ΣΩΜΑΤΟΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Μία από τις αγαπημένες της συμμαθήτριες της εμπιστεύεται τη βαθιά στεναχώρια της.

“Οι γονείς της τσακώνονται συνέχεια, μαμά.

Μιλούν όλο για τα οικονομικά, λέει. Ο ένας δεν καταλαβαίνει τον άλλον. Υποπτεύεται ότι κάποια στιγμή θα χωρίσουν. Είναι τόσο κρίμα.

Εμείς οι φίλες της όμως, θα είμαστε εκεί για εκείνη. Και της είπα, να μην στεναχωριέται κι όταν θέλει να ξεχαστεί, να μου λέει να παίζουμε με τα αυτοκόλλητα ή να λέμε άλλα πράγματα.”

Mια άλλη συμμαθήτρια μένει μόνη της στα διαλείμματα γιατί έχει τσακωθεί με τα περισσότερα παιδιά της τάξης.

“Την είδα που καθόταν μόνη της δίπλα στα κάγκελα και της είπα να έρθει να παίξει με τη δική μας παρέα. Δεν ήταν ωραίο να κάθεται μόνη της. Δεν θα μου άρεσε να μένω μόνη μου έτσι θλιμμένη. Κι ήρθε κι έπαιξε μαζί μας και μετά ήταν χαρούμενη.”

Κι αυτή η συμμαθήτρια ήταν το κοριτσάκι που λίγους μήνες πριν της είχε ασκήσει bullying.

“Κι όταν ξεκινήσαμε το παιχνίδι, τη σταμάτησα για λίγο για να της εξηγήσω πώς πρέπει να αντιμετωπίζει το φίλο μας, που είναι κάπως ιδιαίτερος.  Αντιδρά λίγο περίεργα όταν χάνει, αλλά αν του φερθείς με τρόπο όμορφο και του πεις ότι δεν είναι σωστό που νευριάζει, μένει ήρεμος και όλα είναι μια χαρά.”

Πόσο ευαίσθητο, τρυφερό, ευγενικό και γλυκό παιδί είναι.

Στις φιλίες της γίνεται σωματοφύλακας.

Πληγώνεται πιο πολύ όταν πληγώνουν τους φίλους της παρά την ίδια.

Μπαίνει μπροστά να τους υπερασπιστεί.

Δεν κρατάει κακία.

Αγαπάει κι αγαπάει πολύ.

“Είναι παιδί που δίνει συνέχεια.”, μου είχε πει η δασκάλα της πέρυσι.

“Είναι τόσο ευγενική, ευαίσθητη και δοτική και πολύ φοβάμαι, ότι θα υποφέρει στη ζωή της”, μου είχε πει κάποια άλλη φίλη.

Ίσως και να συμβεί, αλλά δεν μπορώ ή μάλλον… δεν έχω δικαίωμα να της υποδείξω συναισθήματα και τον τρόπο που τα εκφράζει. Είμαι πάντα δίπλα της για να συζητάμε ό,τι θέλει, να τη στηρίζω, να της λέω τί θεωρώ σωστό και τί λάθος, αλλά μέχρι εκεί.

Αυτή είναι.

Οι βασικοί κανόνες συμπεριφοράς και ευγένειας έχουν μπει, οπότε σε ό,τι έχει να κάνει με τις ανθρώπινες σχέσεις και κυρίως τις φιλικές της, κρίνει και αποφασίζει μόνη της.

Όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή απογοητεύονται και πληγώνονται. Ιδιαίτερα αυτοί που αγαπούν, έχουν ευαισθησίες, νοιάζονται και κάνουν όνειρα, στα οποία περιλαμβάνονται αγαπημένα πρόσωπα.

Από την άλλη…μήπως έτσι τελικά δεν έρχεται η ωριμότητα;

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Έτσι είναι οι άνθρωποι.

Ό,τι κι αν λένε, εγώ χαίρομαι γιατί είναι παιδί που στην κάθε απογοήτευση προσπαθεί από μόνη της, να βρει το θετικό στοιχείο, να κρατήσει το καλό μιας ιστορίας κι έτσι συνεχίζει δυνατή με το κεφάλι ψηλά. Κι αυτό με γαληνεύει και με γεμίζει αισιοδοξία.

Παίρνει μαθήματα ζωής, που την “εκπαιδεύουν” πώς θα προφυλάσσει τον εαυτό της αλλά και πώς θα βρίσκει τις δικές της άμυνες και ισορροπίες.

Με συγκινεί το γλυκό μου παιδί και καμαρώνω, γιατί αυτό το πλάσμα μεγαλώνει και είναι άνθρωπος, που πονάει-συμπονάει και νοιάζεται. Μου θυμίζει τί σημαίνει ανθρωπιά, μου δείχνει το δρόμο  και προσπαθεί να προσφέρει με πράξεις κι όχι απλά με ευχές και επιθυμίες.

Όπως τότε που ο μπαμπάς μιας φίλης της έμεινε άνεργος και μου είπε :

“Μαμά, μήπως να δεις αν μπορεί να δουλέψει μαζί σου; Η αλήθεια είναι ότι κι εσύ κουράζεσαι πολύ και χρειάζεσαι μια βοήθεια. Κι εκείνος θα έχει δουλειά.”

Καμαρώνω για την ομορφιά που έχει μέσα της και τη μοιράζει έτσι γενναιόδωρα.

Καμαρώνω που γίνεται σωματοφύλακας και που μεγαλώνοντας θα ομορφύνει αυτόν τον κόσμο και σίγουρα θα προσπαθήσει να τον κάνει καλύτερο.

Γιατί έτσι είναι.

Η αγάπη μου. Το κορίτσι μου.

Μαμά Μαμαδοπούλου