ΕΝΑΣ ΨΕΥΤΙΚΟΣ ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΣ ΣΤΗΝ Α’ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ!

Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει (και εύχομαι να μην), αλλά την ώρα που είσαι στη δουλειά σου και βλέπεις στο κινητό να σε καλεί το τηλέφωνο του σχολείου,  σου “κοβονται τα πόδια”.

Δεν προλαβαίνεις να σκεφτείς τα χειρότερα.

Τα βλέπεις μπροστά σου σε ταινία διάρκειας κλασμάτων δευτερολέπτου, μόλις ακούς τη φωνή του Διευθυντή.

-“Γειά σας! Είστε η μητέρα της μαθήτριας Κόρης  Μαμαδοπούλου του Α1;”

– “Μάλιστα!”

– “Η μικρή λέει ότι έχει πονοκέφαλο και δεν είναι καλά. Θέλετε να της μιλήσετε;”

Το αίμα που έχει κατέβει στις φτέρνες σου, ξανανεβαίνει στο πρόσωπό σου και ηρεμείς.

Μιλάς με τη μαθήτρια και την ακούς λιγοψυχισμένα, να λέει ότι δεν είναι καλά.

Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό.

Πόναγε και το στομάχι της χτες.

Υποθέτεις ότι είναι κάποια ίωση και επικοινωνείς με παππού, να πάει να την πάρει νωρίτερα.

Μετά από λίγη ώρα και αφού έχουν επιστρέψει στο σπίτι,  ενημερώνεσαι ότι η μικρή είναι μια χαρά και ότι ο πονοκέφαλος ήταν ψεύτικος.

Το αίμα ακολουθεί την ανάποδη φορά και ανεβαίνει όλο στο κεφάλι!

Ζητάς να της μιλήσεις και σου παραδέχεται, ότι είπε ψέμματα και ο λόγος που το έκανε αυτό  ήταν, γιατί βαριόταν το μάθημα.

Της λες ήρεμα, ότι θα τα πείτε,  όταν επιστρέψεις στο σπίτι και εκείνη δεν βγάζει κουβέντα.

Προβληματίζεσαι…

Αυτή το πρωί έφυγε μέσα στην καλή χαρά, που θα πάει στο σχολείο και τώρα προφασίστηκε πονοκέφαλο γιατί βαρέθηκε;

Kάτι δεν “κολλάει”.

Όταν γύρισα σπίτι, έμαθα ότι δήλωσε σε παππού και γιαγιά, ότι δεν θα ξαναπεί ψέμματα και από την ενοχή της, έφαγε γρήγορα-γρήγορα και έκατσε αμέσως να κάνει τις εργασίες της.

Το αποκορύφωμα ήταν, ότι ζήτησε από τη γιαγιά να κάνει μπάνιο για να είναι καθαρή,  όταν θα επιστρέψω.

“Θα είναι κουρασμένη η μανούλα, όταν γυρίσει. Ας μην την κουράσω περισσότερο.” (!)

Σουπιά!

Όταν γύρισα σπίτι, ήμουν ήρεμη και οι κουβέντες της ήταν μέσα στη γλύκα και “άλλα λόγια να αγαπιόμαστε”.

Μου έλεγε άσχετα! Και όση ώρα  έτρωγα το γεύμα μου, δεν έλεγε να σταματήσει.

“Πήγαινε, κάθισε στον καναπέ και μόλις τελειώσω το φαγητό μου, θα έρθω να μιλήσουμε”, της λέω.

Γουρλώνει τα μάτια και παίζοντας την αδιάφορη μου λέει

“Γιατί να μιλήσουμε; Τί να πούμε;”

Νόμιζε ότι θα περάσει έτσι.

Καθίσαμε, λοιπόν, κι αρχίσαμε την συζήτηση.

Κουβέντα στην κουβέντα και αφού αγχώθηκε να μην μάθει η δασκάλα και ο διευθυντής, ότι είπε ψέμματα και αφού μου υποσχέθηκε,  ότι δεν θα το ξανακάνει, ανακαλύψαμε τον λόγο για τον οποίο προφασίστηκε τον ψεύτικο πονοκέφαλο.

Την ώρα των καλλιτεχνικών η εκπαιδευτικός που τους κάνει μάθημα, εφαρμόζει ως μέθοδο τήρησης ησυχίας και τάξης τις θλιμμένες φατσούλες.

Δίνει 3 ευκαιρίες και όποιος έχει συμπληρώσει 3 φατσούλες λυπημένες, δεν βγαίνει διάλειμμα.

Η δικιά μας είναι ήσυχη μέσα στην τάξη γενικώς.

Επειδή όμως κάποιος φίλος της πήρε 2 λυπημένες φατσούλες και φοβήθηκε, ότι μπορεί να πάρει κι εκείνη (…συνεπαγωγικά γιατί είναι φίλος της; Της το μετέφερε έτσι ο φίλος της;-που το θεωρώ πιο πιθανό…Aυτό δεν το κατάλαβα ακριβώς και χρήζει άλλης ανάλυσης) και έτσι να χάσει το διάλειμμα, είπε ψέμματα, ότι έχει πονοκέφαλο για να φύγει.  Θεώρησε δε, ότι  σίγουρα  είχε πάρει λυπημένη φατσούλα χωρίς να της το πει η δασκάλα, επειδή σηκώθηκε χωρίς άδεια να πάρει ένα ψαλίδι από ένα τραπεζάκι.

Της εξήγησα, ότι εφόσον εκείνη ήταν υπάκουη, δεν είχε λόγο να φοβάται πως θα μείνει μέσα στο διάλειμμα και ότι ο φίλος της δεν έχει καμία δικαιοδοσία να ορίζει τέτοια θέματα.  Της υπενθύμισα, ότι πρέπει πάντα να σηκώνει το χέρι της και να ζητά άδεια, αν θέλει να σηκωθεί από τη θέση της,  έτσι ώστε να μην τιμωρηθεί.

Εύχομαι ότι το λύσαμε το θέμα. ….Νομίζω… Εύχομαι.

Δεν αισθάνθηκα, ότι έπρεπε να αρχίσω τις παραπομπές στον “Πέτρο και στο λύκο” και πως αν λέει ψέμματα στο τέλος δεν θα την πιστεύει κανείς κλπ κλπ. Το ανέφερα έμμεσα, αλλά το κύριο μέλημά μου ήταν να καταλάβω, τί την ώθησε να πει ψέμματα.

Σημασία είχε, ότι μου είπε, τί είχε συμβεί και ότι κατάλαβε από μόνη της, πως δεν ήταν σωστό αυτό που έκανε.

Επαναλαμβάνομαι, αλλά….

Να είμαστε κοντά στα παιδιά και να συζητάμε.

Κάτι που μπορεί να θεωρούμε ένα απλό πείσμα ή ένα τερτίπι, μπορεί να κρύβει πολύ περισσότερα.

Και η Μαμαδική συνεχίζεται!

Ωφού!!

(photo by Whiter78)