Η πρώτη φορά, που ζήτησε κινητό τηλέφωνο, ήταν στο προνήπιο.
Μας είχε φανεί πολύ περίεργο, μέχρι που ανακάλυψα, ότι ένας πιτσιρικάς συμμαθητής της ερχόταν στο σχολείο με το δικό του κινητό τηλέφωνο σε λειτουργία, το οποίο έπαιρνε η δασκάλα του πριν μπει στην τάξη.
Θεώρησα σωστό να μιλήσω και έκανα παράπονο στη διεύθυνση του νηπιαγωγείου.
Σίγουρα δεν με αφορούσε άμεσα το τί έκαναν οι συγκεκριμένοι γονείς με το παιδί τους, αλλά με αφορούσε το μήνυμα που περνούσε στο δικό μου παιδί.
Την επόμενη κιόλας ημέρα με διαβεβαίωσαν, ότι έγινε σύσταση και ο πιτσιρικάς δεν θα ξαναερχόταν στο σχολείο με το κινητό.
Από τότε ανά τακτά χρονικά διαστήματα η μικρή μας ζητούσε δικό της κινητό.
Κάθε φορά της εξηγούσαμε πως αυτό θα γινόταν, όταν μεγάλωνε.
Γενικά δεν της είχαμε καλλιεργήσει τη συνήθεια του να μπορεί να παίζει με τις συσκευές μας.
Το τηλέφωνο είναι μια συσκευή προσωπική, έχει ένα σημαντικό κόστος και σίγουρα δεν είναι παιχνίδι.
Στα μέσα του Δημοτικού είχαμε οριοθετήσει την απόκτηση του κινητού τηλεφώνου στα χρόνια του Γυμνασίου.
Από τότε υπήρχαν περίοδοι έξαρσης, όπου ζήλευε, γιατί φίλοι και συμμαθητές είχαν ήδη το δικό τους κινητό τηλέφωνο (και όχι μόνο) και οι περίοδοι εκείνες, που μετά από ατελείωτες επαναληπτικές συζητήσεις της εξηγούσαμε τους λόγους, που θεωρούσαμε ότι δεν είχε φτάσει η εποχή που θα αποκτούσε κινητό τηλέφωνο:
α) Το κινητό τηλέφωνο έχει ακτινοβολία.
Όσο πιο αργά εκτεθεί σε αυτή, τόσο το καλύτερο.
Όσες φορές χρειαζόταν να μιλήσει σε κινητό τηλέφωνο, είτε χρησιμοποιούσε hands free, ενώ όταν αυτό δεν ήταν εφικτό, η επικοινωνία έμπαινε σε ανοιχτή ακρόαση.
β) Δεν το χρειαζόταν, για να επικοινωνεί μαζί μας ή με τους φίλους της.
Όταν δεν ήταν στο σχολείο, ήταν στο σπίτι ή με τους παππούδες – γιαγιάδες ή σε σπίτια φίλων ή κάπου όπου υπήρχε κάποιος ενήλικας με τον οποίον μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε.
Εάν ήθελε να μιλήσει με τους φίλους της, μπορούσε ατελείωτες ώρες με το σταθερό τηλέφωνο.
Κάπου εδώ τις περισσότερες φορές σταματούσε η “επαναληπτική” συζήτηση.
Τα τελευταία 2 χρόνια είχε προστεθεί και η παράμετρος “viber”.
“Mα, μιλάει όλη η τάξη στο viber!”
Η αλήθεια είναι, πως από τα 23 παιδιά της τάξης την τελευταία χρονιά ήταν μόνο 5 αυτά που δεν είχαν κινητό τηλέφωνο και viber.
Με τούτα και με εκείνα η Α’ Γυμνασίου πλησίαζε και αρχίσαμε να προετοιμαζόμαστε.
Όταν κάποια στιγμή συζητήσαμε το θέμα με το θείο της, εκείνος της χάρισε μια παλαιότερη καλή συσκευή που είχε ο ίδιος.
Η συσκευή παρελήφθη με τρελή χαρά.
Αρχίσαμε να σκεφτόμαστε μήπως τελικά ενεργοποιούσαμε κάποια σύνδεση νωρίτερα, έτσι ώστε να υπάρξει το διάστημα του καλοκαιριού για μια πρώτη “εκπαίδευση” στη χρήση του.
Αποφασίσαμε, λοιπόν, λίγο πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς να της δώσουμε το δικό της κινητό τηλέφωνο.
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία! :p
Λίγες ημέρες πριν τη λήξη της σχολικής χρονιάς, πήρε το κινητό τηλέφωνο μαζί με τη χαρά να μπει στην ομάδα του σχολείου στο viber κι έτσι να ζήσει τον αποχαιρετισμό στο Δημοτικό, αλλά και να κρατήσει τις επαφές με όλους τους συμμαθητές της.
Μέχρι τις διακοπές το είχε στη διάθεσή της πολύ λίγες ώρες.
Για τη συνέχεια το αφήσαμε ελεύθερο, αλλά μπήκαν όρια, όπως η ώρα που το ενεργοποιεί και η ώρα, που το απενεργοποιεί.
Μπορεί να το ανοίξει στις 10:00, αλλά πρέπει να το κλείσει στις 22:00.
Σε κάθε περίπτωση που πρέπει να γίνει μια εξαίρεση, το συζητάμε.
Οι λόγοι του περιορισμού, είναι γιατί δεν θέλουμε να χάνει τον ύπνο της και να μην ξεσηκώνει με την επικοινωνία άλλα παιδιά εκείνες τις ώρες, που η δική μας οικογένεια θεωρεί ώρες ησυχίας.
Δεν ξέρω πώς θα συνεχίσουμε από Σεπτέμβριο, αλλά ένα πρώτο γενικό πλάνο που έχουμε στο μυαλό μας είναι, ότι τις καθημερινές το πιο πιθανό είναι η έφηβη να μην το παίρνει μαζί της στο σχολείο, να το ανοίγει στο σπίτι μετά το φαγητό για μισή ώρα και μετά το βράδυ μεταξύ 20:00 – 22:00.
Για το Σαββατοκύριακο αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι, ότι θα διατηρήσουμε τον περιορισμό του ωραρίου 10:00 – 22:00.
Για το ενδιάμεσο διάστημα, θα δούμε και το πρόγραμμα (και τη μελέτη) και θα το συζητήσουμε.
Μέχρι στιγμής οι διαπραγματεύσεις έχουν φέρει συμφωνία. Ας μην είμαστε απόλυτοι όμως.
Θα διαμορφώνουμε τις αποφάσεις, ανάλογα (με τη ζωή της εφηβείας….).
Νομίζω, ότι δεν υπάρχει παιδί που δεν θα κολλήσει με μια τέτοια συσκευή.
Εδώ “κολλάμε” εμείς κάποιες φορές, πόσο εκείνα που νιώθουν ότι έχουν ένα νέο κόσμο στα χέρια τους.
Όσον αφορά τον έλεγχο στη χρήση:
α) Ξεκινάμε από τον οικονομικό έλεγχο.
Μία φορά το μήνα “φορτώνω” την κάρτα με χρόνο ομιλίας και MB. Εάν τα εξαντλήσει πριν την ώρα τους, θα πρέπει να περιμένει την επόμενη φόρτιση.
Δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει χρήματα από το χαρτζιλίκι της, ούτε θα επιτρέπεται παππούδες-γιαγιάδες να κάνουν “αναγόμωση”. Με αυτόν τον τρόπο θα μάθει να χρησιμοποιεί με σύνεση το τηλέφωνο. Δεν είναι μόνο θέμα οικονομίας χρημάτων.
β) Δεν αστυνομεύουμε τη συσκευή της.
Σαφέστατα και ξέρουμε pin και εννοείται ότι την κάρτα με τα puk και τους άλλους κωδικούς τους έχουμε εμείς στα χέρια μας.
Δεν ξεκλειδώνουμε τη συσκευή της, εάν δεν είναι εκείνη παρούσα.
Ναι. Τις πρώτες μέρες είδα επικοινωνίες της στο viber, αλλά μου τις έδειξε εκείνη με τη δική της θέληση (εντάξει… την παρέσυρα κι εγώ λίγο για να το κάνει, αλλά… το έκανε μόνη της, εντάξει; ).
Πιστεύουμε, ότι πρέπει να της δείξουμε εμπιστοσύνη και να της δώσουμε ελευθερία.
Πρέπει να νιώσει, ότι την θεωρούμε υπεύθυνη.
Νομίζω, ότι κάθε παιδί που θα νιώσει ότι αστυνομεύεται, θα προχωρήσει σε ενέργειες στα κρυφά.
Θα βρει τρόπο να κάνει κάτι χωρίς να το καταλάβουν οι γονείς. Δεν θέλω να το νιώσει αυτό.
γ) Είμαστε δίπλα της για να συζητήσουμε κάθε απορία της και να προσφέρουμε βοήθεια, όπου χρειάζεται.
Συνετή και σωστή χρήση. Θα κάνει λάθη και το ξέρω, αφού εγώ πρώτη και καλύτερη έχω κάνει λάθη στη χρήση της τεχνολογίας κάποιες φορές.
Είναι απαραίτητο να νιώσει άνετα, για να ρωτήσει για όποια απορία έχει ή να ζητήσει βοήθεια εάν χρειαστεί.
Θέλω να καταλάβει τους κινδύνους, να ξέρει πώς να τους αποφύγει, αλλά και να έχει καταλάβει, γιατί κάτι θεωρείται επικίνδυνο.
Για παράδειγμα, δεν της έχουμε απαγορεύσει να έχει facebook.
Την έχουμε κάνει να καταλάβει, ότι σε αυτή την ηλικία δεν μπορεί να έχει. Τουλάχιστον αυτή είναι η άποψη της δικής μας οικογένειας.
Εάν της το απαγορεύσουμε χωρίς εξηγήσεις, μπορεί πανευκολότατα εάν θέλει, να φτιάξει κρυφά δικό της προφίλ με ψευδώνυμο κι εμείς να μην το μάθουμε ποτέ. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει πολλαπλά προβλήματα. Η ουσία είναι να καταλάβει τους λόγους.
Θέλει συζήτηση και πολλές “επαναλήψεις”.
Για παράδειγμα πριν λίγες ημέρες είδαμε μαζί αυτό το video από την Ελληνική Αστυνομία και το συζητήσαμε για πολλή ώρα.
Σκοπός δεν είναι να φοβηθεί τη χρήση της συσκευής και των μέσων.
Σκοπός είναι να μάθει να το χρησιμοποιεί με τρόπο, που θα προφυλαχθεί και δεν θα δημιουργήσει κάποια επικίνδυνη κατάσταση για την ίδια, αλλά και για τους άλλους.
Τις πρώτες μέρες, που πήρε το κινητό στα χέρια της “κόλλησε” τρελά.
Αυτό διήρκησε μέχρι που πήγε παππουδογιαγιοδιακοπές.
Όταν συνάντησε την καλοκαιρινή της παρέα, άρχισε να ξεχνάει.
Ξεχνάει να το ανοίξει, ξεχνάει να το φορτίσει και ασχολείται με αυτό, μόνο όταν οι φίλοι της είναι στο σπίτι τους και βαριέται.
Όμως για να μην λέμε μόνο τα επικίνδυνα και τα άσχημα, να πούμε και την ομορφιά αυτού του πολυμέσου επικοινωνίας.
Είναι η χαρά που έχει στα χέρια της, ότι μπορεί να επικοινωνεί με τους φίλους της διαφορετικά, να μοιράζεται στιγμές, να γράφει σε video το αγαπημένο τραγούδι της σε μια συναυλία και να κανονίζει βόλτες.
Η ομορφιά, ότι μπορείς να μιλήσεις με το παιδί σου, με το δικό του τηλέφωνο απευθείας, όπου κι αν βρίσκεται.
Η γλύκα, να μου στέλνει μηνυματάκια, όταν είμαστε χώρια.
Sticker χιουμοριστικά ή αγαπησιάρικα, πολύ περισσότερο τώρα που βρίσκεται στις παππουδογιαγιοδιακοπές και μπορούμε να μιλάμε με μηνυματάκια στο viber, να στέλνουμε η μία στην άλλη φωτογραφίες.
Να μοιραζόμαστε στιγμές με χαρά κι ας είμαστε μακριά.
Αρκεί η χρήση να γίνεται με σύνεση και μέτρο.
Πριν από 1,5 χρόνο η Κατερίνα Χλωροκώστα είχε γράψει ένα άρθρο σχετικό και αφού το είχα “ρουφήξει”, το είχα αποθηκεύσει για να το συμβουλευτώ, όταν έρθει η ώρα. Ένα πραγματικά ενδιαφέρον κείμενο, όπως όλα τα κείμενα της Κατερίνας, βέβαια, που αξίζει να το διαβάσετε :
Όταν τα παιδιά μπαίνουν στο κόσμο των Υπολογιστών και των Social media…
Kαι κάπως έτσι νέα πραγματάκια μπαίνουν στη ζωή μας.
Μικρά πραγματάκια, που μπορούν να φέρουν χαρά.
Μικρά πραγματάκια επικοινωνίας, που γίνονται θυσαυροί.
Με χαρά θα άκουγα γνώμη και συμβουλές από αντίστοιχες δικές σας εμπειρίες.
Θα βοηθούσε κι εμένα, αλλά νομίζω και όσους θα διαβάσουν την έναρξη της νέας εποχής για την οικογένειά μας. 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments