη ΔΕΠ-Υ είναι ότι είναι  μια ενδογενής δυσκολία του παιδιού και δεν είναι αποτέλεσμα κακής διαπαιδαγώγησης εκ μέρους των γονέων ή των εκπαιδευτικών ή βαρεμάρας, τεμπελιάς, αδιαφορίας ή προκλητικότητας εκ μέρουν των παιδιών.

Η έγκαιρη διάγνωση βοηθάει τους γονείς να καταλάβουν τα παραπάνω και να σταματήσουν να κατηγορούν τον εαυτό τους  και το παιδί.

Η ακριβής αιτιολογία της ΔΕΠ-Υ δεν είναι γνωστή.

Αυτά που γνωρίζουμε είναι ότι η ΔΕΠ-Υ είναι ως ένα βαθμό «κληρονομική» αφού εμφανίζεται συχνότερα σε οικογένεις και ότι οεγκέφαλος των παιδιών με ΔΕΠ-Υ παρουσιάζει διαφορές από εκείνον των συνομηλίκων τους στη δομή, το μεταβολισμό και τη λειτουργία  συγκεκριμένων περιοχών.

Κάποιες φορές με τα παραπάνω συμπτώματα συνυπάρχουνκαι άλλα προβλήματα όπως:

–          Μαθησιακές δυσκολίες ή ειδικές μαθησιακές δυσκολίες όπως Δυσλεξία, Δυσορθογραφία, Δυσαριθμησία

–          Συναισθηματικές δυσκολίες όπως άγχος, μελαγχολία, χαμηλή αυτοεκτίμηση

–          Κινητική Αδεξιότητα

–          Κοινωνικές δυσκολίες που προκύπτουν συνήθως από την αδυναμία  τους να υπακούσουν στους κανόνες και να περιμένουν τη σειρά τους  που τους οδηγούν σε συγκρούσεις με τους συνομηλίκους τους και τελικά τους περιθωριοποιούν

–          Προβλήματα συμπεριφοράς όπως προκλητική συμπεριφορά, προβλήματα διαγωγής,  εναντιωματική- παραβατική συμπεριφορά που εκδηλώνεται με ψέματα, κλοπές, καταστροφή ξένης περιουσίας κ.α

Ας  φανταστούμε για μια στιγμή πώς είναι να ζείς με ΔΕΠ-Υ:

«Είναι σαν να παρακολουθείς τηλεόραση και κάποιος αλλάζει συνεχώς κανάλι»

«Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς πουθενά, κάποιες φορές εγκλωβίζεσαι πραγματικά μέσα σε ένα κυκεώνα σκέψεων και εικόνων, που μπορεί να σε εμποδίζουν να αντιληφθείς ακόμη κι ότι κάποιος φωνάζει το όνομά σου».

«Οι γονείς και οι δάσκαλοι συνεχώς σε μαλώνουν επειδή κάνεις κάτι που δεν πρέπει, ενοχλείς, κάνεις πράγματα που τους θυμώνουν, ξεχνάς πράγματα ή δεν κάνεις πράγματα που έπρεπε να κάνεις. Σε ρωτάνε συνεχώς γιατί έκανες το ένα ή το άλλο και δεν έχεις καμμιά απάντηση να τους δώσεις γιατί πραγματικά δεν το κάνεις επίτηδες αλλά κανείς δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αυτό».

«Τα άλλα παιδιά σε αποφεύγουν, σε κοροιδεύουν, σε θεωρούν κακό παιδί ή σπάνια σε θαυμάζουν για ορισμένες κακές ή παράτολμες συμπεριφορές με αποτέλεσμα να κάνεις όλο και περισσότερες τέτοιες για να είσαι έστω και λίγο αρεστός ή αποδεκτός».

Αν το καλοσκεφτείτε πρέπει να είναι αρκετά δύσκολο να ζείς με ΔΕΠ-Υ.

Η αντιμετώπιση της ΔΕΠ-Υ περιλαμβάνει δύο προσεγγίσεις: τη θεραπεία συμπεριφοράς και τη φαρμακευτική αγωγή.

Η θεραπεία συμπεριφοράς ποικίλλει για κάθε παιδί ανάλογα με τις ανάγκες του και τις δαιθέσιμες υπηρεσίες. Μπορεί να είναι εντατική ή να βασίζεται σε απλές μικρές παρεμβασεις στο σπίτι και στο σχολείο.

Περιλαμβάνει προγράμματα εκπαίδευσης που έχουν αναπτυχθεί από τους ειδικούς προκειμένου να βοηθήσουν τα παιδιά να ελεγξουν τη συμπεριφορά τους και να βελτιώσουν τις σχολικές τους επιδόσεις.

Έτσι έχουμε προγράμματα εκπαίδευσης στον έλεγχο της συμπεριφοράς, προγράμματα εκπαίδευσης γονέων, προγράμματα εκπαίδευσης στις κοινωνικές δεξιότητες που μπορεί να είναι ατομικά ή ομαδικά, προγράμματα εκπαίδευσης στον έλεγχο του θυμού και τέλος προγράμματα στο σχολικό πλαίσιο για βελτίωση της επίδοσης και της συμπεριφοράς.

Συνήθως η παρέμβαση ξεκινάει με τα παραπάνω και αν τα προβλήματα είναι σοβαρά, επιμένουν και διαταρασσουν σηματικά τη λειτουργικότητα του παιδιού σε όλα τα περιβάλλοντα τότε προτείνεται και η φαρμακευτική αντιμετώπιση.

Η Μεθυλφαινιδάτη είναι το συχνότερα συνταγογραφούμενο φάρμακο για τη ΔΕΠ-Υ, χορηγείται εδώ και πολλά χρόνια και βελτιώνει τα κύρια συμπτώματα δηλαδή τη διάσπαση προσοχής, την υπερκινητικότητα και την παρορμητικότητα.

Υπάρχουν και άλλα φάρμακα που συνταγογραφούνται στη ΔΕΠ-Υ κατα περίπτωση.

Αν συνυπάρχει και άλλη δυσκολία σε ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ όπως αυτές που προαναφέραμε (ειδικές μαθησιακές δυσκολίες, αδεξιότητα, άγχος, παραβατικότητα κ.α) τότε αντιμετωπίζουμε και τις δυσκολίες αυτές με ειδικά παιδαγωγικά προγράμματα, εργοθεραπεία, συμβουλευτική, ή ψυχοθεραπεία κατά περίπτωση.

(Η ενημέρωση της κυρίας Μούγερ περιέχει  στοιχεία από άρθρο των κ. Εφη Μπάρλου και Γιάννα Μαρνελάκη του φυλλάδιου της Εταιρίας Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Εφήβων.)

 

 

Πρώτυπο Αναπτυξιολογικό Κέντρο “Παιδί & Οικογένεια”

Aγ.Βαρβάρας 34, Π.Φάληρο

Τηλ: 210-9838810 Fax: 210-9838841

E-mail: paidoik2@otenet.gr

 

 

 

 

 

 

 

 

(Photo via adhd )

 

 

 

 

 

1 Comment

  • Reply Μαμά Κουκουβάγια Βέρα 17 Ιουλίου, 2012 at 10:44 μμ

    Πολύ ενδιαφέρουσες οι πληροφορίες. Τελικά χρειάζεται σωστή ενημέρωση για όλα!

  • Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!