Όταν έχεις ένα παιδί στην εφηβεία, πρέπει καθημερινά να αλλάζεις τις ρυθμίσεις, τις συνισταμένες της ζωής.
Δεν κάνεις fine tuning.
Kάνεις καθημερινό tuning.
Ψάχνεις να συντονιστείς με την αλλαγή συχνοτήτων.
Οι ορμόνες χορεύουν και το πρότυπο του γονέα του ίδιου φύλου πρέπει να αποδομηθεί ώστε να χτιστεί η προσωπικότητα του μελλοντικού ενήλικα.
Ένας άγνωστος εαυτός προβάλει στον καθρέφτη του παιδιού και οι γονείς χορεύουν πεντοζάλη και ποντιακά σε εναλλαγές.
Οι μεταπτώσεις στη διάθεση και την ψυχολογία είναι θέμα κλάσματος δευτερολέπτου.
Σε μία στιγμή η χαλαρή διασκεδαστική συζήτηση μπορεί να οδηγήσει σε μεταστροφή, που θα κάνει το παιδί απόμακρο, χωρίς να θέλει να μιλήσει και χωρίς να φταίει απαραίτητα ο γονιός.
Οι μέχρι τώρα σωστές λέξεις, που έχεις στο μανίκι σου, δεν θα επαναφέρουν τα πράγματα εκεί που νομίζεις.
Ένα κέρασμα ή ένα δώρο δεν θα ανατρέψουν την ατμόσφαιρα και δεν θα αποτελέσουν μοχλό πίεσης, για να πετύχεις όσα πετύχαινες μέχρι τώρα.
Τα πολλά λόγια και οι πολλές προσπάθειες προσέγγισης, μπορεί να δημιουργήσουν μεγαλύτερη απόσταση.
Είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσεις να διακρίνεις τις φορές, που το παιδί σου θέλει το χώρο και το χρόνο του.
Μην είσαι σίγουρος, ότι μία αγκαλιά πάντα θα φέρει τη λύση.
Όχι, εάν δεν το θέλει. Όχι, εάν είναι θυμωμένο ή εκνευρισμένο.
Μην το παρεξηγείς.
Το πιθανότερο είναι ότι ούτε αυτό ξέρει, με τί είναι θυμωμένο, γιατί δεν ξέρει τί του συμβαίνει.
Είναι ακόμη παιδί, αλλά νιώθει όλα να αλλάζουν.
Το σώμα του, η εικόνα του προσώπου του, τα συναισθήματά του, τα θέλω του, τα πάντα.
Είναι ένας νέος εαυτός.
Νιώθω, ότι στην ηλικία της εφηβείας δεν αρκεί οι γονείς να είμαστε απλά κοντά.
Δεν είναι απαραίτητο, να είμαστε δίπλα τους πάντα ως φυσική υπόσταση.
Κάποιες φορές είμαστε ουσιαστικά κοντά, εάν μένουμε μακριά.
Πρέπει να ξέρουμε, πότε να κρατάμε αποστάσεις.
Η τρυφερότητα δεν είναι πια για όλες τις ώρες.
Η αγάπη είναι.
Κι αυτή δεν εκφράζεται μόνο μέσα από γλύκες, φιλιά και αγκαλιές, αλλά μέσα από σεβασμό, εμπιστοσύνη και κατανόηση.
Έχω στα χέρια μου ένα παιδί εκφραστικό, ευαίσθητο, συμπονετικό.
Υπάρχουν στιγμές που θα βυθιστεί στην αγκαλιά μου, ενώ κάποιες άλλες την αρνείται.
Μέχρι πρότινος τα μικροκαυγαδάκια έληγαν με ένα χάδι, λίγο γαργάλημα και μπόλικα φιλιά.
Τώρα πια αυτές οι μικροδιαφορές της καθημερινότητας, μπορεί αποτελέσουν μικρές αφορμές που θα πυροδοτήσουν εκρήξεις που η αγκαλιά και η τρυφερότητα κλειδώνονται απ’εξω.
Ο προσωπικός χώρος/το παιδικό δωμάτιο γίνεται σημείο ανασυγκρότησης και αποφόρτισης, που τον πρώτο λόγο έχουν τα τραγούδια και ο χορός.
Είναι αυτές οι στιγμές που θέλουν πολλή ψυχραιμία, κατανόηση και υπομονή.
Όσο δύσκολη μπορεί να γίνεται η μετάβαση του παιδιού από τη μία στιγμή στην άλλη, άλλο τόσο μπορεί να είναι για τον γονιό, που ουσιαστικά έχει μπροστά του μία νέα προσωπικότητα, ένα νέο χαρακτήρα.
Σε αυτή τη μεταβατική περίοδο τα συναισθήματα μου είναι παρόμοια με εκείνα που έζησα ως μαμά νεογέννητου, που κάποιες φορές δεν ήξερα, τί πρέπει να κάνω.
Άλλοτε νιώθω δυνατή, άλλες αδύναμη και κουρασμένη.
Όπως και τότε όμως, έτσι και τώρα έχω στο μυαλό μου, ότι χρειάζομαι υπομονή, στιγμές ηρεμίας και ανασυγκρότησης και λίγες κουβέντες στήριξης-συμβουλές.
Νιώθω πώς όσο εύκολο μπορεί να ακούγεται αυτό που λέμε “Να είσαι κοντά στο παιδί σου”, άλλο τόσο εύκολο γίνεται στο να το χάσεις.
Ίσως είμαι υπερβολική. Δεν ξέρω.
Ένα πράγμα προσπαθώ, να αποφύγω αυτή την αρκετά απαιτητική περίοδο της ζωής μας :
Όχι πείσματα. Όχι κόντρες.
Φυσικά και δεν πιστεύω ότι αρκεί μόνο το ένστικτο, για να αποφασίσεις πώς θα λειτουργήσεις σε κάθε περίπτωση. Συζητώ με φίλους, συγκεντρώνω απόψεις και όταν έχω την ευκαιρία να μιλήσω με κάποιον ειδικό και να πω τους προβληματισμούς μου, εννοείται ότι δεν την αφήνω να πάει χαμένη- ζητώ συμβουλές.
Όπως επίσης σας έχω ξαναπεί, από την ημέρα που έμαθα έγκυος, διαβάζω βιβλία που έχουν να κάνουν με την ψυχολογία του παιδιού, της μαμάς, του μπαμπά, όλης της οικογένειας. Διαβάζω απόψεις και κρατώ αυτά που πιστεύω εγώ ότι ταιριάζουν στη δική μας μικρή οικογένεια.
Συγκεντρώνω στοιχεία, φιλτράρω, δοκιμάζω, κάνω σωστά, λάθη, διορθωτικές κινήσεις, αγαπώ, σέβομαι και πορεύομαι.
Τον τελευταίο καιρό έχω επαναφέρει από τη βιβλιοθήκη μου το βιβλίο της ψυχολόγου-παιδοψυχολόγου κυρίας Αλεξάνδρας Καππάτου, το “Παιδιά στην εφηβεία, Γονείς σε κρίση”, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας. Το είχα διαβάσει πριν 2-3 χρόνια. (Είχα γράψει σχετικά εδώ : “Βιβλία σύμβουλοι αγάπης” ).
Τότε γνώριζα θεωρητικά και από απόσταση πιθανές καταστάσεις, που θα αντιμετωπίσουμε.
Λίγο καιρό πριν ένιωσα την ανάγκη να κάνω μία “επανάληψη”, αφού ζω την εφαρμογή του.
Είναι πολύ καλός οδηγός που βοηθάει στο να κατανοήσουμε την εφηβεία, να εξηγήσουμε συμπεριφορές του παιδιού, αλλά και να εφαρμόσουμε συμβουλές -προτάσεις διαχείρισης.
Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω πως όσο προετοιμασμένοι κι αν είμαστε, ποτέ δεν θα είμαστε τόσο όσο χρειάζεται, γιατί η ζωή είναι απρόβλεπτη και το παιδί μας είναι ένας άλλος διαφορετικος άνθρωπος. Ναι, μεν, το νιώθουμε κομμάτι μας, αλλά είναι αυτόνομο και περνά την περίοδο που δοκιμάζει τα δικά του “χώρια εδάφη”, που θέλει να είναι ανεξάρτητα (κάτι φυσιολογικό και απαραίτητο).
Πρόσφατα προέκυψε το δυσάρεστο φαινόμενο της “Μπλέ Φάλαινας”, το οποίο καταγράφει θύματα έφηβους παγκοσμίως.
Όταν πρωτοδιάβασα το δελτίο ενημέρωσης από την Ελληνική Αστυνομία ανησύχησα, αλλά σε πρώτη σκέψη θεώρησα απίθανο να συμβεί κάτι τέτοιο στο παιδί μου. Έχω την πεποίθηση, ότι είμαι πολύ κοντά της.
Άρχισα να διαβάζω απόψεις, παρατηρούσα ανθρώπους να θεωρούν ότι μόνο σε ανόητα, ανασφαλή, απροστάτευτα παιδιά μπορεί να συμβεί.
Παιδιά με προβλήματα στο οικογενειακό τους περιβάλλον και με αδιάφορους γονείς μπορεί να πέσουν θύματα.
Περιπαιχτικά σχόλια για μπλε φάλαινες και πράσινα άλογα, τα οποία δεν με έβρισκαν σύμφωνη.
Δεν μπορούσα να ασπαστώ αυτή τη σιγουριά στις απόψεις τους.
Η εφηβεία είναι πολύ περίεργη περίοδος.
Είναι τόσο ευαίσθητη και νομίζω ότι αρκεί μια κακή επικοινωνία, μία απουσία τη στιγμή που πρέπει να είσαι παρών, μία υπερπροστατευτική διάθεση που θα φέρει πίεση, για να γίνει η αρχή του κακού.
Εννοείται ότι μπορούμε πάντα να το προλάβουμε ή αν έχει γίνει κάποιο λάθος να το σταματήσουμε.
Όμως ας μην θεωρούμε ως δεδομένο, ότι ξέρουμε τα πάντα για τα παιδιά μας.
Θέλει καθημερινή προσπάθεια.
Είναι ένας καθημερινός αγώνας που θέλει λεπτούς χειρισμούς.
Παράλληλος αγώνας με το δικό τους, που βιώνουν τις ατελείωτες αλλαγές στον εαυτό τους.
Τόσο κοντά, όσο και μακριά.
Νομίζω, ότι αυτόν τον χαρακτηρισμό μπορώ να δώσω σε αυτή την περίοδο.
Και είναι μόνο η αρχή (Χριθτούλη μου!) #hello_εφηβεία
Ένα πραγματικά ενδιαφέρον άρθρο για το θέμα της Μπλέ Φάλιανας είναι το ακόλουθο από το αγαπημένο infokids.
Μαμά Μαμαδοπούλου
No Comments