Ο μπαμπάς μου ήταν ένας αυστηρός μπαμπάς μέχρι τα 18 μου.
Από τα 18 και μία μέρα πάλι, όχιι! Καθόλου! Τίποτα!
Kι όταν λέμε καθόλου, εννοούμε καθόλου!
Ακούστε, πώς χειρίστηκε το θέμα ο άνθρωπος.
Όσο ήμουν ανήλικη, ήταν αυστηρός ή μάλλον…είχε θέσει κανόνες.
Δεν απαγόρευε τα πάντα. Επέτρεπε, αλλά με προϋποθέσεις (όπως έλεγε).
Πάντα σε απόλυτη συμφωνία με τη μαμά, ε; Να τα λέμε αυτά!
Αυτό που θα σας σημειώσω, είναι ότι οι γονείς μου πάντα εξηγούσαν σε μένα και τον αδερφό μου, τους λόγους που έθεταν κανόνες. (Ίσως γιατί υπήρχε κι αυτό το επίμονο “γιατί;” κι από τους δυό μας, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα!)
Επίσης…θα σημειώσω ότι, ναι…ήταν πιο αυστηροί με μένα σε σχέση με τον αδερφό μου.
Ας καταπιαστούμε με αυτή τη διαφορά σε άλλο άρθρο όμως (πιάνεις ένα θέμα και προκύπτουν άλλα 10! Είμαι πολύ χάλια, γιατρέ μου;) .
Θα σας αναφέρω 2 περιστατικά,που αφορούν τα πιο κύρια θέματα της εφηβικής ηλικίας.
Τί άλλο;
Τα πάρτυ και τις σχολικές εκδρομές.
Σε οποιαδήποτε βραδινή έξοδό, λοιπόν, υπήρχε ώρα επιστροφής κι αυτή ο κανόνας ήταν, 11 το βράδυ μέχρι την ηλικία των 17 τουλάχιστον.
Εάν η έξοδός ήταν πάρτυ ή άλλες εκδηλώσεις σε δημόσιους χώρους (όχι σπίτια φίλων-που τους γνώριζε όλους), που ξεκινούσαν πιο αργά, για να πάω θα έπρεπε να συνοδεύομαι ή από τη μαμά ή από εκείνον.
Ήταν πολυ διακριτικοί, αλλά όπως καταλαβαίνετε μετά τα 14 ντρεπόμουν να πηγαίνω σε “χοροεσπερίδες” με τη μαμά ή τον μπαμπά, οπότε ή δεν πήγαινα καθόλου ή για πολύ λίγο και έφευγα. Είχα παράπονο μεγάλο!
Στην Γ’ Γυμνασίου στο τέλος της χρονιάς διοργανώθηκε μεγάλη εκδήλωση με συναυλία, την οποία θα ακουλουθούσε πάρτυ (μαζί με τους καθηγητές μας) αλλά με ανοικτή είσοδο στο κοινό (κι αυτό ήταν το θέμα για τον πατέρα μου- μπορούσε να έρθει όποιος άγνωστος ήθελε). Η συναυλία μας, στην οποία είχα κι εγώ συμμετοχή (ναι, ναι…τραγουδιστική, άλλη φορά αυτά) είχε πολύ μεγάλη επιτυχία και η χαρά μας ήταν τέτοια που θέλαμε να ξεφαντώσουμε στο πάρτυ μετά, το οποίο ξεκίνησε στις 20:30.
Σε εκείνο το πάρτυ είχα χρονικό όριο τις 23:00, όπου θα ερχόταν να με πάρει o μπαμπάς.
22:55 ήταν έξω από τον πολυχώρο και περίμενε.
Στεναχώρια εγώ, παίρνω ενισχύσεις την υπεύθυνη καθηγήτρια της τάξης μας και βγαίνουμε να τον παρακαλέσουμε για λίγο ακόμη.
Συμφώνησε για μισή ώρα ακόμη.
23:30 με βαριά καρδιά βγαίνω να φύγω.
Με βλέπουν οι συμμαθητές μου (που οι περισσότεροι συνέχιζαν) και έρχονται μαζί μου να τον παρακαλέσουν, να μείνω κι άλλο!
Η απάντηση: “Όχι”!
Έρχεται ξανά η υπεύθυνη καθηγήτρια της τάξης και του λέει ότι θα φρόντιζε να με γυρίσει εκείνη στο σπίτι στις 00:30.
Η απάντηση: “Όχι!”
Bλέπει τη φασαρία η Διευθύντρια του σχολείου, που ήταν και οικογενειακή μας φίλη (θυμίζω, ότι μεγάλωσα σε χωριό) και έρχεται κι εκείνη για ενισχύσεις.
Του πρότεινε να με γυρίσουν στο σπίτι εκείνη με τον άντρα της.
Η απάντηση: “Όχι! Συμφωνήσαμε για μισή ώρα περισσότερο! Αυτή πέρασε, τώρα πρέπει να γυρίσουμε στο σπίτι!”
Και έτσι έφυγα….Με μούυυυτραααα!! Νεύραααα!!
Η μητέρα μου που ήταν πάντα ο “κυανόκρανος” (συμφωνούσε με τον μπαμπά και τον υποστήριζε πάντα, αλλά προσπαθούσε να είναι εξισορροπητικός παράγοντας στις σχέσεις μας…Χμ! Τί μου θυμίζει…;), μου εξήγησε, ότι καταλάβαινε τη στεναχώρια μου, αλλά η συμφωνία ήταν τέτοια από την αρχή και όφειλα να τη σεβαστώ.
Ο πατέρας μου, που ήταν αυστηρός αλλά όχι σκληρός, γυρίζοντας σπίτι και θέλοντας να με γλυκάνει για τα νεύρα και την ξινίλα που είχα, μου είπε ότι την επόμενη μέρα θα πηγαίναμε για μπάνιο στην παραλία που μαζευόντουσαν οι φίλοι μου με τις οικογένειές τους και θα καθόμασταν, όσο ήθελα για να το ευχαριστηθώ.
“Ναι, καλααά……” ήταν η απάντηση και έβγαζα καπνούς από αυτιά και μύτη όλο το βράδυ.
Το πρωί μου είχε περάσει! 🙂
Όσον αφορά τις σχολικές εκδρομές….Ωωωωχχχχ!
Από την Α’ Γυμνασίου μου είχαν δηλώσει,ότι μέχρι να τελειώσω το Λύκειο, δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσουν να πάω 2ήμερη, 3ήμερη κλπ εκδρομή, γιατί φοβόντουσαν (κλασσικά “τους άλλους”, ξέρετε….), αλλά την ίδια ώρα, σε ΟΠΟΙΑ μονοήμερη εκδρομή οργάνωνε το σχολείο, δεν θα χρειαζόταν να τους ρωτάω και είχα το ελεύθερο να πηγαίνω.
Εάν αναρωτιέστε, τί έγινε στη συνεχεια, θα σας πω, πως όντως δεν έχασα καμία μονοήμερη και ότι 5θήμερη στην Γ’Λυκείου δεν πήγα από δική μου επιλογή, γιατί μόλις είχα έρθει στην Αθήνα και στο νέο σχολείο δεν είχα προλάβει να ενταχθώ ενεργά σε μία παρέα, έτσι ώστε να θέλω να συμμετέχω και στην εκδρομή (οπότε και συζήτηση δεν έγινε ποτέ).
Όταν όμως οργανώθηκε μία 2ήμερη στη Β’Λυκείου, έγινε το εξής:
Ήμουν το μοναδικό παιδί που είχα δηλώσει, ότι δεν θα πάω στην εκδρομή.
Όταν ρώτησε η υπεύθυνη καθηγήτρια να μάθει τον λόγο και της εξήγησα, ότι οι γονείς μου δεν το επιτρέπουν, ανέλαβε να συνεννοηθεί με τον Διευθυντή.
Πήραν, λοιπόν, την πρωτοβουλία να μιλήσουν στους γονείς μου και τους έπεισαν! Ω, ναι!! Βέεεεεβαια!
Μόνο που ήρθε μαζί μου και η μητέρα μου…..!!!
Οι γονείς μου συμφώνησαν μόνο με αυτή την προϋπόθεση.
Οι συμμαθητές μου δεν είχαν κανένα πρόβλημα, γιατί συμπαθούσαν πολύ τη μητέρα μου καθώς πάντα ήταν διακριτική και όποτε συμμετείχε στην παρέα μας ξεχώριζε με το χιούμορ της. Σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής ήταν κι αυτή συνοδός μαζί με τις άλλες καθηγήτριες (γεγονός, που καθησύχασε κι άλλους γονείς).
Αυτή η διήμερη είναι μία κατάθεση εμπειρίας, που θέλει πολύ χώρο και χρόνο και θα σας την αναλύσω κάποια άλλη στιγμή.
Πάντως είχα περάσει υπέροχα!!
Αυτός ο αυστηρός μπαμπάς, λοιπόν, που λέτε, σε όλα τα χρόνια της εφηβείας μου, μου τόνιζε ότι “μέχρι τα 18 σου η μητέρα σου κι εγώ είμαστε υπεύθυνοι για σένα και πρέπει να σε προστατεύουμε”.
Αυτός ο αυστηρός μπαμπάς έκανε το εξής μαγικό!
Την ημέρα που έκλεισα τα 18 και το γιορτάσαμε, μου είπε :
“Από εδώ και πέρα είσαι ενήλικη και είσαι υπεύθυνη του εαυτού σου. Εσύ θα αποφασίζεις,τί θα κάνεις.
Το μόνο που θα σε παρακαλούσα είναι να μας ενημερώνεις, αν πρόκειται να αργείς , όταν βγαίνεις, για να μην ανησυχούμε!” (Δεν είχαμε κινητά τότε, καρντιά μου.)
Τ’ακούτε;
Στο πρώτο άκουσμα χαίρεσαι!
Wow!
Ελευθερία!
Τί πέτυχε;
Στην πρώτη σκέψη ένιωσα ένα τεράστιο βάρος στο κεφάλι μου.
Όσο εκνευριστικό είναι, να αποφασίζει κάποιος άλλος για σένα, άλλο τόσο δύσκολο είναι να διαχειριστείς την ξαφνική απόλυτη ελευθερία.
Μέχρι τώρα οι γονείς μου έθεταν τα όρια (που δεν μου άρεσαν, αλλά με έκαναν να νιώθω ασφαλης)!
Τώρα;…..
Ο πατέρας μου προφανώς και ήξερε το παιδί του πολύ καλά!
Ήξερε την ψυχολογία μου και το χαρακτήρα μου.
Το αποτέλεσμα ήταν για 1-2 χρόνια, να είμαι πολύ επιλεκτική στις εξόδους μου αλλά και στα ξενύχτια μου.
Επίσης δεν πήγαινα πουθενά χωρίς να τους ενημερώσω.
Η ενημέρωσή μου είχε και μία διάθεση, να αποσπάσω έμμεση έγκριση για την επιλογή μου!
Μπορεί τότε να με εκνεύριζαν οι περιορισμοί και τα “όχι” που άκουγα, αλλά όταν μεγάλωσα μπόρεσα να κατανοήσω και να εξηγήσω πολλά.
Ο αυστηρός μπαμπάς με είχε προστατεύσει όσο περισσότερο μπορούσε και όπως νόμιζε εκείνος σωστά.
Βάζοντάς μου περιορισμούς με άφησε να ζήσω εμπειρίες σύμφωνες με την ηλικία μου, κάτι που εκτίμησα στη συνέχεια.
Η μέθοδος που ακολούθησε λειτούργησε με αυτόν τον τρόπο σε μένα, στο δικό μου χαρακτήρα.
Δεν μπορώ να πω ότι θα μπορούσε να έχει το ίδιο αποτέλεσμα σε κάποιο άλλο παιδί.
Ένα παιδί με διαφορετική ψυχολογία από τη δική μου, σίγουρα θα είχε άλλη αντίδραση.
Όπως και ο ίδιος ο πατέρας μου δεν ακολούθησε τον ίδιο δρόμο για τον αδερφό μου, ο οποίος ήταν λίγο πιο “επαναστάτης” από εμένα.
Η ουσία είναι, ότι αυτός ο μπαμπάς επέλεξε ένα δύσκολο δρόμο (δεν είναι εύκολο να λες “όχι”) και σίγουρα δεν γνώριζε και άλλον.
Την εποχή εκείνη δεν υπήρχε αυτή η ενημέρωση με οδηγούς από παιδοψυχολόγους, συμβούλους κλπ, που να προτείνουν μηχανισμούς διαπαιδαγώγησης ή να εξηγούν συμπεριφορές, κίνητρα, αποτελέσματα που σήμερα κάνουν τα πράγματα είτε πιο εύκολα και απλά είτε….πιο πολύπλοκα!
Μιλάω για τον μπαμπά, αλλά στην ουσία μαζί ήταν και η μαμά.
Απλά είχαν μοιράσει τους ρόλους ανάλογα με τις δυνατότητές τους.
Η μαμά ήταν πιο εύκολο να καμφθεί, γι’αυτό και είχαν συμφωνήσει να κάνει εκείνος τη “δύσκολη δουλειά”.
Δεν λέω, ότι δεν θα ήθελα οι γονείς μου να είναι λιγότερο αυστηροί, αλλά όταν μεγάλωσα (και όχι όταν έγινα γονίος, όπως ίσως θα πείτε κάποιοι), μπόρεσα να τους καταλάβω και να εξηγήσω τις επιλογές που έκαναν.
To σίγουρο είναι, ότι και οι δύο προσπαθούσαν και προσπαθούν ακόμη στο μέγιστο,
να είναι οι καλύτεροι γονείς,
που θα μπορούσαν να είναι και γι’αυτό τους ευχαριστώ! 🙂
(Photo via http://guydelcambre.com )
10 Σχόλια
εμένα που οι δικοι μου πέταγαν τη σκουφια τους για εξόδους.. κι εγώ ήμουν περισσότερο φυτό εσωτερικών χώρων.. φαγωθήκανε να βγαίνω.. κι όταν το παραξύλωσα.. δε μπορούσαν να παραπονεθούν κι όλας.. δεδομένου ότι ήμουν κι αγόρι. από μωρό έιχα ιδιαίτερη ελευθερία.. ήμουν και πιό όρημος από τους γωνείς μου.. προσεχα περισσότερο.. και ήταν κι οι κίνδυνοι.. ή λιγότεροι ή πιό άγνωστοι.. 🙂 🙂
μια χαρά τα κατάφερε ο μπαμπας.. και η μαμά.. 🙂 🙂
την καλησπέρα μου 🙂 🙂
Γι’αυτό λέω η κάθε περίπτωση είναι διαφορετικοί.
Διαφορετικοί γονείς, διαφορετικά παιδιά, διαφορετικές συνθήκες!
Μια χαρά σε βρήκα! 🙂
Αν ο δικός σου ήταν αυστηρός, τι να πω για τον δικό μου; Μέχρι τα 18 που έφυγα φοιτήτρια, καφέ με φίλες δεν ήξερα, πάρτυ δεν ήξερα (λάθος είχα πάει σε ένα για μισή ώρα), παρέες δεν ήξερα, για κοντές φουστίτσες ούτε λόγος!
Τώρα που έχω γίνει κι εγώ γονιός, προβληματίζομαι για τα πρέπει, τα όχι και τα μη ή μάλλον θα προβληματιστώ περισσότερο στο μέλλον. Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει κάποια μαγική συνταγή και χρειάζονται κανόνες. Όμως δεν πιστεύω ότι οι κανόνες πρέπει να είναι ασφυκτική.
*ασφυκτικοί
Διαβαζοντας ειδα εμενα την αυστηρη μαμα μεχρι τα 18 των κοριτσιων μου, τι να πω εκανα την ιδια ταχτικη ομως κατι δεν καταφερα σωστα γιατι οι κορες μου με μισησαν και ετρεξαν να φυγουν μολις τους ειπα οτι μπορουν να κανουν οτι νομιζουν συμφωνα με οτι εχουν μαθει….μεχρι σημερα οι σχεσεις μας εχουν ρηγμα αγεφυρωτο…ακομα οταν ερθει η κουβεντα λενε οτι δεν τις εντυνα ομορφα οπως εμενα (εννοουν σεξυ) και δεν τις αφηνα να βγαινουν (ομως τις πηγαινα παντου με τη διακριτικη παρουσια μου)…φοβομουν τοσο μην τους συμβει κατι……τους ελεγα συχνα ‘παιδια θα ειστε μονο για λιγο και θα το θυμαστε για παντα απολαυστε το’….
Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν νομίζω, ότι υπάρχει σωστό και λάθος.
Υπάρχει η αγάπη του γονιού, οι φόβοι και οι ανησυχίες και η διάθεση να προστατεύσει.
Το κάθε παιδί είναι διαφορετικό και πιστεύω, ότι σε κάθε θέμα έχει διαφορά η σχέση μεταξύ μαμάς-παιδιού και μπαμπά-παιδιού.
Κάποια φορά είχα παρακολουθήσει μία συζήτηση με παιδοψυχολόγους και παιδοψυχίατρους και έλεγαν ότι υποσυνείδητα για τα παιδιά η μαμά είναι “η καρδιά” και ο μπαμπάς “το μυαλό”και επειδή ξέρουν ότι η “καρδιά” από τη φύση της είναι πιο ευαίσθητη, την πολεμούν περισσότερο και πιο σκληρά όταν έρχονται σε αντιπαράθεση.
Έκανες αυτό που θεωρούσες εσύ σωστό.
Είμαι σίγουρη, ότι μεγαλώνοντας, θα καταλάβουν πολλά περισσότερα και θα εκτιμήσουν αυτά που τους έλεγες! 🙂
Εγω τι να πω;; Με άφηνε να βγω μόνο με τον κατα δυο χρονια μεγαλύτερο μου ο οποίος είχε και 10 φίλους του μαζί… Τι να πω εγω με τόσα αγόρια που επειδή μεγαλώσαμε και μαζί στην ίδια γειτονιά ήμασταν και σαν αδέρφια;; Πόσο όμως τον καταλαβαίνω τώρα!!! Δύσκολος ο ρόλος του!!!
Ο κατα δυο χρονια μεγαλύτερος ήταν ο αδερφός μου (κατα λάθος δε γράφτηκε).
Εμένα είναι αυστηρή αλλά σε κάποια πράγματα… Και συγκεκριμένα ο μπαμπάς μου! Για παράδειγμα, ο μπαμπάς μου ή μετά από πολύ σκέψη λέει το ΝΑΙ ή λέει κατευθείαν ΟΧΙ! Άλλο ένα παράδειγμα, είναι του λέω να κατεβάσω messenger και instagram (13 χρονών) όπως έχουν όλα τα παιδιά (πρέπει να ρωτάω και τους 2 για τα social media) και βέβαια και οι 2 μου είπαν ΟΧΙ! Και τα παιδιά με ρωτάνε γιατί καλέ δεν κατεβάσεις messenger ή instagram (έχω μόνο viber) και εγώ λέω ότι το messenger δεν με αφήνει να ανοίξω λογαριασμό (έχει και κάποια αρνητικά σχόλια για αυτό λέω αυτήν την δικαιολογία) και instagram θα κατεβάσω…! Κάθε φορά που με ρωτάνε να βγω βόλτα μετά το σχολείο ή το απόγευμα λέω από μόνη μου ΟΧΙ γιατί δεν έχω καμία όρεξη να λέει η μαμα: Ποιοι θα είναι μαζί σου? Πού θα πάτε? Πότε θα έρθεις? Γιατί μετά το σχολείο? Και ο μπαμπάς: Πόσα άτομα θα είστε? Θα είναι και αγόρια? Τι να κάνω νιώθω κάπως άσχημα να λένε μεταξύ τους θυμάσε το Σάββατο τι έκανε ο τάδε, σου άρεσε η φώτο που ανέβασα ή στόρι, σου άρεσαν τα βίντεο που σου έστειλα, είδες το live μου? Και εγώ να κάθομαι αγαλματακι αμίλητο ακίνητο αγελαστο!
Διαβάζω το σχόλιό σου και την ίδια ώρα σκέφτομαι, ότι έχεις την ηλικία της κόρης μου. 🙂
Θα σου πω, ότι και η κόρη μου έχει μόνο viber.
Ο μπαμπάς της και εγώ δεν έχουμε εγκρίνει τη χρήση instagram και messenger ακόμη.
Επίσης κι εμείς κάνουμε αρκετές παρόμοιες ερωτήσεις, όταν θέλει να πάει μία βόλτα.
Πίσω από όλα αυτά κρύβεται η αγάπη και το ενδιαφέρον και η τεράστια επιθυμία μας ως γονείς τα παιδιά μας να είστε ασφαλή.
Νομίζω, ότι θα σε βοηθούσε να μοιραστείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου με τους γονείς σου.
Αν συζητήσεις μαζί τους, πιστεύω ότι θα μπορέσουν να σου εξηγήσουν τους λόγους και να καταλάβεις πως και για εμάς κάποιες φορές είναι πιο δύσκολο το να σας αρνηθούμε κάτι.
Όπως λέω και στην κόρη μου, το πιο εύκολο και για εμένα θα ήταν να λέω ναι σε όλα.
Όμως η ευθύνη και η υποχρέωσή μας είναι να φροντίζουμε να είστε όσο το δυνατόν προστατευμένα και καλά.
Μπορεί να μην είναι ωραίο συναίσθημα, το να σου βάζουν όρια και να μην αφήνουν απεριόριστες ελευθερίες (ούτε εμένα μου άρεσε όταν ήμουν στην ηλικία σου), αλλά χρειάζεται για να είστε όλα τα παιδιά όσο το δυνατόν περισσότερο ασφαλή και μακριά από κινδύνους.
Σιγά-σιγά όλα θα τα ζήσετε και θα τα χαρείτε. 🙂
Σε ευχαριστώ, που μοιράστηκες τις σκέψεις σου.