Χτες το βράδυ δεν κοιμήθηκα.
Από την ώρα που τελείωσε η ταινία που παρακολουθούσα, δεν μπορούσα να ηρεμήσω.
Το έργο Trust με τον Clive Owen και την Catherine Keener περιγράφει την ιστορία μιας 14χρονης, η οποία μέσα σε ένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης για teenager, συναντά κάποιο αγόρι στην ηλικία της και αναπτυσσει διαδικτυακή ερωτική σχέση μαζί του.
Όταν κανονίζουν να συναντηθούν και η μικρή είναι πια τρελά ερωτευμενη μαζί του, μπροστά της βρίσκει έναν 35χρονο, ο οποίος την χειραγωγεί και την κακοποιεί σεξουαλικά.
Είναι τέτοιος ο ψυχολογικός χειρισμός όμως, που την κάνει να πιστεύει, ότι την αγαπάει και αυτό που έγινε δεν ήταν βιασμός.
Σε όλη την εξέλιξη της ταινίας παρακολούθησα πόσο εύκολα κρύβουν τα ίχνη τους οι παιδόφιλοι, πόσο εύκολα χειρίζονται ψυχολογίες παιδιών σε ευάλωτες στιγμές και πόσο υπεράνω υποψίας μπορεί να είναι.
Δεν είχα προγραμματίσει να την παρακολουθήσω. Για την ακρίβεια είχα αρχίσει να γράφω ένα γλυκό άρθρο.
Ξεκίνησε η προβολή κι άρχισε να την παρακολουθεί ο καλός μου χωρίς να δίνω ιδιαίτερη σημασία.
Όταν έπεσε η ματιά μου στην οθόνη ήταν το σημείο της συνάντησής του και μου τραβηξε το ενδιαφέρον.
Στο σημείο που άρχισε να δείχνει το πρόσωπο του παιδιού την ώρα που αρχίζει να την πιέζει να έχει σεξουαλική επαφή μαζί του, πάγωσα!
Στέγνωσε ο λαιμός μου και δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Ήταν ταινία κι εγώ ηθελα να μπορούσα να βουτήξω μέσα στην οθόνη και να τον γδάρω με τα χέρια μου.
Η συνέχεια περιγραφει την αντιμετώπιση του γεγονότος από τους γονείς και τον περίγυρο και την ψευδαίσθηση αγάπης, στην οποία έχει βάλει το παιδί ο άρρωστος εγκληματίας.
Η ιστορία έχει ως κεντρικό πρόσωπο των πατέρα, ο οποίος πέρα από τον πόνο που έχει, νιώθει ότι είναι υπεύθυνος, γιατί δεν την προστατευσε όσο έπρεπε και κυρίως ότι δεν την έκανε να νιώσει ασφαλής αναζητώντας αγάπη κι επιβεβαίωση γι’αυτό που είναι και την εμφάνισή της.
Δεν είδα την ταινία από την αρχή και δυστυχώς δεν γνωρίζω άλλα στοιχεία που μπορεί να δίνουν έρεισμα στην συμπεριφορά της μικρής.
Ως άνθρωπος πονάω και εξοργίζομαι με την ύπαρξη αυτών των αρρωστημένων μυαλών και ψυχών.
Η ιδιότητα της μάνας στιγμιαία με παραλύει στο άκουσμα μιας τέτοιας ιστορίας και ταυτόχρονα με κάνει να νιώθω σαν ύαινα.
Δεν θα σας πω ότι έκανα υποσυνείδητη προβολή της ιστορίας στο παιδί μου. Γίνεται αυτόματα πια και ενστικτωδώς.
Αυτό το ένστικτο είναι που με κάνει να βλέπω όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο και την ίδια ευαισθησία.
Σκεφτείτε πόσο με θορύβησε η ταινία (και καλά μου έκανε – χρειάζεται που και που, για να είμαστε πιο alert), που το συγκεκριμένο κείμενο το έγραψα μονορούφι στο κινητό μου μέσα σε 30′ στη διαδρομή του τρένου για το γραφείο.
Κρατώ, λοιπόν, τα βασικά για μένα :
* Να είμαστε και οι δύο γονείς ουσιαστικά κοντά στο παιδί και δεν εννοώ τη φυσική παρουσία, αλλά αυτή που είσαι κοντά στην καρδιά του, γιατί κυριως αυτή κατευθύνει το μυαλό σε μικρές ηλικίες.
* Να του προσφέρουμε και οι δύο ασφάλεια, αγάπη και να το βοηθήσουμε να αποκτήσει αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό του
* Να ξαναθυμίσω τους κινδύνους του διαδικτύου. Ναι, θα της πω για την ταινία.
Να σταματούσαν να κυκλοφορούν άρρωστες ψυχές και μυαλά που καταστρέφουν….
Aχ, αχρείαστο να είναι, αλλά ας το διαβάσουμε μαζί άλλη μία φορά :
Χρήσιμες συμβουλές για την προφύλαξη και προστασία των παιδιών από πράξεις ασέλγειας ή κακοποίησης
H ταινία είναι η πρώτη ολοκληρωμένη σκηνοθετική απόπειρα του David Schwimmer’s, του Ross από τα “Φιλαράκια”. Είδατε τί μαθαίνει κανείς;
Μαμά Μαμαδοπούλου
2 Σχόλια
το είδα και εγώ φίλη μου (για δεύτερη φορά). Έχεις δίκιο σε όλα αλλά η ταινία για κάποιο λόγο δεν με έπεισε…Δεν ξέρω τι έφταιξε. Όλα όσα υπογραμμίζεις είναι πολύ σημαντικά!
Θεωρώ ότι αυτό που με άγγιξε πιο πολύ ήταν ο φόβος μου.
Είδα ένα σενάριο που με πόνεσε, ίσως γιατί τώρα που η μικρή μπαίνει σε άλλη φάση, ο συγκεκριμένος κίνδυνος της επαφής με κάποιον μεσω διαδικτύου είναι πιο κοντά.