Μαμά, δεν γερνάω, αλλά σίγουρα μεγαλώνω.

Λίγη ώρα πριν ξεκινήσει το ομαδικό πρόγραμμα γυμναστικής, η νεαρή γυμνάστρια συζητά με τις “συμμαθήτριες” της πρώτης γραμμής.
Από τη συζήτηση ακούω, ότι είναι 29 ετών κι έχει μια κόρη 3 ετών.

Την κοιτάζω και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίζεται στο πρόσωπό μου.
Καμαρώνω αυτή την ουσιαστικά άγνωστη κοπέλα και σκέφτομαι πόσο υπέροχη μπορεί να είναι αυτή η περίοδος της ζωής της, αλλά και αυτή που ακολουθεί.
Κάνω γρήγορους υπολογισμούς και σκέφτομαι, πως όταν η κόρη της θα είναι στην ηλικία της δικής μου, εκείνη ως μαμά θα είναι 38 ετών, δηλαδή 8 χρόνια πιο νέα από ό,τι είμαι εγώ τώρα (46, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε).
Ένα μικρό τσίμπημα, μια γλυκειά ζήλεια, όχι αυτή με την κακιά έννοια, αλλά την άλλη που κρύβει λίγο θαυμασμό και μια παιδική αγνή λαχτάρα “Αχ! Τί ωραίο! Μακάρι να το είχα καταφέρει κι εγώ”.
Την καμαρώνω και δημιουργώ στο μυαλό μου μια σύντομη ευτυχισμένη συνέχεια της ιστορία της ως  μαμά, σαν να κάνω ευχή για την ίδια, γνωρίζοντας τις ομορφιές  που κρύβει το ταξίδι της μητρότητας.

29 χρονών  ξεχειλίζει ενέργεια (Φτου!Μην την ματιάσω!), την χαίρομαι και ζηλεύω από μία πλευρά, που δεν έτυχε να γίνω μαμά πιο νωρίς.

Σε καμία περίπτωση δεν μετανιώνω για τις επιλογές σε κάθε περίοδο της ζωής μου, ούτε για το πότε ήρθε κάθε τί.
Ακόμη και για τις κακές, επιπόλαιες ή ατυχείς επιλογές, τώρα πια ξέρω, ότι δεν έχει νόημα να μετανιώσει κανείς. Είναι χάσιμο χρόνου.
Το σημαντικό είναι να επεξεργαστείς την εμπειρία, να κάνεις τον απολογισμό και να προχωρήσεις, κρατώντας ένα ακόμη μάθημα.

Δεν νιώθω μεγάλη, αλλά αντικειμενικά σίγουρα ΕΙΜΑΙ μεγαλύτερη από αυτό το κορίτσι.
Είναι απλά μαθηματικά.  (Πωωωω! Είμαι μεγαλύτερή της 17 χρόνια! Πωωω! Όταν εκείνη γεννήθηκε, εγώ πήγαινα Β’Λυκείου…Πωωωωω!!)

Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ώριμη, γιατί νιώθω πιο ήρεμη.
Διαισθάνομαι, ότι η ωριμότητα φτάνει, όταν πια γνωρίζεις τον εαυτό σου.

Όταν έχεις μάθει πια τις δυνάμεις σου και τις χρησιμοποιείς για να εξελιχθείς, όταν επιβάλλεσαι στις αδυναμίες σου, όταν εκτιμάς τη μέρα σου και ξέρεις, ότι αυτό το φορτωμένο με υποχρεώσεις δύσκολο 24ωρο είναι η ζωή σου, όταν προκύπτουν στεναχώριες, όταν δεν είναι όλα καλά, αλλά παρ’όλα αυτά, υπάρχει αυτή η στιγμή της ημέρας, που νιώθεις μια ανεξήγητη γαλήνη. Τότε  είσαι ώριμος. Ή τρελός.
Δυνητικά είμαι και τα δύο, σημασία όμως δεν έχει ο χαρακτηρισμός, αλλά η ουσία.

Σκέψεις ατάκτως ερριμμένες, θα έπρεπε να είναι ο τίτλος του άρθρου (ή του blog, αφού πάντα έτσι όλα μαζί τα σκέφτομαι), αλλά, τέλος πάντων.

Συνεχίζω, λοιπόν, λέγοντας πως  δεν έχει σημασία η ηλικία για το πότε συμβαίνει κάτι στη ζωή μας.
Σημασία έχει να συμβαίνουν πράγματα την εποχή, που είμαστε έτοιμοι ή υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες ή ακόμη και όταν δεν ισχύουν τα δύο προηγούμενα , να μπορούμε να αντιστρέψουμε κάθε δυσκολία σε θετικό αποτέλεσμα.

Είμαι λίγο επιφυλακτική στο “Όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν”.
Σίγουρα για κάποιο λόγο συμβαίνουν, αλλά αυτός ο λόγος κατά τη γνώμη μου, προηγείται του συμβάντος.

Για παράδειγμα, ο λόγος που δεν έγινα μητέρα σε μικρότερη ηλικία, ήταν γιατί δεν είχα μία σχέση που να με κάνει να θελήσω να δημιουργήσω οικογένεια. Επίσης δεν ένιωθα αυτή την ανάγκη.
Ένιωθα την ανάγκη να ζήσω εμπειρίες στο επαγγελματικό όνειρο που βίωνα, στις παρέες μου, στις καλλιτεχνικές ανησυχίες μου, ήμουν ερωτευμένη κι ένιωθα υπερπλήρης με όλα αυτά.
Ο αστάθμιτος παράγοντας “απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη”, μπορεί να ανέτρεπε όλα όσα σχεδίαζα και να με έβαζε κι εμένα στη μητρότητα από νωρίς, αλλά δεν συνέβη.
Η ζωή μου προχώρησε έτσι κι όλα ήρθαν με μια ακολουθία, που είχε πολλές παραμέτρους, που θα μπορούσε κάποιος να πει “στην ώρα τους” (που επίσης θεωρώ ότι είναι πολύ αυθαίρετο-ποιός ορίζει ποιά είναι η ώρα των πραγμάτων να συμβούν; …).

Έχουν γραφτεί και ειπωθεί τα χίλια μύρια για την ηλικία, που ζει κάποια γυναίκα τη μητρότητα ή ο πατέρας την πατρότητα.
Κάποιοι λένε ότι είναι ωραίο να έχουν μικρή διαφορά ηλικία οι γονείς με τα παιδιά, άλλοι ότι όταν γίνεσαι γονιός πιο μεγάλος έχεις άλλη ωριμότητα και υπομονή και πολλά πολλά άλλα. Δεν αγγίζω τα δύο άκρα (μητρότητα σε πολύ μικρή ή σε πολύ μεγάλη ηλικία), γιατί αυτό είναι μία συζήτηση που αγγίζει επιστημονικές και ηθικές προεκτάσεις, για τις οποίες μόνο ειδικοί μπορούν να μιλήσουν. Εγώ μόνο άποψη μπορώ να φέρω, αλλά για άλλο πράγμα μιλάω (πού ξέφυγα πάλι; ).

Σημασία για μένα έχει όταν βιώνεις αυτό  υπέροχο γεγονός της απόκτησης ενός παιδιού, να γίνεις ευτυχισμένος και να μεγαλώσεις ευτυχισμένο παιδί.

Ωραία όλα αυτά, αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής και με εσάς και με τον εαυτό μου και για να τιμήσω τον τίτλο του άρθρου.
Το “μεγαλώνω” σαν λέξη μετά από κάποιο σημείο έχει άλλη έννοια.
“Μεγαλώνω” θα πει κι ένα παιδί, ένας έφηβος και σημαίνει, ότι αναπτύσσεται, ότι ανθίζει.
Για έναν ενήλικα το “μεγαλώνω” σημαίνει κάτι τελείως διαφορετικό.
Εκεί τριγύρω στα πρώτα “Ήντα” αλλάζουν πολλά και στον οργανισμό και σιγά-σιγά στην εικόνα (ειδικά στις γυναίκες).
Το βασικό στοιχείο για να προχωρήσεις ισορροπημένα και να μην τρελαθείς, είναι 1ον) να αποδεχτείς, ότι αυτό που συμβαίνει είναι φυσιολογικό  και 2ον) να εκτιμήσεις, ό,τι σου έχει δώσει η ζωή μέχρι τώρα ή ό,τι έχεις καταφέρει να πάρεις εσύ (γιατί τα περισσότερα δεν χαρίζονται).

Ας μην κοροϊδευόμαστε, όμως.
Είναι ωραίο να αποδέχεσαι πως μεγαλώνεις, πως ωριμάζεις, αλλά στην πραγματικότητα δεν νομίζω, ότι το θέλει κανείς.
Είναι υπέροχο να είσαι νέος.
Αλλά ακόμη πιο υπέροχο είναι να συνεχίσεις να νιώθεις νέος, ακόμη και όταν δεν είσαι.
Εκεί είναι το μυστικό.

Δεν είμαι μεγάλη, λοιπόν.
Και όσο το σκέφτομαι το θέμα είναι συγκριτικό.
Ηλικιακά είμαι μικρότερη από κάποιους (π.χ. τη μαμά μου) και μεγαλύτερη από κάποιους άλλους (π.χ. από την κόρη μου).

Σε 3,5 χρόνια θα κλείνω τα 50.

Νιώθω πιο γεμάτη και δημιουργική από ποτέ και έτσι φέρομαι και προχωρώ τη ζωή μου.
Προχωρώ γεμάτη ανησυχίες, ενέργεια και διάθεση για επικοινωνία, επαφή και δημιουργία.

Στη σύγχρονη κοινωνία οι ηλικιακές δεκαετίες έχουν τελείως διαφορετική εικόνα από ό,τι παλαιότερα. (Τα έχω ξαναπεί. Διαβάστε το άρθρο παρακάτω “Η γενιά των αιώνια εφήβων”)
Είμαστε πιο up to date. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω.

Κάποιοι θα σκεφτείτε ότι όλα αυτά τα γράφω, γιατί με κάνει να νιώθω καλύτερα..
Μπορεί και να είναι έτσι. Δεν ξέρω. Δεν αισθάνομαι, ότι το κάνω γι’αυτό όμως.

Όταν γράφω συνήθως ξεκαθαρίζω τις σκέψεις μου και όταν αυτό το ξεκαθάρισμα γίνεται στο blog, είναι ακόμη πιο ωραία, γιατί το κάνω με παρέα.

Κι όλα αυτά προέκυψαν από ένα πρόγραμμα στο γυμναστήριο.

(Κι ύστερα σου λένε ότι η γυμναστική χαλαρώνει, φίλε μου. :p )

Μαμά Μαμαδοπούλου

Η γενιά των αιώνια εφήβων