slider ΔΙΑΦΟΡΑ

AAAΨΟΥ! ΠΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑΝ ΑΡΙΘΜΟ, ΜΑΜΑ!

3 Ιουνίου, 2014

Είναι αυτή η μεταβατική αλλαγή εποχής από Άνοιξη σε Καλοκαίρι, που νιώθεις σαν τη Βίσση.

Μια κρυώνεις, μια ζεσταίνεσαι.

Φοράς ζακέτα, ζεσταίνεσαι.

Βγάζεις ζακέτα, κρυώνεις.

Κι έτσι, την “πατάς” κι εσύ, την “πατάει” και η μικρή που δεν καθόταν να της στεγνώσω τα μαλλιά πριν από λίγες μέρες.

Και…

Ααααααψού!

Γείτσες!

Μετά από το ένα τέτοιο “Γείτσες!” ακολουθεί το “Ξανά-Γείτσες!” και ύστερα το “Ματά Ξανά-Γείτσες!” και στη συνέχεια “Ω! Κρύωσες, μικρή!”.

Κάπως έτσι ξεκινούν τα μπουκωματάκια.

Και “φρρρρρρρρ” από εδώ και “φρρρρρρρ” από εκεί (λυπάμαι, αλλά τα ηχητικά εφέ επιβάλλονται) και τα χαρτομάντηλα και οι φυσιολογικοί οροί γίνονται οι επιστήθιοι φίλοι μας.

 clinofar new

Νιώθω πολύ πιο ήρεμη από ό,τι ήμουν παλιότερα απέναντι σε αυτά τα κρυωματάκια.

Λίγα χρόνια πριν με αυτό το ελάχιστο, διακεκομμένο ανεπαίσθητο φτερνισματάκι της, που ήταν κάτι μεταξύ “Ατσού” και “Αψού”,  αισθανόμουν λες και με χτυπούσε ηλεκτρικό ρεύμα.

Όχι, δεν ήμουν υπερβολική.

Εντάξει… με λες υπερβολική, αλλά δεν ήμουν.

Δεν νομίζω, να σας μπέρδεψα;  Είμαι ξεκάθαρη. :p

Όταν το πιτισιρίκι είναι πολύ πιτσιρικάκι (γύρω στα 2,5) και παθαίνει αλλεργικό αναπνευστικό σοκ, δεν ξέρει να σου πει ότι νιώθει μια δυσκολία στην αναπνοή του, οπότε συνεχίζει να παίζει με τα παιχνίδια του.

Εσύ από ένστικτο της μαμάς (γιατί το βλέπεις ψιλοάτονο), το πας στην παιδίατρο, που το σώζει στο τσακ, ναι!

Για κάποια χρόνια και μέχρι να αρχίσει να εξηγεί, να περιγράφει ακριβώς πώς νιώθει, “Ατσού-αψού” και “ΤΙΝ!”, πετάγεσαι όρθια! (Mε highlight τις ώρες του ύπνου, που ακόμη ακούς φτέρνισμα και πετάγεσαι με το φυσιολογικό ορό στο χέρι.

Η Ζουπερμάνα με τις αμπούλες Clinofar!

Είμαι υπερβολική, λοιπόν;

Ε; Τι; Στραβοκατάπιατε;

Nαι!

Κάτι τέτοια περιστατικά είναι αυτά που σου δείχνουν τη δύναμη που έχει η ανάπτυξη του παιδιού σου.

Γιατί όσο μεγαλώνει μπορεί πλέον να διακρίνει το διαφορετικό που του συμβαίνει και να σου επισημάνει πώς νιώθει. Και βέβαια μπορεί να να κατανοήσει τη σημασία της όποιας πιθανής αγωγής πρέπει να πάρει. Να δεχτεί για παράδειγμα τις συχνές πλύσεις με φυσιολογικό ορό και σιγά-σιγά να αρχίσει να τις κάνει και μόνο του.

Η δικιά μου δε με το δικό της μοναδικό τρόπο:

Πίεζε λίγο λίγο το μπουκαλάκι να φεύγει ο φυσιολογικός ορός στα ρουθούνια της και έκανε κι ένα “σλουρπ!” με τη γλώσσα της, γλύφοντας τα αλμυρά υπολείμματα του υγρού. (Τι; Δεν έχετε δοκιμάσει κι εσείς; Eλάαατε. Μεταξύ μας;…)

Ακούστε… εεε… διαβάστε, τι έκανε μία φορά η πονηρή.

Ήταν γύρω στα 4 και μου ζήτησε να βάλει εντελώς μόνη της ορό.

“Θέλω να το κάνω παιχνίδι, μαμά! Μόνη μου!”

Μου είπε ότι ήθελε να πάρει το κουτί που έχει αυτά τα παιδάκια για σχέδιο (του κουτί με τις Clinofar, εννοούσε), να τους διηγείται ιστορίες και να βάζει λίγο-λίγο ορό. Μόνη της. Eίπε.

Με έπεισε τη μάνα. Της έδωσα το κουτί και δύο μπουκαλάκια ορούς και άρχισα να την παρακολουθώ τι κάνει.

Πράγματι, άρχισε να τους διηγείται παραμύθια και να βάζει λίγο-λίγο υγρό.

Σε κάποια φάση μου λέει: “Φύγε, μαμά! Άσε με μόνη μου τελείως!”

Πήγα λίγο πιο κει να την αφήσω στην “ανεξαρτησία” της και… σε λίγα δευτερόλεπτα… τσουπ! Νάτην μπροστά μου!

“Τους έβαλα, μαμά!”

Μπα! Μου έκανε εντύπωση η ταχύτητα.

Είπα “Μπράβο!” αλλά δεν ήμουν τόσο σίγουρη. Κάτι μου βρώμαγε και είχε σταματήσει 2,5 χρόνια πριν τις πάνες. :p

Της έδωσα να βάλει έναν ακόμη ορό και δέχτηκε με χαρά. Με προβλημάτισε. Δεν είναι ότι είχε πρόβλημα να κάνει τις πλύσεις, αλλά δεν ήταν και το καλύτερό της.

Ε, τότε κρυφοκοίταξα η μάνα.

Η δεσποινίς πήρε την αμπούλα και αντί να τη βάλει στο ρουθούνι, την έβαλε στο στόμα και…

“Γειάαααα μαααας!” Σφηνάκι!

Ε, από τότε και για κάποια χρόνια κάναμε μαζί τη διαδικασία (για να είμαι σίγουρη…).

Μια διαδικασία που την ακολουθούσαμε καθημερινά μετά το μπάνιο.

Την είχαμε συμπεριλάβει στη ρουτίνα μας, όπως το καθάρισμα των αυτιών.

Μεγαλώνοντας (και εκείνη και εγώ :p) αραιώσαμε τη συχνότητα, αλλά πλέον το πιτισιρίκι, όποτε έχει συνάχι, στεγνή μύτη ή και βήχα κάνει πλύσεις από μόνο του! Ω, ναι!

Το ακούς να βήχει, να φυσάει τη μύτη και μέχρι να σηκωθείς, έχει πάει μόνο του στο μπάνιο, έχει ανοίξει μια αμπούλα και “φρρρουπ!”, έφυγε!

Ο βήχας μέσα στη νύχτα μαλακώνει, το παιδί μετά από λίγη ώρα κοιμάται και εσύ ηρεμείς.

Εννοείται ότι έχεις σηκωθεί από το κρεβάτι από το πρώτο άκουσμα φτερνίσματος, αλλά πια είσαι παρατηρητής.

Δηλώνεις με την παρουσία σου ότι είσαι εκεί να το φροντίσεις σε ό,τι χρειαστεί.

Και ναι. Νιώθεις γαλήνη.

Είναι αυτή η διαφορετική ηρεμία, που όσο μεγαλώνει το παιδί, έρχεται και γίνεται αγαπημένος φίλος σου, που θα σε στηρίξει στις άλλες δυσκολίες, που έχεις να αντιμετωπίσεις.

Γιατί οι δυσκολίες υπάρχουν και θα υπάρχουν, όσο υπάρχουν γονείς που αγαπούν, νοιάζονται και θέλουν υγιή και ευτυχισμένα παιδιά (και εγγόνια :p).

Και το αναλογίζεσαι αυτές τις στιγμές, που κάνεις freeze frame  σε αυτά τα απλά  καθημερινά πράγματα:

Τη στιγμή που μπαίνει να κάνει μπάνιο μόνο του.

Τη στιγμή που καθαρίζει το δωμάτιό του.

Τη στιγμή που βάζει φυσιολογικό ορό, γυρνά, σε κοιτάει και γλύφει το μουστάκι της. 🙂

Τη στιγμή που… “Αααααααψου!” – Γείτσες! – Πες μου έναν αριθμό, μαμά!

1 = Α = ΑΓΑΠΗ!

 

Mαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

 

4 Σχόλια

  • Reply My Lovable Baby 3 Ιουνίου, 2014 at 7:16 μμ

    Και εσένα τις πίνει σαν σφηνάκι; Τελικά όλα τα μικρά ίδια είναι. Και η δική μου όταν ανακάλυψε ότι πίνονται, άρχισε να τις ζουπάει μέσα στο στόμα της τις clinofar 🙂
    Τις μισές αμπούλες μου έχει χαλάσει. Και μετά τρέχει η μάνα στα φαρμακεία γιατί ξεμείναμε πάλι…

    • Reply KidsCloud 4 Ιουνίου, 2014 at 8:52 μμ

      Όσο μεγαλώνουν, κατανοούν και νιώθουν τη χρησιμότητα,απλά…αν ξεφύγει και λίγο έξω….σλουπ! 😉

  • Reply Callie by Anthomeli 4 Ιουνίου, 2014 at 6:47 μμ

    Εμείς παλιά όταν μας έλεγαν γείτσες…λέγαμε φραουλίτσες! Για να είναι γλυκιά η ανάρρωση!!! Κάλη

    • Reply KidsCloud 4 Ιουνίου, 2014 at 8:50 μμ

      Tί γλυκό, μωρέεεεεε!!! 🙂
      Δεν το είχα ξανακούσει.

    Leave a Reply

    You Might Also Like

     

    Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
    διαγωνισμούς κ.α.

    Διεύθυνση email

    Subscribe!