Πριν από 2 χρόνια είχα γράψει το “Έγινες γονιός; Καααααλή Προπόνηση! ;)” θέλοντας να σημειώσω ότι πέρα από τη γενικότερη ευθύνη και επιμέλεια που έχουμε οι γονείς απέναντι στα παιδιά μας, η σημασία της ενθάρρυνσης-παρακίνησης, του motivation, που λέμε και στο χωριό μου, είναι καθοριστική.
Σήμερα θέλω να το επεκτείνω λίγο περισσότερο με αφορμή τη χθεσινή μέρα μου.
Υπάρχουν φορές που ο μπαμπάς της κόρης μου, “στεφάνι μου-κολώνα του σπιτιού μου” δουλεύει Σάββατο ή Κυριακή ή και τις δύο μέρες.
Αυτές τις ημέρες απουσίας του, τις περισσότερες φορές η κόρη μου είναι έντονα κακόκεφη.
Λογικό και φυσιολογικό, αφού της λείπει ο μπαμπάς της.
Τα Σαββατοκύριακά μας είναι φορτωμένα με δουλειές, εκκρεμότητες ή άλλες προγραμματισμένες εκδηλώσεις-βόλτες κλπ.
Κατανοώντας την κακή της διάθεση και θέλοντας να την κάνω χαρούμενη, όταν μένουμε οι δυό μας, ψάχνω τρόπους να περνάμε όμορφα συνδυάζονας και όλες τις υπόλοιπες απαιτήσεις της μέρας.
Νιώθω ότι ως ένα σημείο το καταφέρνω.
Υπάρχουν όμως και μέρες Σαββατοκύριακου που είμαστε μόνες μας και η γκρίνια ξεκινάει πριν καν λαλήσει ο αλέκτωρ!
Γκρίνια και άρνηση.
Το καταλαβαίνω κι αυτό.
Όταν όμως έχεις αυτό το “μιρ-μιρ-μιρ-μιρ” και “Όχι! Δεν το κανω! – Όχι! Δεν θέλω! -Όχι! Δεν διαβάζω!”, άνθρωπος είσαι, τα νεύρα σου σε πιάνουν και κάποιες φορές ακολουθείς τη (κουρασμένη) λογική της επιμονής-πίεσης-τιμωρίας κλπ.
Αυτή η τακτική 11 στις 10 φορές δεν αποδίδει.
Μάλιστα, τα κάνει χειρότερα τα πράγματα.
Εντείνει την κακή διάθεση, γκρίνια και άρνηση.
Γι’αυτό και προσπαθώ σκληρά και πολύ, να μην εκδηλώνω τέτοιες αντιδράσεις. Αλήθεια, θέλει κόπο, υπομονή και επιμονή.
Χθες ήταν μία τέτοια μέρα μίρλας.
Ήταν που όλη η εβδομάδα ήταν φορτωμένη και ουσιαστικά περάσαμε ελάχιστο fun χρόνο και οι τρεις, οπότε η απουσία του μπαμπά το Σάββατο, έφερε παράπονο εκφραζόμενο με γκρίνια, αντιδράσεις και στραβομουτσουνιάσματα.
Επειδή όπως αντιλαμβάνεστε στην απουσία του καλού μου, επιβαρύνομαι κι εγώ περισσότερο στο πρόγραμμά καθώς δεν έχω βοήθεια, ήμουν λίγο τσίτα.
Γκρίνια στην γκρίνια-πίεση στην πίεση και λίγο πριν το μεσημεριανό, η κόρη μου έδειξε το πρόσωπο του “Όσο και να με πιέζεις, ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΖΩ”.
Όμως δεν γινόταν να διαβάσει άλλη στιγμή, οπότε εφάρμοσα την τακτική που προσπαθώ να επιλέγω συνήθως ως αποτελεσματικότατη.
Μεταξύ μας, από μέσα μου είχα τα νεύρα μου και ήμουν έτοιμη να εκραγώ, αλλά ένιωθα ότι δεν θα βελτίωνα την κατάσταση. Μάλλον θα τη χειροτέρευα.
Πήρα 3-4-5-6 βαθιές ανάσες, της έκανα 10-12-14-16 αγκαλιές, λέγοντας πολλά γλυκά ενθαρρυντικά λόγια για να την μαλακώσω και πολλά ΜΠΡΑΒΟ για τη μελέτη που ξεκινούσε (στην αρχή με το ζόρι).
Πολλά “Μπράβο”! Και πολύ καμάρι. Και πολλή θετική διάθεση. Και πολλά χαμόγελα!(Εντάξει…σφιγγόμουν λίγο για να τα κάνω στην αρχή…)!
Και …όλα άλλαξαν.
Η μελέτη τελείωσε στο “πιτς φυτίλι” που λενε και στο χωριό μου (είμαστε πολυγλωσσότατοι εκεί :p) και η διάθεση ήταν εξαιρετική.
Και ξέρετε… όση ώρα προσπαθούσα με γλυκό τρόπο να της αλλάξω την ψυχολογία, αυτόματα άλλαξε και η δική μου διάθεση.
Σαν να εξατμίστηκαν τα νεύρα και να αποσυμπιέστηκα κι εγώ.
Αφού λοιπόν τελείωσε τις εργασίες της και δεν είχε κάτι άλλο να κάνει, την πήρα και πήγαμε βόλτα για παγωτό και στο πάρκο για φωτογραφίες.
Ήταν ένα υπέροχο απόγευμα, στο οποίο με γέμισε αγκαλιές και χαμόγελα και γλύκα.
Η οποία πολλαπλασιάστηκε αργά το βράδυ μόλις μπήκε στο σπίτι ο μπαμπάς! 🙂
Μαμά Μαμαδοπούλου
6 Σχόλια
Δε θέλει κόπο. Θέλει τρόπο 😉
Σε καταλαβαίνω απόλυτα, όπως καταλαβαίνω απόλυτα και τον τρόπο που εφάρμοσες ως πλέον αποτελεσματικό σε αυτές τις περιπτώσεις. Τα ζω αμφότερα. Και τη γκρίνια και το πείσμα και το “μαλάκωμα” που πολλές αγκαλιές μπορούν να φέρουν.
Φιλιά!
Η αγκαλιά κάνει θαύματα!! 🙂
Φιλιά, όμορφή μου!
Σήμερα έγραφα κάτι αντίστοιχο. Τα μεγάλα πνεύματα…που λένε! Δεν είναι για διαβάσματα, αλλά όλα σχετικά είναι όταν αρχίζει η φάση του δεν-κάνω-γιατί-έτσι-αποφάσισα. Kαι συγκεκριμένα στο θέμα γκρίνια έχουμε μαζέψει μεγάλη εμπειρία.
Στα δε δούλευε δε θυμήθηκα να βάλω και την τεχνική αγκαλιάζω-φυλάω-δίνω κουράγιο-επαινώ, που από όλες όσες κυκλοφορούν είναι σίγουρα η καλύτερη. Ωστόσο σε εμάς δεν έφερε αποτέλεσμα. Σε αντίστοιχη περίπτωση λοιπόν και αν δεν έπιανε η (αυστηρή) δήλωση “Διάβασε, γιατί αυτή είναι η δουλειά σου και πρέπει να την κάνεις.” θα το έστελνα αδιάβαστο. Μετά θα το έβαζα να μου πει πως ένιωσε που το μάλωσε η δασκάλα ή ο δάσκαλος και αν είχε νιώσει έστω και ένα ίχνος ντροπής, πιστεύω πως θα είχε λυθεί το θέμα του διαβάσματος για όλες τις επόμενες φορές. Αυτό που δεν ξέρω είναι τι θα έκανα αν ήταν από εκείνα τα παιδιά που δε διαβάζουν, αλλά δεν τα νοιάζει να τα πιάνουν αδιάβαστα.
Καλησπέρα, Ελίνα! 🙂
Χαίρομαι πολύ που συναντιόμαστε.
Τα διάβασα και τα δύο κείμενα σου. Πολύ αληθινά, εκφραστικά και στοχευμένα.
Έχεις δίκιο σχετικά με τη μελέτη. Όντως σε περιπτώσεις κάθετης άρνησης για να διαβάσει, θεωρώ ότι πρέπει να κάνει κάποιος αυτό που λες.
Στη δική μας περίπτωση η διαδικασία της μελέτης ήταν το σημείο που βρήκε η δεσποινίς κόρη μου να αντιδράσει και να υπογραμμίσει την απουσία του μπαμπά της. Φυσικά και θα πείσμωνε κυρίως σε αυτό που της βαρύνει με υποχρέωση το Σαββατοκύρακο.
Η γκρίνια και το…παράπονο ουσιαστικά υπήρχαν παντού. Στο “Πρέπει να κάνεις μπάνιο μετά την προπόνηση- Όχι, δεν κάνω! Έλα να φάμε – Όχι, δεν τρώω.” κλπ. Ήταν ο δικός της τρόπος να εκφράσει τη στεναχώρια της.
Όταν μου το δήλωσε κιόλας, ήξερα ότι έπρεπε να βρω τρόπο, να “μαλακώσω” αυτό που ένιωθε.
Και ο μόνος τρόπος ήταν οι αγκαλιές και η επιβράβευση.
Εάν ήταν απλό πείσμα και τεμπελιά να διαβάσει ίσως να το χειριζόμουν διαφορετικά όπως λές.
Σε ευχαριστώ για το σχόλιο.
Είναι σημαντικό για μένα να διαβάζω κι άλλες σκέψεις.
Να είσαι καλά!
Θα τα λέμε. 🙂
Παρόλο που σε είχα ξανασυναντήσει (διαβάσει) κι εγώ χαίρομαι που συναντιόμαστε κι επισήμως. Δυστυχώς εγώ μέσα στο μπλέντερ της ανυπακοής έχω βάλει τα πάντα και τα αλέθω. Έχεις δίκιο, είναι παρήγορο να σου δίνουν μια αγκαλιά και να σου περνάει ο πόνος και η σχετική γκρίνια. Αλλά αν η γκρίνια είναι πολύ συχνή είναι κουραστικό για το γονιό να σκέφτεται κάθε φορά ποια είναι η αιτία της και γι΄αυτό και το μπλέντερ που είπα παραπάνω. Θα το βάλω στα ελλατώματά μου και θα της το πω την επόμενη φορά που θα κάνουμε την αυτοκινητοψυχοθεραπεία μας. Το κακό είναι πως μετά το κείμενό σου νιώθω λίγο coach (δεν το είχα σκεφτεί έτσι ποτέ) και φοβάμαι πως στα στρατιωτικά παραγγέλματα που δίνω θα προσθέσω και τη σφυρίχτρα.
Θα τα ξαναπούμε!
Χαχααααααααααααααααα!!
Συγγνώμη που στο έκανα, coach! 😉
Φρρρρρρρρρρρρρρρ!!!