slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD ΔΙΑΦΟΡΑ

ΟΤΑΝ ΣΠΑΣΕΙ Η ΓΥΑΛΑ…

13 Μαΐου, 2014

08.10

Ένας νέος άντρας έχει χάσει κάποιες από τις αισθήσεις του ακριβώς έξω από την είσοδο του σχολείου.

Χρήστης ουσιών.

 Γονείς με παιδιά, που πηγαίνουν σχολείο περνούν δίπλα.

Είναι ένας νέος άντρας, που βρίσκεται μεταξύ μέθης και λιποθυμίας.


(image by Antti T. Nissinen)

Γονείς περνούν δίπλα του, κοντοστέκονται και βιάζουν το βήμα των παιδιών τους.

Κάποια μαμά βάζει το χέρι της μπροστά στα μάτια της κόρης της.

 Εχει έρθει η αστυνομία κι έχει αναλάβει το γεγονός.

Περνάω από δίπλα κρατώντας τη μικρή από το χέρι.

Σφίγγω και χαϊδεύω με την καρδιά μου το χερι της.

Είναι από αυτές τις στιγμές, που σαν άνθρωπος εισπράττεις τη θλίψη της ζωής, τη δυστυχία του κόσμου, που είναι δίπλα σου και σαν γονιός δεν θες να τα ζήσει το παιδί σου. Μακάρι, να μην υπήρχαν όλα αυτά…

Όχι, όχι, σε καμία περίπτωση δεν αδιαφορείς για τα άλλα παιδιά, για τις άλλες οικογένειες, για τους άλλους ανθρώπους, αλλά είναι αυτές οι στιγμές που νιώθεις την ευθύνη γι’ αυτό το παιδί, που σου κρατάει το χέρι, για να το στηρίζεις, να το οδηγείς, να του μεταφέρεις αγάπη με τον τρόπο που το κρατάς και με τον αντίχειρα να βρίσκει τρόπο, να χαϊδεύει το χεράκι.

Ναι. Είναι η ευθύνη, που πηγάζει από την αυτόματη αγάπη αλλά και τη συναίσθηση της υποχρέωσης, να το προετοιμάσεις για τον κόσμο αυτό, που δυστυχώς δεν είναι καθ’όλα αγγελικά πλασμένος.

Να ξέρει, να νιώθει, να σκέφτεται, να διακρίνει, να επιλέγει, να μάθει να φροντίζει τον εαυτό του.

 Για όλα αυτά κι άλλα τόσα, περπατώ με τους φυσιολογικούς ρυθμούς δίπλα στο περιστατικό, χωρίς να κρύβω τη λύπη μου.

Με βλέπει και με ρωτά, “Τί έπαθε αυτός ο κύριος, μαμά;”

Και της εξηγησα. “Πωπω! Τί κρίμα!” μου είπε και είδα τη στεναχώρια στο βλέμμα της.

Της έχω μιλήσει για τα ναρκωτικά και τη χρήση ουσιών γενικά εδώ και καιρό.

Να ξέρει. Κι όταν ξέρει, μπορεί να αντιληφθεί κι άλλα πράγματα κι έτσι σιγά-σιγά να σχηματίζει μία εικόνα.

Το σημείο του περιστατικού είναι ακριβώς δίπλα στο προαύλιο και τα παιδιά παρακολουθούν την ώρα της προσευχής. 

Ακούω μια μαμά “Πωπωωω! Τα παιδιά θα στεναχωρηθούν; Τώρα έπρεπε να γίνει;”

Κατανοώ, ότι σε καμία περίπτωση δεν εννοούσε, ότι έπρεπε να γίνει κάποια άλλη στιγμή(δεν θα ήταν λιγότερο τραγικό, να συμβεί κάποια άλλη στιγμή), αλλά μέσα από αυτή τη φράση νιώθω την αίσθηση του συνηθισμένου και δεδομένου περιστατικού.  

Γιατί, όμως να μην στεναχωρηθούν τα παιδιά; Είναι καλό να τα “βάζουμε στη γυάλα”;

Τί μας τρομάζει περισσότερο τελικά σε ένα τέτοιο περιστατικό και κάποιοι κλείνουμε τα μάτια των παιδιών (και μήπως έτσι και τα δικά μας; );

Τί; Το γεγονός, ότι φοβόμαστε μήπως πραγματικά τρομάξει το παιδί;

Μα, ουσιαστικά είναι η εικόνα ενός ημιλιπόθυμου άντρα.

Δεν είναι τραυματισμένος. Δεν είναι απρεπής.

Αν ήταν σε ένα παγκάκι, θα περνούσαμε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) δίπλα του και θα νομίζαμε, ότι κοιμάται.

Άρα, τί μας τρομαζει; Η εικόνα του στο δρόμο; Η μήπως, το ότι νομίζουμε ότι δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοιο θέμα και να μιλήσουμε στα παιδιά;

Μήπως σε κάποιες περιπτώσεις νιώθουμε, ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη θλίψη των παιδιών;

Δεν είμαι ειδική, δεν ξέρω πολλα. Δεν κρίνω

Αναρωτιέμαι. Προβληματίζομαι και καταθέτω το δικό μου λιθαράκι της ελάχιστης εμπειρίας ως μαμά.

Το κάθε παιδί διαφορετικό.

Η κάθε οικογένεια έχει άλλους ρυθμούς και άλλους κώδικες επικοινωνίας.

Ο κάθε γονιός άλλη ψυχολογία.

Όσον αφορά τη δική μου οικογένεια, θα πω ότι πλέον νομίζω, ότι ξέρω το παιδί μου και νομίζω ότι έχω βρει τον τρόπο να του μιλάω .

Τα παιδιά είναι ευαίσθητες και τρύφερες ψυχές, αλλα αυτό το καθαρό της ψυχής τους, μας δίνει την ευκολία να τα βοηθήσουμε να πλάθουν πράγματα στο καθαρό μυαλό και την εύφορη και γόνιμη ψυχή τους και να φτιάχνουν τις ασπίδες  και τα όπλα της ζωής τους.

Εμείς ΔΕΝ θα είμαστε πάντα δίπλα τους.

ΔΕΝ είμαστε ήδη πάντα δίπλα τους.

Πρέπει να τα φορτίζουμε αγάπη, να τα μάθουμε να πιστεύουν στον εαυτό τους και να νιώθουν σιγουριά και ασφάλεια όταν πατούν στο σταθερό έδαφος που τους παρέχουμε στρωμένο με τρυφερότητα.

Πρέπει να νιώθουν, ότι μπορούν να μας ρωτήσουν τα πάντα.

Πρέπει να ξέρουν, ότι θα τους πούμε την αλήθεια (με τον δικό μας τρόπο και με τον τρόπο που αυτά θα καταλάβουν) και έτσι να στρέφονται σε εμάς για τις πρώτες θεωρητικές απαντήσεις της ζωής τους.

Πρέπει, να προετοιμάζονται.

 Γιατί αν το σκεφτείτε, κάποια στιγμή, θα γίνει κάτι απρόβλεπτο

ή θα θελήσουν να βγουν στον κόσμο

και θα σπάσει η γυάλα.

Broken Glasses(image by by marc falardeau)

Ποτέ δεν ξέρεις, τι πληγές προκαλούν τα σπασμένα γυαλιά….

Barefoot child

(image by hughhillphotography)

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

4 Σχόλια

  • Reply Fofi S. 13 Μαΐου, 2014 at 1:44 μμ

    Αναμφίβολα απο τα ωραιότερα άρθρα που έχεις γράψει, κατα τη γνώμη μου βέβαια. Παρα πολυ δύσκολο να εξηγείς τις απορίες τους. Μακάρι να μπορούσα να απαντήσω καθε φορά στα ερωτήματα των δυο παιδιών μου. Πρόσφατα σε μια ερώτηση δεν ήξερα τι να απαντήσω στην 5χρονη κορη μου και δυστυχώς της απάντησα…λάθος. Κάποια στιγμή θα το επαναφέρω το θέμα της, οταν θα συμβουλευτω τι πρέπει να της πω…

    • Reply KidsCloud 14 Μαΐου, 2014 at 10:20 μμ

      Όλοι κάνουμε λάθος χειρισμούς και δίνουμε λάθος απαντήσεις.
      Είμαστε άνθρωποι και είναι λογικό να είμαστε πάντα προετοιμασμένοι.
      Όση προετοιμασία κι αν κάνουμε.
      Η ζωή έχει αρκετή “άγνωστη ύλη”, όπως λέγαμε και στο σχολείο.
      Το σημαντικό είναι αυτό που είπες.
      Το να συνειδητοποιούμε τί κάνουμε και επανερχόμαστε την κατάλληλη στιγμή, για να ρίξουμε φως και να κάνουμε διορθωτικές κινήσεις.
      Ευχαριστώ πολύ. 🙂

  • Reply jeboa 13 Μαΐου, 2014 at 9:07 μμ

    Πολύ ωραίο το κείμενο. εγώ θα σταματούσα για να περιεργαστεί την εικόνα καλυτερα. εξαρτάται φυσικα κ απο την ηλικία. ίσως να εβρισκα γνωστό μου χρήστη για να μιλήσει με την κορη μου! η γυαλα μονο κακό κανει. ο κοσμος είναι δυσκολος κ πολλές φορές τρομακτικος. καλυτερα η εμπειρία απο νωρίς παρα η άγνοια…

    • Reply KidsCloud 14 Μαΐου, 2014 at 10:22 μμ

      Είναι καλό, να γνωρίζουν.
      Πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές η άγνοια είναι που σοκάρει και όχι το ίδιο το γεγονός.
      Όπως και η δική μας αντιμετώπιση απέναντι σε τέτοια περιστατικά.
      Το δικό μας σοκ προβάλεται σε εκείνα και ίσως μεγενθύνεται στα αθώα και άπειρα μάτια τους.
      Σε ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου. 🙂

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!