“ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΧΟΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΝΙΩΘΕΤΕ ΕΝΟΧΕΣ;” E; E; E; ;)

Ήταν πριν από λίγο καιρό.

Ένα από “Eκείνα τα απογεύματα…”

Aυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια οι ανησυχίες- ενοχές (ναι, ενοχές) που έχει η μαμά (AYTH EΔΩ Η ΜΑΜΑ) ενός παιδιού, που είναι μοναχοπαίδι.

(image by Giovani Blank)

Μετά από εκείνο το άρθρο, πήρα μηνύματα από μαμάδες που ήταν οι ίδιες μοναχοπαίδια και μου σημείωσαν  πόσο όμορφα εξελίχθηκε για τις ίδιες η παιδική τους ηλικία, μαμάδες που έχουν κατά καιρούς τις ίδιες ενοχές και ανησυχίες με εμένα, μαμάδες με δύο παιδιά που προέβαλαν και την άλλη πλευρά του θέματος.

(image by Bob Whitehead)

Σε εκείνο το σημείο, τί καλύτερο, τί πιο χρήσιμο, τί πιο (ναι, θα το πω) απενοχοποιητικό, να έχεις όχι απλά τη γνώμη, αλλά αυτή την κουβέντα από έναν ειδικό, έναν άνθρωπο, που βλέπει τα πράγματα πιο αντικειμενικά, γνωρίζει πράγματα  και εξετάζει ψυχολογίες και συμπεριφορές χωρίς να εμπλέκεται συναισθηματικά (σημαντικό. Αλήθεια!).

Η Ίρις Κρέμερ ήταν αυτός ο άνθρωπος (Αχ! Σε ευχαριστώ).

Είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εργάζεται ιδιωτικά σε θέματα, που αφορούν τα άτομα, τα ζευγάρια, τη συμβουλευτική γονέων και τις αγχώδεις διαταραχές.  Αρθογραφεί στο blog της, www.lifemade.gr  για θέματα, που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή όλων μας και για άλλη μία φορά με βοήθησε πολύ.

 Δεν λεω άλλα λόγια και σας παραθέτω το άρθρο της.

 

Είναι μοναχοπαίδι και νιώθετε ενοχές;

“Δεν υπάρχει τίποτα πιο διασκεδαστικό και ευχάριστο για ένα παιδί από το να παίζει με τους συνομηλίκους του και ειδικά όταν έχει ξεκινήσει να πηγαίνει σχολείο, όπου έχει πάρει και τη γεύση της παρέας και του συνεχούς παιχνιδιού.

Στο μυαλό μας, οι ενήλικες, έχουμε απόλυτα συνυφασμένη την λέξη παιδί με το παιχνίδι και φυσικά δεν υπάρχει πιο λογικός συνειρμός. Πολλές φορές οι γονείς αισθάνονται άσχημα όταν δε μπορούν να παρέχουν την απόλυτη ψυχαγωγία στα παιδιά τους, ανά πάσα στιγμή και ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες που τα σχολεία κλείνουν και οι γείτονες, φίλοι και συγγενείς λείπουν διακοπές.

Είναι πολύ όμορφο να θέλετε να προσφέρετε στα παιδιά σας μία αξέχαστη παιδική ηλικία που θα τη θυμάται με χαμόγελο για μια ζωή! Είναι όμως εξίσου σημαντικό να κατανοήσει το παιδί σας, όσο μεγαλώνει, ότι οι γονείς δεν υπάρχουν μόνο για το παιδί τους, αλλά και για να εργάζονται, να διασκεδάζουν και να ξεκουράζονται. Σαφέστατα η ζωή μετά το παιδί αλλάζει και οι προτεραιότητες επαναπροσδιορίζονται, είναι όμως βασικό να υπάρχουν όρια προς το παιδί που θα το βοηθήσουν να καταλάβει ότι κι εσείς έχετε δικαίωμα να χαρείτε κάποιες στιγμές και να «παίξετε» όπως παίζουν κι εκείνα. Σκεφτείτε ότι όσο ένα παιδί μεγαλώνει και ειδικά στις πρώτες τάξεις του δημοτικού, υπάρχει η ανάγκη σιγά σιγά να μαθαίνει πως η ζωή έχει και υποχρεώσεις εκτός από χαρές. Θέτοντας σαν παράδειγμα τον εαυτό σας περνάτε το μήνυμα στα παιδιά σας ότι δεν είναι εφικτό η μέρα να συμπεριλαμβάνει μόνο παιχνίδι καθώς υπάρχουν και εργασίες που πρέπει να ολοκληρωθούν. Αυτό θα βοηθήσει και το ίδιο αργότερα να έχει περισσότερο εγκράτεια και πρόγραμμα στη ζωή του.

 

(Image by Lars Plougmann)

Κι έρχεται η μέρα που σας λέει ‘Θέλω κι εγώ αδελφάκι!’

Πολλά παιδιά, ειδικά σε στιγμές μοναξιάς, αναζητούν ένα αδελφάκι. Είναι φυσιολογικό ένα παιδί να αναζητά ένα αδελφάκι, πλάθοντας στο μυαλό του το σενάριο της ιδανικής παρέας όπου κι αν βρίσκεται. Τα οφέλη του είναι σίγουρα αρκετά για να το σκεφτείτε. Ένα παιδί μαθαίνει περισσότερο να μοιράζεται και κατανοεί ότι δεν είναι το κέντρο του κόσμου όταν υπάρχει άλλο ένα παιδί στην οικογένεια, κάτι που θα κάνει καλό και σε εσάς αν η προσοχή που του δίνετε είναι παραπάνω από αυτή που πρέπει να προσφέρει ένας γονιός στο παιδί του.

Η απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού αφορά όλη την οικογένεια, αλλά κυρίως τους γονείς. Διανύουμε δύσκολους καιρούς όπου οι γονείς εργάζονται σκληρά και ο χρόνος είναι ένα πολύτιμο αγαθό που δεν μπορούν πάντα να προσφέρουν. Είναι λοιπόν ζήτημα των γονέων να σκεφτούν, πρώτον και βασικότερο, αν επιθυμούν την απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού σαν ζευγάρι και δεύτερον, αν θα έχουν τον χρόνο να είναι κοντά στα παιδιά τους στο βαθμό που θέλουν και απαιτείται για τη σωστή διαπαιδαγώγηση τους.

Είναι πολύ όμορφο οι γονείς να εκπληρώνουν κάθε επιθυμία του παιδιού τους. Ένα δεύτερο παιδί στην οικογένεια είναι μία απόφαση που πρέπει να παρθεί με υπευθυνότητα και ωριμότητα κι όχι κάτω από συνθήκες ψυχολογικής πίεσης κι ενοχών που βιώνετε.”

 

 

(Image by Rodrigo Amorim)

Αρκετές φορές νιώθω αυτό το περίεργο συναίσθημα της ανικανοποίητης προσφοράς (well…δεν πρέπει να υπάρχει ούτε καν σαν έννοια-τώρα το έφτιαξα).

Είναι αυτό το συναίσθημα, που ως γονιός θα προσπαθώ πάντα να της δίνω το καλύτερο, το μέγιστο…τα πάντα!

Έχω αποδεχτεί βέβαια, ότι αυτό “τα πάντα” είναι πολύ σχετικό ως έννοια.

Κατ’εμέ, το “Τα πάντα”  περιλαμβάνει όλα όσα με αγάπη μπορεί ο γονιός να δώσει και αυτά που δεν μπορεί, αλλά προσπαθεί.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις, που για διάφορους λόγους (αντικειμενικούς, υποκειμενικούς, προσπελάσιμους, απροσπέλαστους, δεν έχει σημασία ίσως…) δεν είναι εφικτά.

Μετά από το άρθρο της Ίριδας έρχομαι να πω, ότι χαίρομαι, που νιώθω αυτή την ενοχή.

Αυτή η ενοχή  θα υπογραμμίζει  την αγάπη μου με τα 3 Α (η απόλυτη, άπειρη και αδιαπραγμάτευτη), που θα τη στηρίζει πάντα.

(Αρκεί να μην το παρακάνω :p #diplis).

 

Mαμά Μαμαδοπούλου

 

Η Ίρις Κρέμερ είναι Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας και εργάζεται ιδιωτικά σε θέματα που αφορούν τα άτομα, τα ζευγάρια, τη συμβουλευτική γονέων και τις αγχώδεις διαταραχές.

Αρθρογραφεί στο blog της www.lifemade.gr για θέματα που αφορούν την καθημερινότητα και τη ζωή όλων μας. Είναι απόφοιτος Ψυχολογίας και Συμβουλευτικής Ψυχολογίας του University of Essex, και University of Edinburgh.