Όταν ο μάρσιπος μικραίνει…

Σήμερα πήγαμε με τις φίλες μας από τον Ελληνικό Σύλλογο Πάτσγουωρκ στην θεατρική παράσταση “Η Παπλωματού”.

Σύντομα θα σας πω τις (θετικές) εντυπώσεις μου για το έργο.

Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και λίγο πριν κοιμηθεί η κόρη μου, φέρνω στο μυαλό μου όλη τη μέρα που περάσαμε και η σκέψη μου στέκεται σε μία ανύποπτη στιγμή.

Σε μία στιγμή, που εξομολογήθηκα στη Μαριαλένα στο διάλειμμα της παράστασης.

Στο πρώτο μέρος του έργου ο μικρός της γιος θέλησε λίγη τρυφερότητα από τη μαμά και έφυγε από τη θέση του, για να βρεθεί στην αγκαλιά της.

Καθόντουσαν ακριβώς δίπλα τους και βλέποντας τη στιγμή τους, ζήλεψα.

Θυμήθηκα όλες τις φορές που ήταν μικρότερη η κόρη μου και είχαμε παρακολουθήσει αγκαλιά θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, ταινίες.

Ζήλεψα με γλύκα και βαθιά νοσταλγία αυτή τη στιγμής, που την εκτιμούσα απίστευτα τότε και τη ζω και τώρα κάποιες φορές και για λίγο αλλά δεν είναι ίδια.

Η κόρη μου σε 20 -30  εκατοστά θα είναι στο ίδιο ύψος με μένα.

Δεν μπορεί πια να σηκωθεί στη μέση μιας θεατρικής παράστασης, για να καθίσει για λίγο αγκαλιά μου.

Όταν νιώσει την ανάγκη “αγκαλίτσας”, θα γείρει να ακουμπήσει πάνω μου, θα μου πιάσει το χέρι, θα γυρίσει να με κοιτάξει με γλύκα αν κάθεται πιο μακριά, αλλά δεν θα έρθει στην αγκαλιά μου.

Δεν είναι τόσο βολική πια για να καθίσει πολλή ώρα. (και οι πίσω θεατές δεν θα βλέπουν…Ούτε κι εγώ. :p)

Ο “μάρσιπος” δεν τη χωράει.

Έχει μικρύνει.

….. Μάλλον…δεν έχει μικρύνει.

Εκείνη έχει μεγαλώσει.

Η αγκαλιά μου ξεχειλίζει.

Και τώρα αρχίζω να νιώθω σταδιακά τις στιγμές που μου λένε οι μεγαλύτερες μαμάδες (και πρώτη-πρώτη η δική μου μαμά), για τις στιγμές που νοσταλγείς όταν είναι πιο μικρό ή μωρό, όταν μπορείς να το έχεις αγκαλιά, να κλείνεις τα χέρια σου και να το κρατάς όλο πάνω σου, να νιώθεις την καρδιά του, να το κρατάς από το χέρι..

Κι όσο νοσταλγώ αυτές τις στιγμές, γυρίζω τη ματιά μου και την καμαρώνω.

Γέμιζε η αγκαλιά μου , τώρα γεμίζει η ματιά μου.

Και πάντα η καρδιά μου. ♥

Μαμά Μαμαδοπούλου

Image via Plum leaves