Όταν η εφηβεία “βγάζει γλώσσα” (NA, ίσα με το μπόι της)

Και η δικιά μας έφηβη είναι κι αψηλή! :p

Όσοι είστε στην παρέα μου, γνωρίζετε ήδη,  ότι γενικά το παιδί μου είναι και ευγενικό, ευαίσθητο, τρυφερό, συνεσταλμένο όπου χρειάζεται και φιλότιμο και …θα μπορούσα να αριθμήσω ένα σωρό θετικά του χαρακτήρα της.
Με την είσοδο της εφηβείας στο σπίτι (το γνωστό #hello_εφηβεία) υπάρχουν αυτές οι στιγμές της μετάλλαξης, που ευτυχώς είναι ελάχιστες (…για την ώρα;  ), όπου ζούμε το “Δρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ” με την έφηβη στα κάγκελα της αντίδρασης-επανάστασης.

Όπως επίσης έχουμε ξαναπεί, στην εφηβεία το παιδί θα δοκιμάσει τα όρια, τις αντοχές και θα διεκδικήσει ανεξαρτησία.
Εστιάζοντας στην έφηβη κόρη, το μάθημα της μαμαδικής σχολης λέει ότι θα προσπαθήσει να αποδομήσει στο πρόσωπο της μάνας, που είναι το γυναικείο πρότυπο, έτσι ώστε να αρχίσει να χτίζει τη δική της προσωπικότητα.
Αυτό σημαίνει ότι η μάνα ίσως, ενδέχεται, μπορεί, πιθανολογείται (“ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟ!”) ότι κάποιες μέρες θα τραβήξει γερά ζόρια. Πολύ- γερά- ζόρια!

“Είναι φυσικό και φυσιολογικό”, λένε οι ειδικοί κι επειδή τους εμπιστευόμαστε, πορευόμαστε ανάλογα.
Βέβαια, ξέρω από φιλενάδες που έχουν αγόρια την εφηβεία, ότι κι εκείνες τραβούν ζόρια για άλλους λόγους.

Με λίγα λόγια, με αγόρι ή με κορίτσι η μάνα το έχει ένα μικρό “πρέσουρ”.
Σαφεστατότατα κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τον πατέρα, αλλά για μένα μιλάμε, οπότε…συγγνώμη, μπαμπάδες.

Επειδής στην εφηβεία είναι όλα “στα κόκκινα” και τα παιδιά παθαίνουν λίγο από αυτό που είχε πάθει ο Τζιμ Κάρεϊ στη “Μάσκα”,  όπου γινόταν σαν λάστιχο, είναι αναμενόμενο να υπάρχουν εντάσεις – συγκρούσεις κλπ.

Στην αρχή αυτής της περιόδου νομίζω, ότι στο σπίτι μας δεν ζούμε ακρότητες και με μεγάλη υπομονή και επιμονή το διαχειριζόμαστε μια χαρά.

Yπάρχουν εκείνες οι περιπτώσεις όμως που το εφηβάκι θα πιεστεί-δυσαρεστηθεί-εκνευριστεί-κλπ και θα αντιδράσει με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτούς, που μας είχε συνηθίσει.

Ίσως το δικό σας εφηβάκι να είναι συνεχώς ήπιων τόνων.

Η δικιά μας πριν λίγο καιρό (όπου συμπτωματικά ήταν περίοδος που άρχισαν τα μαθήματα και οι υποχρεώσεις της) εμφάνισε για κάποιες ημέρες παρακάτω συμπεριφορές:

• Αντίδραση
• Ειρωνία
• Ανέβασμα τόνου φωνής
• Kαι μία φορά μου απηύθυνε μία αγενή έκφραση.

Ίσως με πείτε υπερβολική, αλλά για τα δικά μας οικογενειακά δεδομένα, τα παραπάνω δεν συναντώνται εύκολα και δεν επιτρέπονται.

Ομολογώ ότι σε κάποιες περιπτώσεις η δική μου συμπεριφορά “έριχνε λάδι στη φωτιά”, αφού ήμουν κι εγώ σε πίεση, κουρασμένη, αγχωμένη, δηλαδή αυτό που λέμε “όχι ήρεμη”, οπότε την τσίτωνα περισσότερο και για αυτό αντιδρούσε πιο έντονα. (…Μήπως εγώ τελικά προκαλούσα τη δική της αντίδραση; Χμ…).

Όταν δεν συνεργαζόταν, άρχιζα να λέω-λέω-λέω, να εξηγώ τί θα σήμαινε για την ίδια η μη διάθεση συνεργασίας σε όσα τις έλεγα κλπ κι αυτό φούντωνε τα πράγματα.
Η πίεση έφερνε αντίδραση και η αντίδραση μια γλώσσα ΝΑ!

“Τί δεν κάνω σωστά;” αναρωτήθηκα, γιατί φυσικά εγώ είμαι αυτή που χειρίζεται τα πανιά του ιστιοφόρου, όταν ξεσπάει εφηβική ανεμοθύελα (….Πώς το είπα όλο αυτό το τελευταίο;…Πςςςς!!)

Το σκέφτηκα, έψαξα, διάβασα, συζήτησα και επειδή έχω την τύχη να έχω στον κύκλο μου ειδικούς που γνωρίζουν και το παιδί και εμένα, πήρα μία πιο υπεύθυνη φιλική γνώμη. (Αγαπώ να ακούω συμβουλές από ειδικούς.)

Ακολούθησα, λοιπόν, το παρακάτω μοντέλο, με μεγάλη επιτυχία και αποτελεσματικότητα ομολογουμένως.

Όσες φορές είναι σε ένταση και με τσιτώνει, επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να με ακούσει, αλλά ούτε κι εγώ να είμαι ψύχραιμη, παίρνω μερικές ανάσες (Ωωωωωμμμμ!!! Ωωωωμ!!!) και της λέω,
“Αγάπη μου, εγώ τώρα θα πάω μέσα, γιατί έτσι όπως είμαστε και οι δύο, δεν θα βγάλουμε άκρη, οπότε όταν ηρεμήσουμε, θα μιλήσουμε.”

Και αλλάζω δωμάτιο.

Ακόμη κι αν δεν θέλει να φύγω από κοντά της, ακόμη κι αν την εκνευρίσει περισσότερο, αποχωρώ για να ηρεμήσω πρώτα από όλα εγώ.
Το τί θα κάνει στο δωμάτιό της και το εάν φωνάξει πίσω από την πόρτα γιατί έχει νεύρα, είναι δικό της θέμα.
9,5 στις 10 φορές μετά την απομάκρυνσή μου, θα με προσεγγίσει πρώτη εκείνη πολύ πιο ήρεμη και με κατανόηση.

Και υπήρξε αυτή η μία και μοναδική φορά που μου απάντησε όχι απλά με αντίδραση, αλλά με αγένεια.

Ξεκινάμε από το ότι το πρώτο και μεγαλύτερο λάθος ήταν  δικό μου, γιατί την είχα πιέσει στο πρόγραμμά της και έπρεπε να περιμένω την καταιγίδα να ξεσπάσει.

Της είπα ήρεμα, ότι αυτό που είπε είναι αγενές, με στεναχωρεί και ότι δεν έπρεπε να το ξεστομίσει.
Της εξήγησα πως το γεγονός πως νιώθει  άνετα μαζί μου δεν της δίνει το δικαίωμα να μιλάει με αγένεια, να ξεπερνάει τα όρια και να δείχνει ασέβεια στο πρόσωπό μου. Βέβαια, δεν έχει να κάνει με το γεγονός, ότι είμαι η μαμά της.
Εκφράσεις προσβλητικές δεν επιτρέπονται για κανέναν άνθρωπο.
Όλα αυτά τα είπα με ήρεμο τόνο και ο χειρισμός μου την έκανε να κατεβάσει το κεφάλι.

Έφυγα από το δωμάτιο και για αρκετή ώρα ήμουν απόμακρη. Όχι απότομη, ούτε αυστηρή. Κράτησα απόσταση, έδειξα παγωμένη  και όταν προσπάθησε να με προσεγγίσει, με ρώτησε “Τώρα θα μου κρατάς μούτρα;”

Της απάντησα : “Δεν σου κρατάω μούτρα. Με ενόχλησε που μου μίλησες έτσι. Στο σπίτι δεν χρησιμοποιούμε τέτοιες εκφράσεις και με στεναχώρησε, που άκουσα κάτι τέτοιο.”

Με πήρε αγκαλιά και μου ζήτησε συγγνώμη.
Μου είπε ότι ξέρει πως έχω δίκιο, με παρακάλεσε να την συγχωρέσω και μου υποσχέθηκε ότι δεν θα το ξανακάνει.

Μου ζήτησε να μην είμαι “μουντό πρόσωπο”, γιατί δεν της αρέσει.

Της χαμογέλασα, δέχθηκα τη συγγνώμη της της είπα και πως είμαι σίγουρη ότι ήταν μια κακή στιγμή, που δεν θα ξανασυμβεί.

Κι έτσι σταμάτησα να είμαι “μουντό πρόσωπο”. 🙂

Όπως μου είπε η φίλη ειδικός “Στην περίοδο της εφηβείας μπορεί η μαμά να γίνεται “σάκος του μποξ” για το εφηβάκι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η μαμά πρέπει να το υπομένει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και η λεκτική βία, είναι βία.
Το σίγουρο είναι πως δεν πρέπει να αντιδρούμε με τον ίδιο τρόπο.
Παίρνουμε το χρόνο μας και κρατάμε απόσταση.
Απομακρυνόμαστε για να πέσουν οι τόνοι, αλλά και να για να δείξουμε με τον τρόπο μας την απόσταση που δημιουργεί μια άσχημη συμπεριφορά,  η οποία υποδηλώνει και μια συναισθηματική απομάκρυνση. “

Σε αυτό το περιστατικό ήταν παρόν και σύμμαχός μου ο  μπαμπάς, ο οποίος επενέβη και της είπε ότι γενικά δεν επιτρέπουμε τέτοια συμπεριφορά στο σπίτι μας και πιο ειδικά εκείνος δεν επιτρέπει να φέρεται έτσι στη γυναίκα του.
Προσέξτε, δεν ήρθε να με υπερασπιστεί ως αδύναμη. Ενίσχυσε τη θέση μου και στάθηκε δίπλα μου συμφωνώντας με όσα της είπα.

Η αλήθεια είναι πως εκείνο το συμβάν ξεχάστηκε γρήγορα και  και μετά από αυτές τις συμβουλές διάγουμε στιγμές ηρεμίας ενώ οι μικροεντάσεις εκτονώνονται  πιο εύκολα και  πιο γρήγορα.

Δεν είναι εύκολη η εφηβεία.
Ξέρω ότι έχουμε πολλά να συναντήσουμε στη συνέχεια, αλλά η διάθεση να βγούμε αλώβητοι υπάρχει.

Αρκεί να μην δούμε τις σχέσεις ως πεδίο κυριαρχίας, αλλά ως σημείο αλληλοσεβασμού.
Και θα τα καταφέρουμε, γιατί αγαπιόμαστε και δεν μας αρέσει να είμαστε “μουντά πρόσωπα”. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου