Ξεδίπλωσε τα φτερά σου, καρδιά μου!

Image by Punting Cambridge

Μία νέα μαμά και η έφηβη κόρη της στέκονται δίπλα μου στο τρένο.
Δεν είχα την περιέργεια να ακούσω τη συζήτησή τους, αλλά ήταν τόσο έντονη η συνομιλία τους στο μικρό βαγόνι, που δεν είχα επιλογή, παρά να την παρακολουθήσω.

– “Γιατί είσαι αρνητική και γιατί μου μιλάς σαν να είμαι 12χρονο, μαμά;”

– “Δεν σου μιλάω έτσι. Απλά νομίζω ότι δεν σκέφτεσαι σοβαρά.
Πραγματικά θέλεις να ασχοληθείς επαγγελματικά με το χορό;
Δεν ξέρεις ότι αυτός ο χώρος είναι “βρώμικος”;
Νομίζεις ότι είναι εύκολο να γίνεις επαγγελματίας χορεύτρια; Είναι πολύ δύσκολο.”
(Η μικρή προσπαθεί να πει κάτι, αλλά  η μαμά έχει πάρει τέτοια φόρα που δεν την αφήνει να συνεχίσει.)

– “Να ασχοληθείς με τα μαθήματά σου. Να κάνεις και χορό άμα θέλεις, αλλά θα πρέπει να ασχοληθείς με τα μαθήματά σου.Κι ακόμη κι αν κάνεις χορό, δεν είναι καλό να είσαι μια αγράμματη χορεύτρια.”

Ήταν τόσο απότομη, που κατέβηκα στον προορισμό μου με μια έντονη μελαγχολία.
Αμέσως άρχισα να σκέφτομαι αυτό το έφηβο κορίτσι.
Ένα κορίτσι που ονειρεύεται να γίνει χορεύτρια και μια μαμά, που  φοβάται το όνειρο του παιδιού της.
Η ηλικία της μαμάς δεν φαίνεται να είναι τραγικά μεγαλύτερη από της κόρης.
Ήθελα να μπορούσα να της πω, “Ξέχασες πώς είναι να είσαι έφηβη;”.
Στην εφηβεία στην αναζήτηση του ονείρου της ζωής μας υποδυόμαστε ρόλους μέχρι να βρούμε τη δική μας ταυτότητα.
Θέλουμε να γίνουμε σαν κάποιον που τις περισσότερες φορές ξεχωρίζει στα φώτα της δημοσιότητας.
Άλλος όνειρεύεται να γίνει τραγουδιστής, ηθοποιός, ποδοσφαιριστής, μπασκετμπολίστας, ζωγράφος, μοντέλο, σκηνοθέτης κι ένα σωρό άλλα.
Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, περάσαμε από αυτή τη φάση.

Nα μπορούσα, να είχα το δικαίωμα, να επέμβω στην κουβέντα τους.

Δεν γνωρίζω, τί  μπορεί να είχε προηγηθεί, ούτε τις συνθήκες  και την κατάσταση που επικρατεί σε αυτή την οικογένεια.

Νιώθω όμως, ότι η μητέρα πιθανότατα δεν γνωρίζει άλλο τρόπο να εκφραστεί.
Δεν έχει μάθει ή δεν έχει δοκιμάσει άλλον τρόπο.

Ίσως η αυτόματη αντίδρασή της να είναι αυτή που αφομοίωσε από τη κοινωνία, στην οποία ανατράφηκε στη μέχρι τώρα ζωή της.
Οσμίζομαι το ενδιαφέρον, την έννοια της, αλλά και το φόβο με μια γεύση συσσωρευμένης…οργής. (Μήπως είναι πληγές από δικά της πικραμένα όνειρα;…)

Προφανώς και έχει μεγαλώσει σε μία κοινωνία, όπου η καταξίωση έρχεται μέσα από την απόκτηση ενός πτυχίου πανεπιστημίου Ιατρικής ή Νομικής Σχολής, Πολυτεχνείου κλπ. Η πεποίθηση είναι, ότι η μόρφωση πιστοποιείται με ένα χαρτί μίας Ανώτατης Σχολής.

Όμως η μόρφωση είναι κάτι τελείως διαφορετικό και αποκτιέται, όταν θέλεις να μάθεις, όταν αγαπάς την απόκτηση γνώσεων και θες να καλλιεργηθείς. Η μόρφωση είναι καλλιέργεια κι αυτό ξεκινάει από την οικογένεια.

Σαφέστατα και ένα πτυχίο, ένα  μεταπτυχιακό ή και οποιοδήποτε άλλο πιστοποιητικό ολοκλήρωσης σπουδών είναι εφόδιο εξέλιξης στην πορεία της ζωής ανθρώπου που έχουν κυρίως να κάνουν με την επαγγελματική του εξέλιξη, αλλά δεν γίνεται πάντα το κλειδί για μια ευτυχισμένη ζωή.

Κι ενώ σκέφτομαι όλα αυτά, ηχεί στα αυτιά μου η φράση της, “Ο χώρος αυτός είναι βρώμικος”.
Πόσο διαφωνώ με αυτά τα προσδιοριστικά!

Ο χώρος του χορού είναι απαιτητικός και  έχω την εντύπωση ότι πραγματικά στη χώρα μας  δεν είναι πολλοί οι χορευτές, που μπορούν να ζήσουν μόνο από παραστάσεις χορού.
Δέχομαι επίσης, ότι σε τομείς όπου το στοιχείο της προβολής των ανθρώπων είναι έντονο, οι ανασφάλειες είναι λίγο περισσότερες και τα πράγματα κάπως πιο σκληρά.  Όμως όλα αυτά  δεν κάνουν ένα χώρο “βρώμικο” από μόνο του.
Παντού υπάρχουν άνθρωποι  που “λερώνουν”, αλλά και άνθρωποι που φωτίζουν.
“Βρωμιά” υπάρχει και σε χώρους πανεπιστημιακών πτυχίων, γιατί κακοί και ανασφαλείς χαρακτήρες υπάρχουν παντού.

Ως γονείς θα κάνουμε πολλές σκέψεις, πολλά “σενάρια” για τη ζωή των παιδιών μας.
Δεν πρέπει όμως οι δικές μας ανασφάλειες και οι δικοί μας φόβοι, να γίνονται δηλητήριο στα όνειρα των παιδιών μας.

Ναι, αυτό το κορίτσι μπορεί  να περνάει απλά μία φάση.
Μπορεί όμως να μην συμβαίνει αυτό και να είναι κάτι που πραγματικά θέλει με όλη την ψυχή της.
Μπορεί να είναι το όνειρό της.
Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να έχει την ευκαιρία της.
Να έχει ευκαιρία δοκιμής για τη  δική της ευτυχισμένη ζωή!
Σκέφτομαι ότι ακόμη κι αν πραγματικά υπάρχουν λόγοι αντικειμενικοί και ουσιαστικοί που να μην ήθελε να τους κατονομάσει η μητέρα στο δημόσιο χώρο (που δεν μου φάνηκε και τόσο να “μασάει” τα λόγια της, βέβαια), θα έπρεπε να την προσεγγίσει αλλιώς.

Μπορώ να καταλάβω τις ανησυχίες της μητέρας και να δεχτώ ένα μέρος της αγωνίας της.
Ναι, μόνο  ο  χορός δεν είναι αρκετός.
Ακόμη κι αν ασχοληθεί μόνο με αυτό επαγγελματικά, θα χρειαστεί κι άλλες  δεξιότητες και ικανότητες από διαφορετικά αντικείμενα, που θα της δώσουν ώθηση στην επιτυχία σε αυτό που ονειρεύεται, αλλά και θα την βοηθήσουν στη ζωή της.

Όμως οι γονείς οφείλουμε να βοηθάμε τα παιδιά να μεγαλώνουν το κάδρο του ονείρου της ευτυχισμένης ζωής που σχεδιάζουν.
Οφείλουμε να συζητάμε και να τα βοηθάμε να κατανοούν την ανάγκη των βασικών εφοδίων στη ζωή, να αντιληφθούν το κέρδος της γνώσης και να διευρύνουν τους ορίζοντές τους, για να έχουν μεγαλύτερο πεδίο να απλωθούν και να μεγαλουργήσουν ευτυχισμένα.

Είναι ευθύνη μας, να ενισχύουμε την επιθυμία τους για πρόοδο.
Είμαστε δίπλα τους για να νιώθουν ασφάλεια, σταθερότητα και να τα στηρίξουμε όπου χρειάζεται.
Οφείλουμε όμως να τα κάνουμε με τρόπο που θα τους δώσει ώθηση και  έμπνευση να συνεχίσουν.
Οφείλουμε να τα μάθουμε να κάνουν όνειρα και να τα κυνηγούν!

Σε ένα άσχημο εκπαιδευτικό (και όχι μόνο) σύστημα εμείς πρέπει να τα βοηθάμε να σχεδιάζουν όνειρα και με πείσμα να προσπαθούν να τα ζήσουν.
Το σημαντικό είναι να μάθουμε να τα ακούμε, να είμαστε ψύχραιμοι, να ελέγχουμε τις ανασφάλειες και τους φόβους μας και να μην τα δηλητηριάζουμε.
Εμείς θα τα μάθουμε να ονειρεύονται (κάνοντας και οι ίδιοι όνειρα) και θα τους δείξουμε τον τρόπο της έρευνας, του προβληματισμού και της αναζήτησης.

Ας είμαστε δίπλα τους συμβουλευτικά και όχι επικριτικά.
Να χαρούμε τη χαρά της επιτυχίας τους, αλλά και να τα στηρίξουμε στην απογοήτευση.

Αν μπορούσα να μιλήσω σε αυτή τη μαμά, θα της έλεγα ότι την καταλαβαίνω (ως ένα βαθμό), ότι μπορώ να αντιληφθώ το εύρος των ανησυχιών της, αλλά να μην χάνει την ψυχραιμία της. (Η πεισματάρα εφηβεία δρα για να αντιδράσει τις περισσότερες φορές.)

Θα της έλεγα να ΑΚΟΥΣΕΙ το όνειρο του παιδιού της και να μην το δηλητηριάσει, γιατί ειδικά σ’αυτή την ηλικία, αυτά τα λόγια γίνονται χτυπήματα στα φτερά του.
Σαν να του αφαιρεί δυνάμεις από το πέταγμά του ή σαν να το ωθεί να φύγει βιαστικά και απερίσκεπτα μακριά.

Άστην να δοκιμάσει! Όλα τα μπορεί, αρκεί να θέλει.
Κι αν τα καταφέρει, να είσαι σίγουρη ότι θα καμαρώνεις για την επιτυχία της και θα είσαι τόσο ευτυχισμένη για την ευτυχία της.

Tέλος, με όλη μου την καλή διάθεση ως μαμά προς μαμά, θα της έθετα έναν προβληματισμό :
Αλήθεια, εσύ, μαμά, κάνεις όνειρα για τη δική σου ζωή; Σκέψου.

 

Κι όπως έχει πει σε ένα άλλο άρθρο η φίλη μου η Πέπη στο blog του Alice on board:

Σκέψου όμως αν πετάξεις;

 

Μαμά Μαμαδοπούλου