Κάθε πρωί αφού αφήσω τη μικρή στο σχολείο, περπατώντας προς το σταθμό του τρένου για τη δουλειά μου, παίρνω τηλέφωνο τη μητέρα μου.
“Έλα, ΄μα!”
Όχι “μαμά”. “‘ ‘μα”!
Πόσο περίεργο που μια συλλαβή είναι τόσο μεστή συναισθημάτων και περικλείει όλα όσα σημαίνει η απαραίτητη για μένα ύπαρξή της.
“Καλημέρα, ‘μα!”
Κι εκείνη θα ξετυλίξει την κορδέλα με όλες τις γλύκες της και ευχές για καλημέρα κι ένα σωρό άλλα.
Δεν είμαι ο πρωινός τύπος, που αρέσκεται σε προφορικές κουβέντες.
Μπορώ να γράψω “σεντόνια” επικοινωνίας, αλλά το τμήμα της ομιλούσας επικοινωνίας ξυπνά 2-3 ώρες μετά από την ώρα που αφυπνίζεται η σκέψη.
Αν δεν έχω να της πω κάτι, την αφήνω να μου μιλάει εκείνη.
ΠΑΝΤΑ βρίσκει κάτι να πει.
ΠΑΝΤΑ έχει κάτι να πει.
Για την ίδια, τον μπαμπά μου, τα παιδιά της, τα εγγόνια της, τους συγγενείς, την πολυκατοικία, τους γείτονες, τους φίλους της, την κυρία Μπούλα, τον κύριο Βασίλη, την ταμία στο super market, για το νόστιμο τυρί που αγόρασε, το εργόχειρο που στόλισε, το βιβλίο που ξεκίνησε….
Σημαντικά κι ασήμαντα, που γεμίζουν το μυαλό και την καρδιά της.
Σημαντικά κι ασήμαντα, που γεμίζουν τη μέρα της.
Όλα αυτά με νοιάξιμο, αγάπη, τρυφερότητα και φροντίδα.
Την ακούω να μου μιλάει και υποσυνείδητα έχω την εικόνα της στο σπίτι.
Καλοχτενισμένη, φρέσκια και μοσχομυριστή από το σαπούνι, που αρωματίζει τα ρούχα της έχει το ραδιόφωνο για background-ανοιχτό από την ώρα που ξυπνάει -και πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού δίπλα στις κορνίζες με φωτογραφίες με όλες τις αγάπες της, να βρίσκεται ακουμπισμένο το δισκάκι με τον αχνιστό καφέ συνοδευόμενο από ένα κουλουράκι φτιαγμένο από την ίδια.
Κάθε πρωί για λίγα λεπτά την ακούω να μου λέει όλα τα σημαντικά κι ασήμαντα της ζωής της.
Κάποιες φορές οι έγνοιες της μέρες αφαιρούν το ενδιαφέρον μου από τα λόγια της.
Νομίζω, ότι το καταλαβαίνει, αλλά δεν λέει κάτι.
Σημασία έχει, ότι κάθε πρωί θα την ακούσω και θα την νιώσω ανακουφισμένη, που έχει νιώσει την επαφή.
Με έχει ακούσει.
Συνήθως λέω ότι είναι ένα τηλεφώνημα για εκείνη, αλλά κατά βάθος αυτό το καθημερινό τηλεφωνικό ραντεβού είναι η δική μου υποσυνείδητη ανάγκη να την ακούσω ότι είναι εκεί.
Εκείνη με την απέραντη γλύκα κι αγάπη της.
Καλημέρα, ‘μα! ♥
6 Σχόλια
Τι όμορφα λόγια και πόσα συναισθήματα κρύβουν μέσα τους! Αυτό το πρωινό τηλεφώνημα είναι ο Κρικος, που κρατάει αυτή την απέραντη αγάπη ανάμεσα στην μαμά και στην κόρη οσο μακριά ή κοντά και αν ειστε.
Όσο μακριά, όσο κοντά, αυτό το τηλεφώνημα θα σας φέρνει πάντα δίπλα μας! 🙂
Σε ευχαριστώ για το μήνυμά σου και τη γλύκα σου, μαμά Μαρία.
Πραγματικά αυτό το τηλεφώνημά σας είναι πάντα απαραίτητο. 🙂
<3
<3
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πολύ μου λείπει αυτό το πρωινό, καθημερινό τηλεφώνημα από τότε που “έφυγε” η δική μου μαμά!!!
❤