Η γενιά των αιώνια εφήβων

Είμαστε η γενιά που
* γνωρίζει όλα τα νέα hit της παγκόσμιας μουσικής σκηνής
* παρακολουθεί με συνέπεια όλες τις νέες ταινίες και σειρές
* λατρεύει τα gadget
* ντύνεται με βάση τις νέες τάσεις της μόδας
* έχει hobby
* μαθαίνει μουσική
* πηγαίνει σε μεγάλες συναυλίες και χοροπηδάει μπροστά στη σκηνή
* εκτονώνει την ενεργητικότητά της στον αθλητισμό και την άσκηση
* “πειράζεται” με τους φίλους της (κυρίως στα social media)
* εκφράζει τον ενθουσιασμό ή την απογοήτευσή της με ένταση
και πόσα άλλα που ήταν κομμάτια του εαυτού μας εκείνα τα χρόνια μεταξύ 13-18 ετών.

Είμαστε η γενιά των 40something (και βάλε), που έχει βρει τους τρόπους να παρατείνει εκείνη την περίοδο της εφηβείας, όπου  ήμασταν ανήσυχοι και ενώ το αίμα μας έβραζε, ψάχναμε διεξόδους να εκτονώσουμε αυτή τη ζέση.

Οι περισσότεροι από εμάς μεγαλώσαμε από γονείς, που είχαν στερηθεί πολλά στη δική τους παιδική-εφηβική ηλικία και θέλησαν να δώσουν στα παιδιά τους ό,τι περισσότερο μπορούσαν.
Θέλησαν να μας προσφέρουν τρόπους να εξελιχθούμε, να εκτονωθούμε και χρόνο και χώρο να ζήσουμε την παιδικότητα και την εφηβεία μας, κάτι που οι ίδιοι είχαν στερηθεί.
Δεν μεγαλώσαμε, όπως εκείνοι.
Ο πατέρας μου, όταν τελείωνε με τα μαθήματα του σχολείου, βοηθούσε την οικογένεια στις δουλειές και όταν αποφάσισε να σπουδάσει, δούλευε για να μπορέσει να συντηρηθεί.
Η μητέρα μου ήταν πιο τυχερή και έζησε μια εφηβεία όχι τόσων ευθυνών σε μία οικογένεια που αγαπούσε το θέατρο, τη μουσική και τον κινηματογράφο.
Ο συνδυασμός της αγάπης των γονιών μας, έδωσε στα παιδιά τους την πολυτέλεια της εφηβείας, η οποία μπόρεσε να παραταθεί για καιρό.
(Αν μιλήσω για τον εαυτό μου, θα έλεγα ότι δεν σταμάτησε ποτέ.)

Είναι σίγουρο ότι είναι και άλλοι οι παράγοντες που εντείνουν αυτό το αίσθημα της εφηβείας, αλλά δεν είμαι εδώ για να αναπτύξω το κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι και ούτε κάνω έρευνα και ανάλυση. Εκφράζω μία άποψη.

Παρατηρώ απλά, ότι οι άνθρωποι της δικής μου γενιάς είμαστε μια διαφορετική γενιά 40άρηδων (και βάλε).
Νιώθουμε πιο νέοι και πρώτα από όλα καθυστερούμε την ωρίμανση της εικόνας.
Ξέρουμε τί πρέπει να προσέχουμε για τη διατροφή μας, τη φυσική μας κατάσταση, την “αντιγήρανση” και δεν έχουμε αλλάξει σε πιο αυστηρό και σοβαρό το στυλ του ντυσίματός και του χτενίσματός μας.
Οι επιλογές μας είναι πιο… νεανικές, όσο  και η έκφραση της διάθεσής μας.

Είχαμε την χαρά να ζήσουμε την παιδικότητα και την εφηβεία μας ανέμελα.
Ήμασταν τα παιδιά που η μόνη τους “δουλειά” ήταν τα μαθήματά τους.

Ξέρω, ότι θα μου μιλήσετε για όλα τα προβλήματα  που βαραίνουν τις ψυχές και τις γερνούν απότομα.

Θα μου μιλήσετε για την κρίση,  την ανεργία,τις δυσκολίες και την κατάθλιψη και όλα αυτά τα άσχημα, που λίγο ή πολύ τα γεύεται κάθε οικογένεια.

Νιώθω, ότι  η γενιά μας δεν είναι ίσως τόσο χαρούμενη στο σύνολό της όσο ήταν η γενιά των δικών μας.
Σίγουρα οι δυσκολιές δεν είναι ίδιες, αλλά νομίζω ότι αυτό υπήρχε πιο πριν και απλά έγινε πιο έντονο τα τελευταία χρόνια.
Οι ανθρώπινες σχέσεις ίσως ήταν κάπως πιο διαφορετικές. Νομίζω…Δεν ξέρω. Θα μου πείτε ότι οι άνθρωποι είναι πάντα ίδιοι, αλλά… δεν ξέρω.
Ίσως πάλι ως παιδί να έχω κρατήσει μόνο την αίσθηση των χαρούμενων αναμνήσεων, γιατρέ μου.
Μεγάλη κουβέντα που δεν θα την ανοίξω εδώ.

Η κατάθλιψη που ανά διαστήματα λίγο ή πολύ περνά κάθε οικογένεια (και μην μου πείτε ότι αυτό δεν ισχύει), μου θυμίζει λίγο από εκείνη την περίοδο της εφηβείας που δεν ξέραμε τί μας συμβαίνει και δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε.
Οι τρόποι που μας βοηθούσαν να νιώσουμε κάπως καλύτερα ήταν η μουσική, τα αθλητικά παιχνίδια, τα περιοδικά, οι ταινίες και οι φίλοι.
Το κλάμα ήταν πάντα λυτρωτικό και ερχόταν σε στιγμές που δεν το περιμέναμε, αλλά βοηθούσε.

Δεν θέλω να μείνω στο κομμάτι που δυσκολεύει τα χρόνια που ζούμε, που δεν είναι εύκολα για κανέναν, θέλω να μείνω στο δικό μου βίωμα και αυτό που φαντάζει στη δική μου ματιά αισιόδοξο κι έχει να κάνει με την ψυχή που ξετυλίγουμε στον κόσμο, τις πολλές διεξόδους που έχουμε στη διάθεσή μας και το ανήσυχο εκείνης της εφηβείας που αισθάνεται πως η ζωή είναι ακόμη μπροστά, γιατί… είναι μπροστά.

Τα τελευταία χρόνια ξέρω, ότι μεγαλώνω και  ωριμάζω, αλλά αρνούμαι να γεράσω.
Τί  κι αν νιώθω πιο εύκολα την κούραση, τί κι αν στην πίεση ο οργανισμός μου πια χτυπάει καμπάνες, τί κι αν χρειάζομαι πιο ενισχυμένες κρέμες για να συγκρατήσω το wannabe προγούλι, τί κι αν βάφω το μαλλί πιο συχνά.
Η ψυχή μου νιώθει χαρά με πολλά απλά πράγματα (και όχι δεν τα έχω όλα εύκολα και μου λείπουν πολλά), δυνατή και έφηβη, όπως τότε που ξαπλωμένη στο πάτωμα με τα πόδια στον τοίχο έκανα όνειρα ακούγοντας τραγούδια στο τέρμα σηκώνοντας όρθια τη γειτονιά.

Είναι σημαντικό να νιώθουμε νέοι (ε…γιατί είμαστε), αλλά να έχουμε συναίσθηση ότι μεγαλώνουμε.
Αν παραλείψουμε ή αρνηθούμε να δεχτούμε αυτό το δεύτερο, πιστεύω ότι τη στιγμή της συνειδητοποίησης γίνεται καταστροφικό για την ψυχολογία μας.
Ωριμάζει η εξωτερική μας εμφάνιση, αλλά και αυτό έχει την ομορφιά του και γίνεται μια υπενθύμιση, ότι τα χρόνια περνούν κι εμείς πρέπει να τα ζήσουμε.
Δεν μπορούμε να σταματήσουμε το χρόνο.
Μπορούμε όμως , όσο περνάει, να τον ξεζουμίσουμε με τη δύναμη ενός έφηβου, που με πρωτόγνωρα συναισθήματα ανακαλύπτει τους χυμούς της ζωής. Κι εμείς τώρα πια ξέρουμε πού να τους βρούμε.

Το πέρασμα του χρόνου έχει τη γοητεία του.
Η εφηβεία όμως υπάρχει μέσα μας.

Δεν αλλάζουν πολλά.
Απλά κάνουμε update σε νέες εκδόσεις του εαυτού μας. 🙂
Kαι οι ανανεωμένες εκδόσεις είναι ζουμερές, όπως λέει και ο λαός μας: “Η γριά κότα έχει το ζουμί.” :p

Αρκεί να έχουμε υγεία.

Και μια ψυχή χωρίς ρυτίδες. 🙂

Μαμά Μαμαδοπούλου