-“Μαμά,δεν σε αφορά!”
– “Εντάξει, παιδί μου!”
Θα το ακούσεις και θα το αποδεχτείς.
Γιατί έτσι πρέπει.
Γιατί έρχεται εκείνη η στιγμή, που δεν σε αφορά και πρέπει να το καταλάβεις.
Γιατί, μαμά, δεν σε αφορούν όλα.
Πώς μου ήρθε αυτό τώρα;
Χθες, που λέτε, είχα πάει για καφέ με μία φίλη, που είναι μαμά δύο παιδιών ηλικίας 11 & 12 ετών.
Αφού είπαμε τα νέα μας, αρχίσαμε να μοιραζόμαστε τα σχετικά για την ανάπτυξη των παιδιών μας.
Με μία κόρη στα 16, της έλεγα τη διαπίστωσή μου για το πόσο πολύ αλλάζουν τα πράγματα όταν το παιδί περνά στην εφηβεία και για αυτή την αλληλοδιαμόρφωση-αλληλοπροσαρμογή, που συμβαίνει μέσα στο σπίτι. #hello_εφηβεία
Βιώνουμε αυτή την περίοδο, όπου οι φίλοι και όχι οι γονείς είναι οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή του έφηβου.
Η μανούλα δεν μαθαίνει τα πάντα (και δεν πρέπει κιόλας).
Ο σεβασμός της ιδιωτικότητας σημαίνει, ότι η έφηβη έχει δικαίωμα να κρατά πράγματα για την ίδια ή να τα μοιράζεται μόνο με τους φίλους της και να μην ξεχνάμε, ότι η μαμά και ο μπαμπάς δεν είναι φίλοι.
Διηγήθηκα στη φίλη ένα περιστατικό, όπου κάποιο βράδυ η κόρη ήταν στεναχωρημένη και βυθισμένη σε ένα προβληματισμό στο δωμάτιό της.
Η μανούλα ανησύχησε και την πλησίασε για να συζητήσουν, τι την προβληματίζει.
Η μανούλα είπε : “Είσαι καλά, κοριτσάκι; Σε προβληματίζει κάτι;”
Το κοριτσάκι απάντησε : “Δεν σε αφορά, μαμά! Θα μου περάσει!”
Και η μανούλα αφού έκανε ένα “Γκλουπ!” είπε : “Εντάξει, παιδί μου! Εάν θελήσεις να μου μιλήσεις, ξέρεις πού θα με βρεις.” και έφυγε από το δωμάτιο.
Εκείνο το βράδυ ήταν πολύ περίεργο.
Ήταν από εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιείς, ότι το παιδί μεγαλώνει και μπαίνει στη διαδικασία ανεξαρτητοποίησής του.
Από αγάπη και την ανάγκη να προστατεύσουμε τα παιδιά μας, γινόμαστε παρεμβατικοί και τις περισσότερες φορές θέλουμε να τα ελέγχουμε με αποτέλεσμα κάτι τελείως διαφορετικό.
Όμως με αυτόν τον τρόπο τις περισσότερες φορές τα καταπιέζουμε και δεν τους δίνουμε το περιθώριο να μεγαλώσουν και να πατήσουν στα πόδια τους με δύναμη.
Σαν γονείς οφείλουμε να σεβόμαστε το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς τους, πολύ περισσότερο δε όταν αντιλαμβανόμαστε, ότι μεγαλώνουμε υπεύθυνους νέους που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη μας και εμείς τη δική τους.
Γι’αυτό και πρέπει να βάζουμε όρια στον εαυτό μας, αλλά και να σεβόμαστε αυτά που βάζουν οι άλλοι και δη οι έφηβοι.
Το σημαντικότερο όλων είναι να ξέρουν και να νιώθουν, ότι είμαστε εκεί όταν το χρειαστούν, έτοιμοι να ακούσουμε τα πάντα και να τα στηρίξουμε, όπου και όσο το ζητήσουν.
Η πίεση, η καταπίεση και η παρέμβαση δεν έχουν κανένα θετικό αποτέλεσμα.
Και ξέρετε, η αγάπη θέλει χώρο και προσωπική ελευθερία.
Οπότε, όταν ακούς “Μαμά, δεν σε αφορά!”, το αποδέχεσαι, το σέβεσαι και βαθιά μέσα σου καμαρώνεις για το δυνατό παιδί που μεγαλώνεις.
Βρήκα ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικά με το θέμα της Δρ, Ευφροσύνης Αλεβίζου, που νομίζω, ότι αξίζει να το διαβάσετε : Οικογένεια και σεβασμός της ιδιωτικότητας του εφήβου
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments