Τα χίλιασα, σας λέω. :)

Όχι τα χρόνια.
Πού τέτοια τύχη! Βέβαια, δεν είμαι και τόσο σίγουρη, ότι θα ήθελα και τόσα χρόνια.
Αλλά…και γιατί να μην ήθελα;

Ωφού! Άλλη φορά αυτή η κουβέντα.
Να έχουμε και 2 κανάτες μαργαρίτα λεμόνι frozen από δίπλα,βρε αδερφέ!

Τα χίλιασα τα άρθρα και τα ξεπέρασα κιόλας. Ω,ναι!

Προχτές έβλεπα τα δημοσιευμένα κείμενά μου και πρόσεξα, ότι είναι πάνω από 1.000.

Πωπωωω!

Μου φαίνεται πολύ περίεργο.

Σήμερα δεν θα εστιάσω στην αξία της έννοιας του ημερολογίου του blogging.

Σε 1 μήνα περίπου τούτο το blog κλείνει 5 χρόνια.

Δεν το λες και λίγα, αλλά όταν σταθείς λίγο στον αριθμό των δημοσιευμένων άρθρων μου, φαίνεται πιο έντονα ο όγκος.
Μιλάω για δημοσιευμένα, γιατί υπάρχουν και κάποια άλλα, που είναι στα drafts.  Συνήθως αυτά τα τελευταία περιμένουν τη σειρά τους, γιατί τις περισσότερες φορές εκκρεμεί κάποια φωτογραφία, που θέλω να ετοιμάσω ή κάτι τέτοιο. Σπάνια μένει κάτι αδημοσίευτο (είναι που δεν μπορώ να κρατηθώ).

Κάθομαι και κάνω υπολογισμούς : 5 χρόνια (που ακόμη δεν έχουν συμπληρωθεί) Χ 365 ημέρες = 1.825 ημέρες.

Αυτό σημαίνει, ότι γράφω σκέψεις με ένα μέσο όρο μέρα παρά μέρα.

Προφανώς και μου αρέσει να γράφω. Και γράφω πολύ!
Δεν είναι όμως μόνο ότι αποτυπώνω τις σκέψεις μου. Μου αρέσει και να τις μοιράζομαι.

Νιώθω ότι αυτή η διαδικασία μου δίνει δύναμη, με επαναφορτίζει, με χαλαρώνει  και αυτό που το κάνει ακόμη πιο υπέροχο όλο τούτο είναι πως νιώθω ότι έχω πάντα παρέα και ότι έχω κάνει πραγματικούς φίλους.
Ακόμη και τις μέρες εκείνες που είμαι πολύ φορτωμένη με πολλά από την καθημερινότητά μου και έχω ανάγκη για λίγη ώρα να “αποσυρθώ”, ο χρόνος που θα αφιερώσω για να γράψω κάτι – ό,τι μπορεί να είναι αυτό, λειτουργεί απίστευτα ψυχοθεραπευτικά.

Κάποιες φορές γράφοντας σκέψεις και συναισθήματα βρίσκεις τον εαυτό σου, που οι ρυθμοί της καθημερινότητας σε κάνουν να τον χάσεις.
Κάποιες άλλες η γραφή σε κάνει να ξεδιαλύνεις πράγματα, να σχηματοποιήσεις αυτό το αδιευκρίνιστο που νιώθεις, φαντάζεσαι ή σκέφτεσαι και να το κάνεις λέξεις. Του δίνεις ξεκάθαρα εικόνα και όνομα. Αποκτά ταυτότητα.

Για ένα πράγμα έχω μετανιώσει με το blogging.

Που δεν ξεκίνησα νωρίτερα! 🙂

Και να σας πω και κάτι;
Ευχαριστώ πολύ πολύ πολύυυυ, που είστε εδώ.  ♥

Μαμά Μαμαδοπούλου