Πριν χτυπήσει το κουδούνι! #ψυχραιμία

Η περίοδος αυτή κρύβει πάντα μια γλυκειά αγωνία για τις ημέρες που έρχονται.
Είναι οι πρώτες φορές (1η χρονιά στον Παιδικό Σταθμό, στο Νηπιαγωγείο, στο Δημοτικό, στο Γυμνάσιο, στο Λύκειο…), είναι και η πρόκληση της προόδου του παιδιού ανεξαρτήτου ηλικίας και βαθμίδας.

Ομολογουμένως οι “πρώτες φορές” είναι πολύ πιο φορτισμένες, γιατί κρύβουν και το στοιχείο του άγνωστου πεδίου.
Το άγνωστο, βέβαια, δεν έχει να κάνει επί της ουσίας (γιατί όλοι έχουμε πάει σχολείο), αλλά κυρίως με την αντιμετώπιση – αποδοχή του παιδιού της νέας κατάστασης.
Έχοντας ζήσει ως μαμά 10 τέτοια σκαλοπάτια τα τελευταία 10 χρόνια (από παιδικό σταθμό μέχρι και τώρα που ετοιμάζεται για τη Β’Γυμνασίου), μπορώ να κατανοήσω όλη την ανησυχία, την ανασφάλεια και με την μέχρι τώρα εμπειρία μου, μπορώ να μοιράστώ μαζί σας αυτό το “απόσταγμα” (πωωωωωωωωωωω! Ωραία δεν το είπα;E;E; ) γνώσης που ίσως σας φανεί χρήσιμο, αυτές τις λίγες ημέρες πριν ξεκινήσει το σχολείο.
Θα εστιάσω περισσότερο στους γονείς που είναι “πρωτάρηδες”, γιατί εκεί είναι, που το άγνωστο δημιουργεί όλα αυτά τα συναισθήματα.

Φυσικά και δεν πρόκειται να κάνω καταγραφή bullet, σε βήματα και οδηγίες και tip.
Yπάρχουν τόσα οργανωμένα κείμενα από ειδικούς και μη, που μπορείτε να βρείτε σε πληθώρα στο internet και με βάση αυτά να δημιουργήσετε το δικό σας οδηγό, που θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε τα άγνωστα μονοπάτια της νέας σχολικής χρονιάς (Πωωωωω! Καλά, πώς τα λέω έτσι σήμερα; ).
Πέρα από το ότι δεν έχω καταγράψει τρικ και tip, δεν έχω το ακαδημαϊκό υπόβαθρο για να σας συμβουλεύσω, αλλά μπορώ να σας μιλήσω σαν φίλη.

Την πρώτη χρονιά που δημιούργησα το KidsCloud.gr είχα μοιραστεί μαζί σας βήμα-βήμα, όλες τις σκέψεις και τις αγωνίες της πρωτάρας μαμάς (“Από πού πάνε για το Δημοτικό;”) και είχα καταγράψει όλη την πορεία, βγάζοντας στο τέλος τα συμπεράσματά μου. (“Τελειωνοντας την Α’Δημοτικού”).

Η ευθύνη που νιώθουμε ως γονείς, τις περισσότερες φορές μας δημιουργεί τεράστιο άγχος.
Αυτό το άτιμο λειτουργεί ως μεγενθυτικός φακός και κάνει τα πράγματα να έρχονται απίστευτα κοντά μας και να φαίνονται τεράστια.
Ξέρετε, όπως όταν κάνουμε βουτιές στη θάλασσα φορώντας μάσκα και ένα μικρό ψαράκι που θα περάσει μπροστά από τη μύτη μας, θα μας φανεί σαν το Μόμπυ Ντικ και θα τρομάξουμε; E! Έτσι.

Το βασικότερο όπλο όλων είναι η ψυχραιμία.
Δεν χρειάζεται πανικός.
Ξέρω, ότι είναι εύκολο να το λες και όταν κάποιος σου λέει “μείνει ψύχραιμος”, είναι παρόμοιο με το “Κοιμήσου!”.
Μα, πως να κοιμηθείς, όταν δεν νυστάζεις;
Αντίστοιχα, πώς να μείνεις ψύχραιμος, όταν δεν μπορείς;
Όπως για να νυστάξεις, μετράς προβατάκια, πίνεις ένα χαμομήλι, κάνεις ένα χαλαρωτικό μπάνιο, αντίστοιχα και η ψυχραιμία θέλει την προσπάθειά της.
Αυτή η προσπάθεια, όμως έχει να κάνει και με “δουλειά” με τον εαυτό μας, αλλά και με συζήτηση με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.
Να μοιραστούμε αγωνίες και σκέψεις. Κάποιες φορές και μόνο το ότι λέμε σε κάποιον τί σκεφτόμαστε, βοηθάει και μόνο που ακούμε τον εαυτό μας.Αφήστε που κάποιες φορές έτσι ξεδιαλύνουν τα πράγματα και βλέπουμε πιο καθαρά. Έστω και για λίγο.

Θέλω να σας πω, ότι η εμπειρία μου, λέει, πως αυτή την αγωνία και την ανησυχία 11 στις 10 φορές δεν την έχουν τα παιδιά από μόνα τους. Εμείς την καλλιεργούμε. Συνειδητά και υποσυνείδητα. Με αυτά που λέμε ή με αυτά, που δεν λέμε, αλλά κάνουμε(ας μην ξεχνάμε ότι αντιλαμβάνονται τα πάντα σε όλες τις ηλικίες – Δεν είναι χαζά. Μικρά είναι.).
ΑΡΑ, φροντίστε να αποφορτιστείτε και να είστε ήρεμοι.

Τα παιδιά προσαρμόζονται πολύ πιο εύκολα, από ό,τι νομίζουμε και τις περισσότερες φορές, πιο εύκολα από εμάς.
Μείνετε όσο μπορείτε στο στοιχείο της χαράς της αρχής της νέας σχολικής χρονιάς και συγκεντρωθείτε σε αυτό.
Βρίσκεστε μπροστά σε ένα νέο σκαλοπάτι, που ετοιμάζεται να ανέβει το πιτσιρίκι. Γνωστικά, κοινωνικά, συναισθηματικά.
Είναι ένα όμορφο συναίσθημα ολοκλήρωσης, να το καμαρώνεις να προοδεύει.

Αυτό που χρειάζεται τις πρώτες ημέρες, όπως και όλες τις ημέρες της ζωής τους/μας, όταν τα αφήνουμε στην πόρτα του σχολείου, είναι να μας βλέπουν με χαμόγελο, ήρεμους και να ξέρουν – νιώθουν πως είμαστε εκεί (ακόμη κι όταν δεν είμαστε ως φυσική παρουσία) και έτοιμοι να τα ακούσουμε και να τα βοηθήσουμε.
Δηλώστε τη διαθεσιμότητά σας, μιλήστε πολύ μαζί τους, ακούστε τις σκέψεις τους και θα δείτε ότι κι εσείς θα πάρετε δύναμη και θα νιώσετε  ήρεμοι.

Είναι ανθρώπινο, να μας δημιουργεί αγωνία το άγνωστο και φυσιολογικό, αλλά επειδής εμείς είμαστε οι ενήλικοι και αυτά τα μικρά, οφείλουμε να δίνουμε και εδώ το παράδειγμα και να απαντάμε τις προκλήσεις της ζωής με χαμόγελο και με το κεφάλι ψηλά.

Και κάπως έτσι φεύγουν τα εμπόδια και η ψυχραιμία είναι σύμμαχός μας.
Και αυτές οι μέρες προετοιμασίες για τη νέα σχολική χρονιά, είναι τόσο γλυκές!
Ζήστε τες και κρατήστε τις αναμνήσεις στην καρδιά σας.

(Χριθτούλη μου, φέτος Β’Γυμνασίου και μέσα σε ένα καλοκαίρι είναι λες και έχουμε ένα άλλο παιδί! Πώς μεγαλώνουν έτσι; )

 

Μαμά Μαμαδοπούλου