Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’αλλάζω με τίποτα.

Θα άλλαζα όμως τις Πανελλήνιες.

Αχμφ!!

Επιτέλους αύριο το πρωί τελειώνουν όλα.

Όχι…..Αύριο το πρωί αρχίζουν όλα.

Τόσο άγχος. Τέτοια πίεση.

Mε πονάει το στομάχι μου. Πάλι.

Δεν πρέπει, να το πω στη μαμά, γιατί θα ανησυχήσει και θα αρχίσει να ψάχνει τρόπους να μου περάσει.

(Image by ccarlstead)

 

Δεν θέλω, να μου μιλάει σήμερα.

Δεν θέλω, να μου μιλάει κανείς σήμερα.

 

Δεν αντέχω  να ακούσω άλλο:

“Καλή επιτυχία-Όλα καλά θα πάνε-Δεν έχεις ανάγκη-Είσαι καλή μαθήτρια-Αλλά κι αν κάτι πάει στραβά, δεν χάθηκε ο κόσμος.- Δεν τελειώνει η ζωή εδώ. -Και κάτι στραβό να γίνει, θα δοκιμάσεις πάλι.”

Δεν θέλω άλλο!

Θέλω να ξημερώσει η αυριανή μέρα, να πάω να γράψω.

…………..

Δεν θέλω, να πάω να γράψω.

Να δεις, που φέτος θα βάλουν δύσκολο άγνωστο θέμα στα αρχαία και θα τα κάνω “σαλάτα”.

Φοβάμαι, ότι μπορεί να μπλοκάρω στο γνωστό κείμενο και να μην θυμάμαι τίποτα στο τέλος.

Ουφ! Απορώ, πώς δεν έχω μείνει κουρούπα με τόσο παίδεμα που κάνω στα μαλλιά μου από τη νευρικότητά μου.

Όταν τελειώσω με τις εξετάσεις, πρέπει να πάω και για κούρεμα. Χάλια έχουν γίνει.

Να θυμηθώ να πάρω μαζί μου αύριο και ένα κλάμερ, να τα πιάσω επάνω.

Σίγουρα θα ζεσταθώ κάποια στιγμή και σίγουρα θα με εκνευρίσουν.

Τα ρούχα έτοιμα, άνετα.

Και καινούρια ρούχα χρειάζομαι.

Όταν τελειώσω, θα πάρω τη Σοφία να πάμε στα μαγαζιά να αγοράσω μπλούζες και παντελόνια. Και μαγιό.

Στυλό, γόμα, κάρτα εξεταζόμενου, έτοιμα.

Σιγά μην πάρω και κασσετίνα….

 

Τα βιβλία κλειστά.

……………….

Να ξαναρίξω μια ματιά στο κομμάτι εκείνο του Σοφοκλή;

Το “πυνθάνομαι” να το ξαναδώ λίγο;

Μα…το ξέρω. Όχι…..”Πυνθάνομαι, Επυνθανόμην, Πεύσομαι, Επυθόμην, Πέπυσμαι, Επεπύσμην”

Έλα. Το ξέρω.

Δεν ανοίγω βιβλίο. Ό,τι διάβασα, διάβασα.

Ωχ! Το τηλέφωνο. Η καημένη η μαμά, τρέχει να το προλάβει, μην χτυπήσει πολλές φορές και με ταράξει.

Έχει πει σε φίλους και συγγενείς, να μην πάρουν τηλέφωνο για ευχές, για να έχω ησυχία σήμερα.

Ουφ! Θα σκάσω μέχρι αύριο.

Μπορώ να γράψω!

Τόσο διάβασμα. Ατελείωτες ώρες.

Ούτε βόλτες, ούτε τηλεόραση, ούτε ύπνος….

Σαν το φάντασμα έχω γίνει.

Καλά το είπε ο μικρός : “Τα μάτια σου είναι τρομακτικά με τόσο μεγάλους μαύρους κύκλους που έχεις. Σαν να έχεις φάει μπουνιές είσαι!”

Κοίτα, που κι αυτός δεν έχει βγάλει κιχ σήμερα.

Όλοι για μένα.

Κι ο μπαμπάς…. πόσο με αγαπάει…

Ωραία η συζήτηση, που μου έκανε το μεσημέρι.

“Δεν υπάρχει λόγος, να αγχώνεσαι άλλο. Θα πας καλά. Και να πάει κάτι ανάποδα όμως, άνθρωποι είμαστε, δεν πειράζει.

Εμείς θέλουμε, να είσαι καλά.

Και δεν έγινε κάτι. Μια ατυχία, δεν θα σημαίνει, ότι δεν έχεις διαβάσει, ότι δεν προσπάθησες πολύ, ούτε, ότι θα έχεις αποτύχει.

Δεν θα πεθάνουμε κιόλας.”

Ωραία τα είπε. Θέλω τόσο να τον πιστέψω και να νιώσω αυτά που λέει, αλλά δεν μπορώ.

Ναι, εντάξει, δεν θα πεθάνουμε κιόλας, αλλά μεταξύ μας, εάν δεν γράψω καλά, θα έχω αποτύχει.

Γιατί να είμαι άτυχη; Να μην είμαι!

Να πετύχω, θέλω και ό,τι κι αν λέει εκείνος, είμαι σίγουρη θα νιώθω δυστυχισμένη, εάν δεν καταφέρω να περάσω στη σχολή μου.

Θέλω να περάσω τώρα και δεν θέλω να χάσω μία ολόκληρη χρονιά και να ξαναδώσω του χρόνου.

Δεν αντέχω, να ξαναδώσω.

Τα ίδια μου έλεγε και ο κύριος Μιχάλης μετά το μάθημα των Αρχαίων χτες.

“Η ευτυχία στη ζωή έρχεται μέσα από άλλα πράγματα.

Θα το καταλάβεις, όταν μεγαλώσεις.

Οι σπουδές είναι εφόδιο, είναι παράγοντας που μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις την ευτυχία, αλλά δεν είναι από μόνες τους η ευτυχία.”

Απορώ, πώς το λέει εκείνος, ένας άνθρωπος που ακόμη και τώρα τελειώνει το 3ο μεταπτυχιακό.

Τα λένε, για να με ξε-αγχώσουν.

Εγώ θέλω, να τελειώνω.

Θα σκάσω, εάν πάω χάλια αύριο.

Τόσος κόπος και να πάει χαμένος;

Θα βάλω το ραδιοφωνάκι μου(*), να παίζει μουσική. Τον πιο πιστό μου σύντροφο.

Θα το κρατήσω για πάντα.

Να το έχω να θυμάμαι, αυτές τις μέρες.

Τις μέρες, που έγραψα κάθε μέρα με την ίδια αγωνία, το ίδιο άγχος, το ίδιο στρες.

Τον ελάχιστο ύπνο, το ακανόνιστο φαγητό, τους πολλούς καφέδες, τους δροσιστικούς και δυναμωτικούς χυμούς που έφτιαχνε η μαμά.

Τα καταϊφια που μου έφερε εκείνα τα πρωινά... (“Αχ! Νηστικιά έμεινες πάλι!”) 

Τις μέρες, που βγήκα από την αίθουσα του εξεταστικού κέντρου χαμογελαστή, γιατί τα κατάφερα.

Τις μέρες, που περπατούσα με αμφιβολία, εάν έκανα σωστά που τελευταία στιγμή άλλαξα την απάντηση και έτρεχα να πάρω τηλέφωνο τον καθηγητή μου, να μου πει.

Τις μέρες, που πέρασαν και αυτό που μου άφησαν ήταν τη μεγαλύτερη ανακούφιση της ζωής μου, κυρίως γιατί αυτές οι μέρες πέρασαν έχοντας εμένα, να απολαμβάνω σουβλάκια τυλιχτά με πίτα και μετά παγωτό μπροστά στην τηλεόραση στο μπαλκόνι και με ύπνο χωρίς ξυπνητήρι μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα.

Εκείνες τις μέρες θα είναι ίσως οι πιο στρεσογόνες και αγχωμένες μέρες της ζωής μου.

Οι μέρες, που έχω πιέσει πιο πολύ τον εαυτό μου σωματικά και ψυχολογικά.

Κι όμως αυτές τις μέρες θα τις θυμάμαι με μία περίεργη νοσταλγία, γιατί ήταν ένα ορόσημο.

Ναι, τα κατάφερα! Πέρασα στη σχολή, που ήθελα.

Σε άλλη πόλη όμως από αυτή που ήθελα, οπότε ξαναέδωσα ένα μάθημα την επόμενη χρονιά.

Και ήρθα στην πόλη μου.

Δεν έχασα χρόνο.

Ποτέ δεν είναι χαμένος ο χρόνος, στον οποίο ζεις και κάνεις όνειρα.

Έτσι και οι εκπλήξεις της  ζωής μου τα έφερε αλλιώς και τελικά δεν ασχολήθηκα με το αντικείμενο του πτυχίου που πήρα.

Ενώ τελείωνα το πανεπιστήμιο, κυνήγησα ένα άλλο όνειρο, που με έκανε ευτυχισμένη.

Δημιούργησα πράγματα, χάραξα έναν άλλο δρόμο διαφορετικό, γνώρισα νέους ανθρώπους, ασχολήθηκα με άλλα αντικείμενα, διεύρυνα τους ορίζοντές μου, γνώρισα το σύντροφό μου και έκανα οικογένεια.

Δεν μιλάω ως μαμά.

Μιλάω, ως ένα παιδί, που πέρασε από τη σκληρή και  κατά τη γνώμη μου, όχι  και την καλύτερη διαδικασία των Πανελλαδικών εξετάσεων και με την εμπειρία του, έρχεται να σας πει, ότι η ζωή είναι αλλού.

Οι σπουδές είναι υπέροχες!

Διευρύνουν το μυαλό μας, τη σκέψη μας, την κρίση μας.

Αν είσαι άτυχος και δεν τα καταφέρεις, δεν πειράζει. Θα δοκιμάσεις πάλι.

Αν πάλι δεν θέλεις, να περάσεις την ίδια δοκιμασία, θα βρεις κάτι άλλο.

Άλλες σπουδές ή μία άλλη δραστηριότητα.

Σπουδές δεν είναι μόνο το Πανεπιστήμιο.

Είναι μία άλλη σχολή, μία τέχνη, η εκμάθηση ξένης γλώσσας, η μελέτη, το διάβασμα, γενικά  η γνώση από όπου μπορείς να την έχεις.

Οι Πανελλήνιες εξετάσεις δεν είναι οι μόνες καθοριστικές για μια όμορφη και ευτυχισμένη ζωή.

Eίναι οι επιλογές μας, τα όνειρα που κάνουμε, η πίστη μας σ’ αυτά και  η τύχη.

Αυτά  μπορούν, να κάνουν το ταξίδι της ζωής σας απίστευτα ενδιαφέρον.

Δώστε την ευκαιρία για αυτό το  όνειρο, αλλά να ξέρετε δεν είναι το μόνο.

Δεν πρέπει, να είναι το μόνο στη ζωή σας.

Δεν γίνεται, να είναι το μόνο.

Υπάρχουν τόσα άλλα, που σας περιμένουν στην επόμενη γωνία.

Χρώματα,  μυρωδιές, πρόσωπα, νέες εμπειρίες.

Να έχετε τα μάτια και την καρδιά σας ανοιχτά.

Η ζωή δεν αρχίζει, ούτε τελειώνει εδώ.

Η ζωή συνεχίζεται και είναι ωραία! 🙂

(Image by thephotographymuse)

KAΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!

 Κόρη Παιδοπούλου (a.k.a. Mαμά Μαμαδοπούλου)

 

(Image by Éole Wind)

 

(*) Το ραδιοφωνάκι αυτό, μου το είχε φέρει ο μπαμπάς μου μία Κυριακή πρωί λίγο πριν ξεκινήσω την Γ’Λυκείου.

Ήταν ο πιο πιστός μου σύντροφος σχεδόν 2 χρόνια. Το είχα συνέχεια μαζί μου και ανοιχτό. Ακόμη και το βράδυ μέχρι να με πάρει ο ύπνος, το είχα δίπλα στο μαξιλάρι μου, για να ακούω μουσική στα όνειρα (και στους εφιάλτες που έφτιαχνε το άγχος).

Φέτος μετρά 26 χρόνια στο ντουλάπι των αναμνήσεών μου. 🙂