Σε 3 Παρασκευές τελειώνει το σχολείο.
Σε 3 Παρασκευές η μικρή μας τελειώνει την Α’ Δημοτικού!
Πότε ήταν που ήμουν μέσα στο άγχος κι έγραφα εκείνα τα άρθρα γεμάτη ανησυχία και πότε φτάσαμε λίγο πριν το τέλος…πώς περνάει ο χρόνος…!
Όμορφα πέρασε.
Δεν θα πω ότι ήταν δύσκολα, γιατί δεν ήταν.
Έπρεπε να προσαρμοστούμε σε μία νέα τάξη πραγμάτων, που είχε πιο αυστηρό πρόγραμμα και αρκετα “πρέπει”.
Και η διαπίστωση που έκανα ήταν ότι εμείς, οι γονείς και παππουδογιαγιάδες (που τη φροντίζουν όταν λείπουμε) έπρεπε να προσαρμοστουμε σε μία νέα κατάσταση παρά το παιδί.
Από την μικρή προϋπηρεσία ως μαμά έρχομαι να παραδεχτώ και να δηλώσω ότι σε όλες τις μεγάλες αλλαγές τη δυσκολία προσαρμογής την έχουμε εμείς, οι κηδεμόνες, παρά τα παιδιά.
Πέρασε μία σχολική χρονιά και έμαθε να γράφει και να διαβάζει, να σέβεται και να συνεργάζεται όμορφα με τη δασκάλα της και τους συμμαθητές της, προσαρμόστηκε στις απαιτήσεις της μελέτης και σε όλους τους κανόνες του σχολείου (ό,τι λέει ο κύριος Διευθυντής είναι Νόμος για εκείνη) και ….μεγάλωσε.
Έγινε πιο υπεύθυνη. Άρχισε να είναι πιο αυτόνομη και έμαθε να φροντίζει περισσότερο τις όποιες αναγκες είχε μόνη της.
Ναι, τελικά τα καταφέρνει να πηγαίνει μόνη της τουαλέτα, να γεμίζει το παγουρίνο της, να δένει τα κορδόνια της, να διαχειρίζεται τις σχέσεις της με τους φίλους της χωρίς να είναι η μαμά και ο μπαμπάς εκεί.
Είχε δύσκολες και ανάποδες στιγμές στις οποίες δεν είχε άλλη επιλογή παρά να τις αντιμετωπίσει μόνη της με μόνους συνεργάτες του εκπαιδευτικούς του σχολείου.
Ναι, έμεινε μια μέρα νηστικία γιατί κάποιος συμμαθητής της έριξε κάτω το κολατσιό της. Επέζησε όμως.
Ναι, λέρωσε τα ρούχα της πάρα πολύ. Επέζησε όμως.
Ναι,ενώ έπαιζε, έπεσε και χτύπησε τα γόνατά της. Επέζησε όμως.
Αυτά και όλα τα άλλα που της συνέβησαν (και τώρα δεν θυμάμαι να σας πω) τα αντιμετώπισε ψύχραιμα μόνη της γιατί ήξερε ότι εκεί ήταν, όπως όλα τα παιδιά, χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά.
Σε έναν συνολικό απολογισμό έρχομαι να πω, ότι ήταν ευτυχισμένη που πήγαινε στο σχολείο.
Υπήρξαν μέρες που κουράστηκε, βαρέθηκε και έψαξε τρόπους να κάνει κοπάνα, αλλά η ζυγαριά των συναισθημάτων γέρνει προς τη χαρά.
Ηταν χαρούμενη, γιατί παρά τον φόρτο μελέτης (που είναι υπάρκτός και αντικειμενικός) έμαθε πολλά πράγματα και έκανε φίλους.
Πιστεύω ότι ένας ακόμη λόγος που νιώθει όμορφα είναι, γιατί στο Δημοτικό ένιωσε πιο δυνατή, πιο μεγάλη, πιο ώριμη.
Στο Νηπιαγωγείο αντιμετωπίζονται ως μεγάλα μωρά, ενώ στην Α’ Δημοτικού ως μικρά παιδιά.
Στην Α’ Δημοτικού ήταν όλα διαφορετικά.
Ήταν όμως όλα μια χαρά!
Και βέβαια, μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε το σχολείο.
Το σχολείο μας είναι δημόσιο.
Το νηπιαγωγείο που πηγαίναμε ήταν ιδιωτικό.
Είναι απίστευτη ανακούφιση και χαρά , λοιπόν, να μην αισθάνεσαι διαφορά στους εκπαιδευτικούς.
Εκτός από το γεγονός ότι στο ιδιωτικό νηπιαγωγείο το παιδί είχε διατροφή και αρκετά επιπλέον πράγματα, όσον αφορά τις παροχές και τις δραστηριότητες, στα υπόλοιπα δεν νιώσαμε την διαφορά από ιδιωτικό σε δημόσιο.
Όλα ξεκινούν και σταματούν στην αγάπη που έχουν οι εκπαιδευτικοί για τη δουλειά τους και τα παιδιά.
Η ενημέρωση και το ενδιαφέρον που είχαμε ήταν καταπληκτική.
Η δασκάλα συνεργάσιμη και υπομονετική σε ένα πολύ δύσκολο έργο (και μόνο ότι πρέπει να τιθασεύσει 20 πιτσιρίκια στο να κάθονται στο θρανίο τους…ηρωίδα την λες!!).
Ο Διευθυντής εμπνευσμένος άνθρωπος με αγάπη σε αυτό που κάνει με έκανε να νιώσω ασφάλεια.
Κάθε πρωί μιλάει στα παιδιά περνώντας μηνύματα εκτός π.χ. από την καθαριότητα (ατομική και περιβάλλοντος), αλλά και για τους κανόνες καλή συμπεριφοράς, την ευγένεια τη βία, τη δημιουργικότητα, το σεβασμό στην προσωπικότητα των άλλων και πόσα άλλα. Τους μιλά γλυκά άμεσα κάνοντας χιούμορ και έχοντας παράλληλα αυτή τη σοβαρότητα που οφείλει να εκπέμπει λόγω της ιδιότητάς του.
Έχει καταφέρει να κερδίσει το σεβασμό και την αγάπη όλων των παιδιών.
Στο σχολείο μας οι εκδρομές των παιδιών έχουν εκπαιδευτικό χαρακτήρα σε όμορφες θεατρικές παραστάσεις και με έναν αγώνα να τους προσφέρουν το δυνατό περισσότερα με όλες τις δυσκολίες που υπάρχουν.
Κατάφεραν και σιγά-σιγά να συγκεντρώσουν χρήματα και έφτιαξαν από την αρχή τις τουαλέτες και συνεργάστηκαν άψογα με το σύλλογο γονέων και κηδεμόνων σε θέματα καθαριότητας, εκδηλώσεων και όχι μόνο.
Με πόσο άγχος και ανησυχία ξεκινήσαμε, που φέτος τα παιδιά δεν θα είχαν βιβλία και πόσο ομαλά και γρήγορα δεν μας καθησυχασαν μόνο, αλλά φρόντισαν με τον καλύτερο τρόπο να μην υπάρχει τέτοιο πρόβλημα.
Και μόνο που βλέπεις ότι υπάρχει ενδιαφέρον και προσπάθεια να προσφέρουν ένα καλύτερο περιβάλλον στα παιδιά μας (και παιδιά τους), σε κάνει να νιώθεις όμορφα και ήσυχος.
Πόσο υπέροχο είναι για έναν γονιό παιδιού Α’Δημοτικού να ακούει στην πρώτη συγκέντρωση ενημέρωσης που έγινε το Σεπτέμβριο από τα χείλη του Διευθυντή αυτό :
“Το παιδί θέλουμε να έρχεται στο σχολείο χαρούμενο.
Αν κάποια μέρα ξυπνήσει και δεν θελει να ερθει, θέλουμε να μας το πείτε.
Κάτι δεν θα έχουμε κάνει καλά και πρέπει να το διορθώσουμε.”
Τί άλλο να πεις….
Ευχαριστώ! 🙂
(Συνεχίζεται…)
(Photo bydetail.lasso?sku=10212)
6 Σχόλια
Καλησπέρα απολυτη ταυτιση νιώθω με το παραπάνω κείμενο!Οντως το πάθος και η διαθεση των εκπαιδευτικών που είναι λειτούργημα και οχι επαγγελμα είναι καθοριστική για την δική μας γαλήνη…
Κι εμας η μετάβαση απ ιδιωτικο σε δημόσιο(πρότυπο που λέει και ο μικρός μου)ηταν μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη!Ως ενεργό μέλος στον συλλογο γονέων και κηδεμόνων δηλώνω πως ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ μπορούμε να κάνουμε θαύματα!!Υπέροχα τα πρωτάκια!!!
ΥΣ..Το μόνο αγχωτικο της ιστορίας πως μαζί με αυτά μεγαλώνουμε κι εμεις..
Καλημέρα και από μένα. Θα μπορούσε αυτό το κείμενο να είναι δικό μου!!! Υπάρχει μια μοναδική θα την έλεγα ομοιότητα και στην περίπτωση του δικού μου παιδιού. Να δώσουμε τα εύσημα στις δασκάλες και στους δάσκαλους για το λειτούργημα που ασκούν με πολύ όρεξη και μεράκι , κόντρα στις δυσκολίες των καιρών και τον μισθό χαρτζιλίκι που λαμβάνουν από το Ελληνικό κράτος. Είναι τελικά ο άνθρωπος που κάνει τη διαφορά και όχι τα χρήματα. Όσο υπάρχουν δημόσιοι “λειτουργοί” και όχι υπάλληλοι και όσο η αξιοπρέπεια διατηρείται ως ύψιστο αγαθό, τότε όλοι μας μπορούμε να ελπίζουμε σε μία καλύτερη παιδεία και εντέλει σε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, για τη χώρα μας , με ενεργούς και προβληματισμένους Έλληνες με κριτική σκέψη και όραμα… Να είστε καλά.
Χαζεύω αυτές τις μέρες τις φωτογραφίες μας απο την αρχή της χρονιάς και βλέπω πόσο έχουν μεγαλώσει.
Πόσο άλλαξαν…Πόσα εύκολα μπορείς να τα πλάσεις.
Τα βλέπω και τα χαίρομαι…Χαίρομαι για κάθε στιγμή. Που βρήκαν κάτω 5 λεπτά και τα έφεραν, που δε πετάνε πλέον τίποτα που ανακυκλώνεται στα σκουπίδια…Που έγιναν πιο υπεύθυνα και ας έπρεπε να γίνω πιο αυστηρή για να το πετύχω. Πέρασε μια χρονιά που είχε απο μόνη της δυσκολίες. Δεν είχαμε βιβλία , ο μισθός έπεσε στο μισό , συστεγαζόμασταν φέτος με ένα λύκειο αλλά πέρασε και πέρασε όμορφα.
Είχατε τις γκρίνιες μας, τα μαλώματα μας, τις αταξίες μας αλλα αυτά πάνε πέρασαν και μου έχουν μείνει μόνο όμορφες στιγμές.
Αυτές τις μέρες η συγκίνηση είναι μεγάλη…πιο μεγάλη απο κάθε άλλη φορά.Ισως το Σεπτέμβρη να μην είμαι στο σχολείο μου, στην πόλη μου. Δε το ξέρουν ακόμα και δε ξέρω αν πρέπει να τους το πω…Το θεωρούν σίγουρο που δε με ρωτάνε καν. Του χρόνου αν είμαι Αθήνα θα βρεθώ σε ένα χώρο άγνωστο. Αγνωστα παιδιά, άγνωστοι γονείς, άγνωστοι συνέδελφοι. Ολα απο την αρχή…Τα παιδιά όμως είναι παντού παιδιά και πιστεύω πως θα ναι θέμα χρόνου να γίνουμε μια αγκαλιά μια παρέα…
Σε θαυμάζω για το λειτούργημα που κάνεις!
Ευχαριστώ που υπάρχετε εκπαιδευτικοί σαν εσένα!
Ευχαριστώ για το παιδί μου και για όλα τα παιδιά του κόσμου!
Είναι υπέροχο να ξέρεις ως γονιός, ότι φεύγοντας από το σπίτι από τη δική σου αγκαλιά, τα περιμένει μία εξίσου ζεστή και τρυφερή στο σχολείο!
Εύχομαι να είναι εύκολη η προσαρμογή σου το Σεπτεμβρη, όπου κι αν πας!
Σίγουρα θα λείψεις στους μαθητές σου και όχι μόνο και σίγουρα θα σου λείψουν κι εσένα, αλλά ξέρεις…..τέτοια δασκάλα κάποια άλλα παιδιά σε ένα νέο μέρος άγνωστο για σένα, θα είναι σίγουρα πολύ τυχερά!
Να είσαι καλά, δασκάλα Άννα!
Και να είσαι πάντα έτσι! 🙂
Μας δίνεις ελπίδα!! 🙂
Σε ευχαριστώ πολύ 🙂 και εσύ να ξέρεις πως οι δασκάλες και οι δάσκαλοι χαίρονται να έχουν γονείς συνεργάσιμους, υπομονετικούς που δεν περιμένουν με το δίκανο στη γωνία να βρουν το ορθογραφικό λάθος που έκανες στη φωτοτυπία και να το πάνε στο διευθυντή ( ναι ναι υπάρχουν)
Στην Αθήνα είναι ο άνθρωπος μου και φέτος έκανα αίτηση απόσπασης για να ζήσουμε μαζί μέχρι να κατέβουμε Κρήτη ( του αρέσει εδώ και θέλει και εκείνος να φύγει απο την Αθήνα)
Αλλά με έχει πιάσει και ένα άγχος. Είμαι στο ίδιο σχολείο 7 χρόνια , με ξέρουν όλοι τους ξέρω όλους…Έχω ένα φόβο, ένα άγχος αλλά πιστεύω όλα θα πάνε καλά…θα δικτυωθώ σιγά σιγά….Φαντάζεσαι να πετύχω καμιά μαμά blogger στο σχολείο που θα είμαι;;; Πλάκα θα έχει
Σε χαιρετώ και σε ευχαριστώ και πάλι…
Μήπως τα παιδιά μας είναι συμμαθητές;-) Ακριβώς τις ίδιες εμπειρίες έχω κι εγώ, ακριβώς οι ίδιες σκέψεις περνούν και από το δικό μου μυαλό. Πράγματι, την διαφορά την κάνουν οι άνθρωποι και δεν έχει τελικά σημασία αν το σχολείο είναι ιδιωτικό ή δημόσιο. Και όσο για τη δική μας δασκάλα, κάθε φορά που τη συναντώ της δίνω συγχαρητήρια που τα βγάζει πέρα με τα πρωτάκια μας και την ευχαριστώ που πέρα από καλή, υπομονετική και υπεύθυνη δασκάλα, είναι και η πρωινή μαμά τους!