ΧΑΠΙ ΜΠΕΡΘΝΤΕΪ, ΝΤΑΝΤΙ!! ♥

Είναι απίστευτο αυτό, που γιορτάζουμε τα γενέθλια του μπαμπά μου με κάθε επισημότητα από τότε, που έγινε παππούς.

Και πώς το εννοώ.

Και πριν του ετοιμάζαμε κάποια γιορτή με την απαραίτητη τούρτα, έκπληξη δώρο κλπ και χαιρόταν, αλλά (μεταξύ μας…) όχι  πως τρελαινόταν, όπως φαινεται, ότι του συμβαίνει τώρα.

Νομίζω, ότι τώρα περιμένει και  απολαμβάνει τα γενέθλιά του, όπως ένα μικρό παιδί!

Πρώτα από όλα, είναι ο ίδιος, που επιδιώκει να γίνει το γενέθλιο τραπέζι, για να έρθει εκείνη η ώρα, που θα πάρει αγκαλιά και τα 3 εγγόνια του (….τα παιδιά του πθθθθθθθθθθθθ!..όπου πθθθθθθ, ξέρετε…σε 2η μοίρα), για να τραγουδησουμε το τραγουδάκι ελληνικά και αγγλικά και να σβήσει τα κεράκια.

Έτσι και φέτος, τα πήρε αγκαλιά, για να σβήσει το 68 με χαρά μεγάλη!

Του κάναμε πλάκα, ότι οι καιροί είναι δύσκολοι και καλά θα κάνει να κρατήσει τα κεριά, για να τα χρησιμοποιήσουμε σε ανάποδη θέση και όταν με το καλό θα κλείσει τα 86 (ευχόμενοι, ότι θα τα γιορτάσουμε και τότε όλοι μαζί).

Οι τούρτες ήταν δύο. Μία του ζαχαροπλαστείου και μία που κλασσικά και εικονογραφημένα έφτιαξε η μαμά.

Πού να μας φτάσει μία τούρτα για 10 άτομα! (Η γνωστή μανούλα! )

Στολίσαμε και τις δύο τούρτες με αυτά τα βεγγαλικά τουρτών- πώς τα λένε- και ανάψαμε μόνο αυτά, που ήταν πάνω στην τούρτα με τα αναμμένα κεριά, του ζαχαροπλαστείου.

Ναι, ναι! Έπρεπε να βάλουμε τα κεριά στην τούρτα της γιαγιάς, αλλά η τούρτα του ζαχαροπλαστείου είχε κερδίσει στο ντεκόρ, οπότε….

Όταν τελειώσαμε το event σβησίματος κεριών, λέει ο μπαμπάς μου.

“Τα άλλα δεν τα ανάψαμε.”

“Άστα, μπαμπά! Θα τα ανάψουμε στην τούρτα σου του χρόνου.”

Κι αρχίζει το γνωστό χάιδεμα:  “Ε, του χρόνου, μπορεί να μην ζω”

Και συνεχίζουμε με το γνωστό ύφος-πείραγμα με τον αδερφό μου :

“Μην ανησυχείς, μπαμπά μου. Εμείς θα στα ανάψουμε.”.

Και φυσικά γελάσαμε όλοι μαζί.

Είναι φορές, που νιώθω, ότι με το χιούμορ, με το πείραγμα ξορκίζουμε το κακό.

Σαν να του δείχνουμε, ότι δεν του δίνουμε περιθώρια, να μας πλησιάσει. 

Και πείτε, ό,τι θέλετε ότι αυτά δεν είναι αστεία κλπ, αλλά εμείς έτσι πειράζουμε τον μπαμπά μας.

Γιατί κι εκείνος μας προκαλεί με κάτι τέτοια νάζια, αφού μάλλον δεν βρίσκει άλλο τρόπο, να γίνει χαδιάρης.

Κι εμείς να του επιβεβαιώσουμε αυτό, που ξέρει και νιώθει για άλλη μία φορά:

Ότι τον αγαπάμε δυνατά και πολύ και ότι είναι ο φάρος στη ζωή μας.

Στις χαρές μας να γελάει πλατιά και στα δύσκολα, να μας ακούει.

Θα είναι πάντα ο αδέκαστος συμβουλάτορας, που μόνο αγάπη δίνει.

Χρόνια πολλά, μπαμπά μας!

Χρόνια πολλά, παππού τους!

Κόρη Παιδοπούλου