“MΑΜΑ, ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΤΕ!”(ΠΑΙΔΙΚΟΣ ΦΟΒΟΣ)

Nαι!

Δεν είναι ευχάριστο θέμα, αλλά είναι ένα θέμα αναζητήσεων από το οποίο περνούν όλα τα παιδιά κάποια στιγμή!

Φαντάζομαι..

Και συνέβη χθες στο δικό μας σπίτι!

Όταν βλέπεις τη φράση “Μαμά, δεν θέλω να πεθάνετε!” στην οθόνη ενός υπολογιστή στο template εκπαιδευτικού παιχνιδιού με χαρούμενα χρώματα, λουλουδάκια, ζωάκια και μουσικούλα από τα ηχεία “Τόινγκ! Τόινγκ! Τούρου-παπαμ-Τσίου Τσίου”, νομίζεις ότι κάτι έχεις πάθει εσύ και “ου γαρ μόνον έρχεται”, άλλα γράφει το παιδί-άλλα βλέπω…

Όταν όμως βλέπεις τη μικρή με βουρκωμένα μάτια (όχι θεατρινίστικα!) …..

Κάναμε μία οικογενειακή αγκαλιά (ο μπαμπάς, εκείνη κι εγώ) και προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε και να την ξε-αγχώσουμε!

Η αλήθεια είναι, ότι μέρες τώρα για κάποιο λογο-ο οποίος από ό,τι έχω καταλάβει προέρχεται από κάποιες συζητήσεις που κάνει με κάποια φίλη στο σχολείο-είχε αρχίσει να έχει ανησυχίες του τύπου “ασπρίζουν τα μαλλιά, γίνεσαι γιαγιά-παππούς και μετά πεθαίνεις”.

Μου είχε πετάξει 1-2 φορές ένα “Μαμά, δεν θέλω να γίνεις γιαγιά! Δεν θέλω να πεθάνεις!” και αντίστοιχα το ίδιο και για τον μπαμπά.

Ποτέ δεν κοροϊδέψαμε  αυτό που λέει. Είναι ένας φυσιολογικός φόβος, για τον οποίο δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε.

Προχτες το βράδυ ήμουν στον καναπέ και παρακολουθούσα μία ταινία και ενώ είχε κοιμηθεί από νωρίς, ξύπνησε μέσα στο άγχος και ήρθε στα γόνατά μου να την πάρω αγκαλιά. Είχε δει στον ύπνο της ότι ο μπαμπάς κι εγώ είχαμε πεθάνει. Την καθησύχασα ότι ήταν ένα όνειρο, της είπα ότι είμαστε καλά και οι τρεις και κοιμήθηκε αμέσως.

Μετά το περιστατικό, λοιπόν, με το παιχνίδι καθίσαμε να το συζητήσουμε περισσότερο.

Κι άρχισε:

“Μπαμπά, δεν θέλω να πεθάνετε! “

“Δεν θέλω να έχετε άσπρα μαλλιά. Δεν θέλω να γεράσετε.”

“Καταρχήν τώρα  είμαστε καλά και είμαστε εδώ μαζί”, της λέει ο μπαμπάς.

“Για να γίνουμε γιαγιά και παππούς θα περάσουν πολλά χρόνια”, της λέω εγώ (κι εγώ, αγάπη μου, δεν θα γεράσω :p).

“Και όταν θα γίνει αυτό θα έχεις κι εσύ τη δική σου οικογένεια, τα δικά σου παιδιά”, της λέει ο μπαμπάς.

Σκέφτεται λίγο….και συνεχίζει τη συζήτηση τσακίζοντάς μας  διπλά:

“Και μετά θα γίνω κι εγώ γιαγιά και θα πεθάνω; Και θα είμαι εκεί που θα είστε εσείς;” και χαμογελάει το πρόσωπό της!……..Ανατρίχιασα εκείνη την ώρα, ανατριχιάζω και τώρα που το γράφω.  Η χαρά της να είμαστε μαζί, όπου κι αν είναι αυτό.  Αρκεί να είμαστε μαζί. Όπου… (Ξέρω…Μπρρρρρ!!!)

Βέβαια, με το που ηρέμησε και αφού μας πέρασε από 40 κύματα ερωτήσεων, μας είπε τη δική της θεωρία, σύμφωνα με την οποία αφού πεθάνουμε όλοι, θα ξαναζήσουμε.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Κλείνοντας  τη συζήτηση, μου είπε :

“Μαμά, εγώ πάντως, να ξέρεις,  το είπα στη γιαγιά! Γιαγιά, όσο κι αν βάφεις τα μαλλιά σου που είναι άσπρα, να το ξέρεις, θα πεθάνεις κι εσύ κάποια στιγμή!”

O.M.G.! Γι’αυτό έφυγε νωρίτερα για τις καλοκαιρινές διακοπές η γυναίκα!!….: P………

………………………………………………

Κάνοντας μία αναζήτηση στο google, βρήκα ένα σχετικό και ενδιαφέρον (αν και γενικό) άρθρο σχετικά με τους φόβους  και τις φοβίες των παιδιών.

Αυτό που αντιμετωπίσαμε εμείς χθες ήταν ένας φόβος.

Σε ένα απόσπασμα του άρθρου γράφει :

“Τί είναι φόβος;

Κανένας από εμάς δεν έχει συνδέσει την έννοια του φόβου με μια φυσιολογική και θετική κατάσταση. Κι όμως, ο φόβος είναι μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης του παιδιού. Πιο συγκεκριμένα, είναι μια φυσιολογική αντίδραση προσαρμογής, που στόχο της έχει να μας κινητοποιήσει να αντιδράσουμε σε γεγονότα ή καταστάσεις που αποτελούν κίνδυνο για εμάς. Έτσι προστατεύουμε τον εαυτό μας. “

Και σε άλλο σημείο συγκεντρωτικά καταγράφει κάποιους φόβους ανάλογα με την ηλικία του παιδιού :

“Τι τρέμουν σε κάθε ηλικία;

Αν παρατηρήσουμε τα παιδιά, θα δούμε πως όπως αλλάζουν τα ίδια μεγαλώνοντας, έτσι αλλάζουν και οι φόβοι τους. Μπορούμε λοιπόν να καταλάβουμε τι φοβούνται και γιατί έχοντας ως βάση την ηλικία τους.

– Σ’ ένα νεογέννητο μωρό, μπορούμε να προκαλέσουμε φόβο από τις πρώτες κιόλας μέρες της ζωής του, κάνοντας έναν δυνατό κρότο ή με το να κάνουμε πως το αφήνουμε να πέσει. Αυτό συμβαίνει γιατί ορισμένες λειτουργίες όπως η ακοή και η ισορροπία έχουν κυρίαρχη σημασία για το βρέφος, αφού τώρα αρχίζουν να αναπτύσσονται.

– Από τον έβδομο μήνα και μετά, το μωρό αλλάζει στάση απέναντι στους αγνώστους. Τότε εμφανίζεται το άγχος προς τα ξένα πρόσωπα, το οποίο θα αρχίσει να υποχωρεί από τον δωδέκατο μήνα, και το άγχος του αποχωρισμού, το οποίο θα αρχίσει να υποχωρεί γύρω στο τρίτο έτος.

– Από ενός έως τριών ετών, τα παιδιά αρχίζουν να κάνουν νέες γνωριμίες και να ζουν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Τότε εμφανίζεται ο φόβος για το γιατρό ή για τα ζώα, συνήθως όταν έχει προηγηθεί μια αρνητική εμπειρία, όπως, για παράδειγμα, μια επίσκεψη στο γιατρό η οποία τρόμαξε το παιδί ή το έκανε να πονέσει.

– Μετά την ηλικία των δύο ετών, το παιδί γίνεται όλο και πιο ανεξάρτητο, ενώ η φαντασία του αρχίζει να αναπτύσσεται. Τώρα δεν φοβάται μόνο πραγματικές καταστάσεις, αλλά καταστάσεις που δεν μπορεί να ελέγξει καθώς και τον δικό του εσωτερικό κόσμο. Εμφανίζεται λοιπόν ο φόβος για το σκοτάδι, τους κεραυνούς και τις αστραπές.

-Στα παιδιά τριών έως έξι ετών η φαντασία αναπτύσσεται ακόμη περισσότερο, όπως επίσης και οι γνώσεις τους για τη ζωή. Έτσι εμφανίζονται φόβοι που συνδέονται με γεγονότα ή καταστάσεις που προκαλούν ανασφάλεια. Ο φόβος για τα τέρατα, ο φόβος της ασθένειας, της αποτυχίας…

-Από την ηλικία των έξι ετών, οι φόβοι αφορούν περισσότερο την καθημερινή ζωή. Φοβάται μη χτυπήσει, μην πάθει κάτι είτε αυτό είτε οι γονείς του, ενώ εμφανίζεται και ο φόβος του θανάτου, ο οποίος γίνεται πιο έντονος συνήθως γύρω στην ηλικία των οχτώ ετών. (Εδώ είναι η δική μας περίπτωση!)

–Περίπου στην ηλικία των οχτώ ή εννέα ετών, οι φόβοι του παιδιού και το άγχος γύρω από αυτούς αρχίζουν σταδιακά να ελαττώνονται.”

Τι μπορούμε να κάνουμε

Διάλογο. Μιλήστε στο παιδί με λόγια που ταιριάζουν στην ηλικία του. Αν, για παράδειγμα, πρόκειται για κάποιο φυσικό φαινόμενο, εξηγήστε του τι είναι αυτό που συμβαίνει. Συζητήστε ακόμα κι αν πρόκειται για έναν «παράλογο» φόβο. Μην ξεχνάτε ότι για το παιδί ο φόβος αυτός είναι υπαρκτός.

Προσπαθήστε όχι μόνο να καθησυχάσετε τους φόβους του, αλλά και να το βοηθήσετε να τους αντιμετωπίσει, δείχνοντας πάνω απ’ όλα εσείς ήρεμοι.  Μη φοβάστε το φόβο του. Δείξτε του πως κι εσείς αλλά και το ίδιο μπορείτε να τους αντιμετωπίσετε. Εξηγήστε του πως όλοι οι άνθρωποι έχουν φόβους. Το δικό σας παράδειγμα μπορεί να βοηθήσει.

Καλλιεργήστε αίσθημα ασφάλειας. Το καλύτερο για να νιώσει ασφαλές ένα παιδί είναι μια σταθερή στάση και συμπεριφορά που του δείχνει τι μπορεί να κάνει για να αντιμετωπίσει το φόβο του.

Βοηθήστε το να χτίσει την αυτοπεποίθησή του και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Σχολιάστε την προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα. Ενθαρρύνετέ το να συνεχίσει και να μην τα παρατήσει στην καταπολέμηση του φόβου του.

Μάθετε να ακούτε το παιδί. Τις περισσότερες φορές πίσω από τις λέξεις ανακαλύπτουμε τις πιο σημαντικές πληροφορίες.

Αποφύγετε

– Τις απειλές για ζώα, φανταστικά ή υπαρκτά προσωπα που μπορεί να το βλάψουν αν δεν κάνει αυτό που του λέτε.

– Να το προσβάλλετε όταν φοβάται, ακόμα και για κάτι που σας φαίνεται αστείο. Με το να του λέτε «μην κάνεις σαν μωρό», το μόνο που καταφέρνετε είναι να υποτιμάτε ένα τεράστιο πρόβλημα για εκείνο.

– Να το πιέζετε πολύ να ξεπεράσει το φόβο του. Είναι μια τακτική που τις περισσότερες φορές έχει τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.”

Μπορείτε να διαβάσετε όλο το άρθρο εδώ  .

Θα βρείτε κάποιες γενικές γραμμές για το πότε οι ίδιοι οι  γονείς δημιουργούν ανασφάλεια, όπως και ένα πρώτο διαχωρισμό φόβου-φοβίας και πότε ίσως χρειάζεται η βοήθεια ειδικού.

Και σε αυτή την περίπτωση, όπως διαπιστώνετε,  αυτό που συστήνουν οι ειδικοί είναι να συζητήσουμε με το παιδί, να το ακούσουμε , να μην το κοροϊδέψουμε και να το κάνουμε να νιώσει ασφάλεια .

Και Πολλή Αγάπη!

Πάντα! 🙂

 

(Πηγή του άρθρου : in.gr)

 

(Photo via poppies-poppies )