Για όλα τα χρόνια της ζωής μου, έλεγα ότι έχω “άγχος”.
Έτσι είχαν χαρακτηρίσει την κατάσταση που ζούσα οι γονείς και οι δάσκαλοί μου, έτσι έλεγα κι εγώ.
Με χαρακτήριζαν “αγχώδη” και το σίγουρο είναι, πως αυτό το “άγχος” με αρρώσταινε.
Με αρρώσταινε, χωρίς εισαγωγικά.
Είναι απίστευτο το πού μπορεί να εκδηλωθεί πρόβλημα εξαιτίας αυτής της κατάστασης.
Σε εμένα μεταξύ άλλων με είχε “χτυπήσει” και στο στομάχι.
Από πολύ μικρή είχα ενοχλήσεις, αλλά με την ενηλικίωση και το πέρασμα του χρόνου, το πρόβλημα διογκώθηκε.
Ανά περιόδους και ανάλογα με το στρες της καθημερινότητας είχα μια μικρή ταλαιπωρία, την οποία τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζα με ιατρικό σύμβουλο -το γαστρεντερολόγο μου.
Με την εμφάνιση τoυ covid-19 και την 1η καραντίνα, η κατάστασή μου εμφάνισε μία έξαρση και καμία φαρμακευτική αγωγή για το πεπτικό σύστημα δεν μπορούσε να περιορίσει τις ενοχλήσεις και να με ηρεμήσει.
Δεν πήγαινε άλλο!
Ήταν η στιγμή, που αποφάσισα να χτυπήσω τη γενεσιουργό αιτία στη ρίζα της.
Κι αυτή ήταν το “άγχος” μου.
Ένα σαράκι που σε τρώει λίγο – λίγο, αφού σε καταστρέφει από μέσα.
Αναζήτησα ειδικό, για να μιλήσω και να με καθοδηγήσει να διαχειριστώ αυτή τη νέα δύσκολη κατάσταση, που ζούσαμε όλοι καθημερινά κλεισμένοι στα σπίτια μας.
Νομίζω, ότι είναι το καλύτερο δώρο που έχω κάνει ποτέ στον εαυτό μου.
Πάντα αναζητούσα να κάνω συζητήσεις με ειδικούς, αλλά κυρίως από τότε που έγινα μητέρα και με κεντρικό θέμα το παιδί και τη γονεϊκή μου υπόσταση.
Όποτε είχαμε ανάγκη μία συμβουλή ή μία βοήθεια να κατανοήσουμε μία κατάσταση, κάναμε συναντήσεις με μία παιδοψυχολόγο.
Υπάρχουν φορές που όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, όσες συμβουλές κι αν σου δώσουν οι μαμάδες φίλες σου, δεν νιώθεις ότι ξέρεις τί είναι πιο καλό για το δικό σου παιδί. Αντί, λοιπόν, να κάνουμε υποθέσεις και γενικές αναζητήσεις στο διαδίκτυο, μία συνάντηση 45′ με μία ειδικό ήταν το καλύτερο και πιο αποτελεσματικό εργαλείο σε αυτό το μαγικό ταξίδι που λέγεται “μεγάλωμα ενός παιδιού”.
Θεωρώ, ότι έχει παίξει σημαντικό ρόλο στην ειλικρινή σχέση που έχουμε χτίσει μεταξύ μας.
Όμως δεν είμαι μόνο μαμά!
Τι γίνεται με εμένα;
Πώς μπορώ να είμαι καλά και να μην νιώθω αυτό το βάρος συνέχεια;
Πώς γίνεται να μην πονάει το στομάχι μου κάθε μέρα;
Είχα αρχίσει να ανησυχώ, ότι με αυτή την επιδείνωση, στο μέλλον θα εμφανιστεί κάτι ακόμη πιο άσχημο.
Και αυτή η σκέψη αγωνίας ήρθε σαν φιόγκος στο ωραίο πακέτο της κατάστασής μου.
H θεραπεύτρια στην 1η μας συνάντηση μου έκανε μία ερώτηση, που νομίζω ότι ήταν η καθοριστικότερη, για να δω φως στο τούνελ από εκείνη την πρώτη φορά.
Τι σημαίνει “έχω άγχος”;
Τι νιώθεις;
ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΤΩΡΑ;
Ήταν η ερώτηση-κλειδί, αλλά και μια αποκάλυψη για μένα.
Στην προσπάθεια να εκφράσω, τί νιώθω, άρχισα να αποκωδικοποιώ τα συναισθήματά μου και τι ήταν αυτό που κρυβόταν πίσω από τη σκιερή κουρτίνα, που γράφει “άγχος”.
Ένιωσα, ότι όλα τα χρόνια είχα επάνω στο στήθος μου ένα τεράστιο σάκκο, ο οποίος αποτελούνταν από πολλά διαφορετικά και ανόμοια βάρη.
Άλλα ήταν πιο βαριά, άλλα πιο ελαφριά.
Το πρώτο σημαντικό βήμα ήταν να τα δω (γιατί είχα αποδεχτεί, ότι υπάρχουν), να τα αναγνωρίσω και με τον καιρό να αρχίσω να βρίσκω τρόπους να τα ξεφορτώσω από μέσα μου ένα-ένα.
Μέσα από αυτή τη διαδικασία έμαθα να ψάχνω και μόνη μου μέσα μου και να βοηθάω τον εαυτό μου.
Και αν αυτό τον καιρό η ζυγαριά μας λόγω της καραντίνας με δείχνει πιο βαριά, εγώ νιώθω πολύ πιο ανάλαφρη.
Και χωρίς άγχος. 🙂
Όχι, δεν είμαι υπερβολική.
Δεν έχω πλέον “άγχος”.
Έχω συγκεκριμένα συναισθήματα.
Όποτε νιώθω άσχημα με κάτι, παίρνω λίγο χρόνο να αναγνωρίσω πρώτα το συναίσθημά μου.
π.χ. Είναι θυμός; Στεναχώρια; Φόβος;
Αφού το κάνω συγκεκριμένο, προσπαθώ να φτάσω στην αιτία που το προκαλεί και με ηρεμία να το αντιμετωπίσω.
Ξέρετε, τί θέλω να σας πω;
Δεν είναι “τσιτάτο”, αλλά η αλήθεια που νιώθω.
Η ζωή μας δεν είναι άπειρη.
Είναι το “τώρα” που φεύγει με ένα άνοιξε-κλείσε των βλεφάρων.
Δεν είναι απεριόριστη και πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε, για να την ζούμε ήρεμα, χωρίς να βασανιζόμαστε και να την απολαμβάνουμε με ό,τι έχουμε, με ό,τι μπορούμε.
Και να ξέρουμε, ότι είμαστε όλοι αρκετά γενναίοι, για να ζητήσουμε το απλό πράγμα.
Βοήθεια! 🙂
Μαμά Μαμαδοπουλου
Pic by Ryanniel Masucol
No Comments