slider ΔΙΑΦΟΡΑ

“MAMA, MOY ΛΕΙΠΕΤΕ!”

5 Ιουλίου, 2012

Και περάσαμε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο μαζί.

Η μικρή, ο μπαμπάς κι εγώ στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς στο χωριό.

Σε ένα σπίτι που μοσχομύριζε νοστιμιά από την ώρα που φτάσαμε.
Η γιαγιά είχε βάλει τη μαεστρία της και είχε ετοιμάσει του κόσμου τα καλούδια και ο παππούς είχε γεμίσει το ψυγείο και τα ντουλάπια με ό,τι θα μπορούσαμε να λιγουρευτούμε. Τα πιο υγιεινά, τα πιο νόστιμα και τα πιο καλά!

Είχαν ετοιμάσει τα πάντα για το μήνα διακοπών της μικρής μαζί τους.
Η κούνια στη θέση της, το ποδήλατο καλογυαλισμένο, τα παιχνίδια σε παράταξη και το πρόγραμμα βόλτας για παγωτό, σουβλάκι και το μαγαζί με τα παιχνίδια…έτοιμο!

Στο μεταξύ μέρα-μέρα μαζεύονται στο χωριό κι αλλα παιδιά-εγγόνια που θα περάσουν τις διακοπές με τους παππούδες, γιατί οι γονείς-καλη ώρα, όπως εμείς- δουλεύουν.

Η μικρή φαίνεται χαρούμενη!

Έχει παρέα, νιώθει ότι εκεί μπορεί να έχει ό,τι θέλει (ας μην κοροϊδευόμαστε….η επιθυμία της-διαταγή για τον παππού…)!

Μέχρι….μέχρι το απόγευμα της Κυριακής.

Κάπου εκεί συνειδητοποιεί, ότι το επόμενο πρωί ο μπαμπάς κι εγώ θα φύγουμε.
Και το σπίτι είναι μακριά!
Και θα φύγουμε για ένα μήνα.

Και συννεφιάζει το συννεφάκι μου….

“Μαμά, δεν θέλω να φύγετε….” και τα μάτια της βουρκώνουν.
Και την πιάνει θλίψη.

Και μονορούφι μου λέει, “Δεν είναι πως δεν μου αρέσει που είμαι εδώ, αλλά εδώ είναι μακριά και δεν θα μπορείτε να έρθετε, αν θέλετε όπως στον άλλο παππού και τη γιαγιά και άμα εγώ θέλω να σας δω, δεν θα μπορώ και ….δεν θέλω να φύγετε…”.

Και από εκείνη την ώρα δεν ξεκόλλησε από δίπλα μου.

Της εξήγησα ότι ούτε εμείς θέλαμε να φύγουμε, αλλά δεν έχουμε άλλη επιλογή.
Ήταν η μοναδική επιλογή.

Η δουλειά μας περιμένει στην πόλη κι έπρεπε να γίνει έτσι.

Μελαγχόλησε.

Και εγώ έγινα “κομμάτια”….Πολλά!
Της έδειξα τη στεναχώρια μου, αλλά όχι, ότι έγινα παζλ 56.000 κομματιών.

Άρχισα να της λέω πόσο ωραία θα περάσει, αλλά….δεν την άγγιζε.
Μου έλεγε συνέχεια…“Ναι, ξέρω ότι θα είναι πολύ ωραία εδώ, αλλά εσείς θα είστε μακριά…”

Kι εκεί άρχισα να της προτείνω τρόπους για να νιώθει εκείνη, ότι κάθε μέρα θα είμαι κοντά της.

1ον – Συμφωνήσαμε, ότι θα κοιμάται με το δικό μου μαξιλάρι
2ον – Ψεκάσαμε τον πειρατή-μαριονέτα με το άρωμά μου (λέτε να τον πείραξε το γυναικείο μου άρωμα ;p)
3oν – Της έγραψα το κινητό μου (όχι, δεν το ήξερε ακόμη) σε ένα τετράδιο και της είπα, ότι όποτε θέλει να μου μιλήσει, θα παίρνει μόνη της το νούμερο, θα το αφήνει να χτυπά 3 φορές και θα το κλείνει. Αφού δω την κλήση της και αμέσως μόλις μπορέσω (μην είμαι σε κανένα επαγγελματικό ραντεβού και περιμένει ΕΚΕΙΝΗ την ώρα να της μιλήσω), θα την καλώ να μιλάμε.

Ενθουσιάστηκε, αλλά….ξαναμελαγχόλησε.
Την ετοίμασα για ύπνο την πήρα αγκαλιά μέχρι να κοιμηθεί και της υποσχέθηκα, ότι το πρωί θα παίρναμε μαζί πρωινό.

Και κοιμήθηκε…

Κι έχασα τον ύπνο μου εγώ.

Ήμουν στεναχωρημένη, που ήταν στεναχωρημένη και που δεν μπορούσα να κάνω κάτι περισσότερο γι’αυτό.

Δεν είχαμε φύγει ακόμη και της λείπαμε.

Δεν ξεχνιέται με γλυκά και δώρα.

Θέλει τον μπαμπά και τη μαμά.
Και φέρνεις στο μυαλό σου συνεχώς τη βουρκωμένη παραπονιάρικη ματιά της “δεν θέλω να φύγετε” και…

Kαι ανατρέπει όλες τις σκέψεις της προηγούμενης ημέρας. Κάποιες, τέλος πάντων….

Είσαι η μαμά και κάνεις, ό,τι μπορείς για το καλύτερο για εκείνη.

Απλά είσαι δεδομένη! Και έτσι πρέπει να είσαι!

Πρέπει για κάποια χρόνια να είσαι η σταθερά, που θα στηρίζει τον άξονα με όλα τα υπόλοιπα που την αγγίζουν.

Είναι ο μπαμπάς και είσαι η μαμά!

Και είστε εκεί!

Πάντα θα είστε εκεί!

Είναι ωραίο να  νιώθει το δεδομένο της αγάπης σας και όσο κι αν μας πονά και τους τρεις που θα είμαστε χώρια, είναι ανακούφιση κάτι τέτοιες στιγμέςνα αισθάνεσαι πόσα σημαίνεις τελικά για το παιδί σου!

Και όχι με τη λογική της επιβεβαίωσης, ότι “ναι, ναι, εμένα αγαπάει” (εντάξει και αυτό, αλλά μεταξύ μας… μην το λέμε παραέξω! :p), αλλά με τη γαλήνη ότι έχεις καταφέρει να νιώθει καλά μαζί σου. Είναι ευτυχισμένο!

Κι αυτό θες, οπότε….

……………………………………………………

Το πρωί της Δευτέρας αφού λιώσαμε σε αγάπες, αγκαλιές, φιλιά, ζουλήγματα, φύγαμε και πριν στρίψουμε στη γωνία…το κινητό μου χτύπησε “συνθηματικά”.

Την κάλεσα, όπως είχαμε συμφωνήσει και μόλις το απάντησε μου λέει :
“Ήθελα να δοκιμάσω, μαμά, εάν λειτουργεί το σύστημα!” (Αυτό και το overlay :p)

Μέχρι που φτάσαμε στο σπίτι, είχα δεχθεί 8 “συνθηματικές”κλήσεις και θα δεχόμουν ακόμη περισσότερες, εάν δεν της έλεγα, ότι κάποια στιγμή, θα μείνω από μπαταρία στο κινητό και δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε καθόλου.

Από τη μέρα που φύγαμε μιλάμε 4-6 φορές την ημέρα και έχει ξεκινήσει countdown για τη μέρα που θα συναντηθούμε.

Είναι όμως και αυτές οι στιγμές, όταν τσακώνεται με κάποιο παιδάκι, όταν βαριέται, όταν ετοιμάζεται να κοιμηθεί και όταν ο παππούς και η γιαγιά δεν της κάνουν τα χατήρια, που θα πάρει τηλέφωνο και θα πει με το παραπονιάρικο ύφος που σου τσακίζει την καρδιά, αλλά τί να κάνεις….

“Μαμάααα, μου λείπετε!”

Κι εμάς πολύ….

Και…ουπς!! Πρέπει να σας αφήσω γιατί έπεσε συνθηματικό τηλεφώνημα! 😀

(Photo via www.haleymariephotos.blogspot.gr )

2 Σχόλια

  • Reply mariax 5 Ιουλίου, 2012 at 2:09 μμ

    Αχ και μενα φευγει αυριο το μωρο μου.Εσυ εισαι και τυχερη.Εμενα δεν μου μιλαγε στο τηλεφωνο περσι γιατι επαιζε λεει.Ελπιζω φετος να μιλαμε περισσοτερο.

    • Reply KidsCloud 5 Ιουλίου, 2012 at 2:16 μμ

      Να χαίρεσαι γιατί σημαίνει, ότι περνά όμορφα η μέρα του! Όσο μεγαλώνουν πάντως μιλούν περισσότερο στο τηλέφωνο…γενικός κανόνας! Χαχαχαχα! Nα περάσει όμορφα κι εσείς να ξεκουραστείτε! 🙂

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!