slider ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ KIDS' CLOUD

ΜΙΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΣΤΙΓΜΗΣ

30 Αυγούστου, 2015

Την έχει πάρει ο ύπνος στον καναπέ, ενώ παρακολουθούμε παρέα και οι τρεις μας μια ταινία.

Η ματιά μου και το ενδιαφέρον μου φεύγει από την τηλεόραση και μένει πάνω της.

Χαζεύω το πρόσωπό της, που είναι σαν αγγελούδι.

Αλήθεια, θα σταματήσει ποτέ στα μάτια μου να φαίνεται έτσι;

Μάλλον όχι.

Την περίοδο των καλοκαιρινών διακοπών τα παιδιά μεγαλώνουν περισσότερο και πιο όμορφα.

Αυτή την περίοδο που και εγώ είμαι πιο χαλαρή διαπιστώνω τις αλλαγές στην ανάπτυξή της.

Πιο σωστά, επεξεργάζομαι τις διαφορές στο μεγάλωμά της.

Καμαρώνω τις ευχές μου, να είναι γερή, να “ανθίζει”, να είναι ήρεμη και χαρούμενη.

Κι έρχονται αυτές οι στιγμές που έχω ανάγκη να τις εξομολογηθώ.

Αυτές οι στιγμές οι πολύ μύχιες, που πριν αγγίξουν τη λογική και την ψυχραιμία, με ταράζουν.

Νιώθω τόσο ευτυχία που μεγαλώνει όμορφα και την ίδια ώρα…..φοβάμαι.

Δεν παραλογίζομαι.

Είναι αυτοί οι κρυφοί φόβοι, που είναι πολύ βαθιά κρυμμένοι και ξέρω, ότι  ανάλογα εμφανίζονται σε κάθε περίπτωση ευτυχίας.

Όσο είναι μικρό παιδί, το κρατάς από το χέρι στο δρόμο, είσαι πίσω του όταν ανεβαίνει τη σκάλα, έχεις προστατευτικά σε όλο το σπίτι, κόβεις μικρά κομματάκια το φαγητό του για να μην πνιγεί, η ματιά σου γίνεται περιμετρική για να το παρακολουθείς ακόμη κι αν κοιτάς αλλού κι άλλα τέτοια που έχουν να κάνουν με τη σωματική του ασφάλεια.

Η προσοχή μας εστιάζεται κυρίως στην αποφυγή ατυχήματος, που είναι η πρώτη ανάγκη. Να είναι γερό! Να είναι ασφαλές.

Όταν μεγαλώνει και αυτοί οι κίνδυνοι υποχωρούν, εμφανίζονται άλλοι.

Αυτοί που είναι κυρίως εξωτερικοί και κάποιες φορές δεν ξέρεις από πού θα προέλθουν, γιατί είναι κρυμμένοι.

Είμαι η πρώτη που εδώ και χρόνια υποστηρίζω πως όταν είμαστε κοντά στο παιδί, μπορούμε να προλάβουμε κινδύνους και να το μάθουμε να διαχειρίζεται καταστάσεις, κάνοντάς το να αισθανθεί άνετα και να μιλάει για ό,τι σκέφτεται, φοβάται ή του συμβαίνει.

Είμαι αυτή που “κάνω σημαία” το να νιώθει το παιδί αγάπη, άνεση και ασφάλεια για να στηρίζεται στα πόδια του, αλλά και να στραφεί σε εμάς για ό,τι χρειαστεί.

Είμαι γνώστης του γεγονότος, πως θα πάθει για να μάθει και θα αναπτυχθεί μέσα και από τις δυσκολίες, τις αποτυχίες και άλλα δυσάρεστα.

Και τα πιστεύω όλα, ένα προς ένα, τα εφαρμόζω στο δυνατό περισσότερο.

Όμως… είναι αυτές οι στιγμές που λυγίζω και φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να ελέγξω και γιατί δεν γίνεται, αλλά και γιατί θα πρέπει να αρχίσει να τα διαχειρίζεται μόνη της.

Υπάρχουν καταστάσεις, για τις οποίες θα πάρω το ρίσκο να της δείξω εμπιστοσύνη και να την αφήσω ελεύθερη  σαν βαρκούλα στη λίμνη, να χαράξει τη δική της πορεία.

Να με βλέπει ότι είμαι εκεί για ό,τι χρειαστεί, να ακούσει τη γνώμη μου, αλλά να αποφασίσει χωρίς εμένα.

Και βέβαια, όλα αυτά γίνονται σταδιακά και αρχίζουν σιγά-σιγά από τις πολύ μικρές ηλικίες, αλλά δεν παύω να φοβάμαι.

Γνωρίζω, ότι ο κόσμος έχει υπέροχους ανθρώπους, αλλά και ανθρώπους με ταραγμένη ψυχή,  όπως ξέρω ότι μπορεί να είναι υπεύθυνη, αλλά δεν παύει να είναι ακόμη παιδί και μπορεί να παρασυρθεί.

KidsCloud.gr

Ναι, ναι, θα μου πείτε όλα αυτά που και η ίδια ξέρω και λέω, αλλά και προσπαθώ να κάνω, αλλά στιγμές νιώθω αυτή την αδυναμία και θέλω να την εξομολογηθώ με όλη την αλήθεια, όπως την εξέφρασα αυθόρμητα στον σύντροφό μου.

Μεγαλώνει και φοβάμαι.

Φοβάμαι, ότι μπορεί να μην έχω κάνει μαζί της την προετοιμασία που πρέπει.

Φοβάμαι, γιατί ποτέ δεν ξέρω εάν αυτό που επιλέγω να της πω ή να κάνω, είναι το σωστό.

(Ποιός μπορεί να πει ποιό είναι το σωστό, αλήθεια; )

Φοβάμαι, μήπως είμαι πολύ αυστηρή και άλλες μήπως είμαι πολύ χαλαρή.

Φοβάμαι, μήπως παραείμαι ρομαντική και άλλες σκληρή ρεαλίστρια.

Φοβάμαι, γιατί δεν ξέρω.

Και δεν θα μάθω, παρά μόνο μαζί της.

Νιώθω δυνατή κι αδύναμη.

Σκέφτομαι ότι ίσως έτσι πρέπει να είναι, γιατί αν υπήρχε μόνο το ένα από τα δύο, μπορεί να ήταν πρόβλημα.

Νιώθω ευτυχία που και οι δύο γονείς έχουμε καταφέρει να την κάνουμε να αισθάνεται άνετα να συζητάει μαζί μας ό,τι σκέφτεται και νιώθει και δεν φοβάται να μας πει ακόμη και το πιο περίεργο, χωρίς να εισπράξει αντίδραση σοκ.

Ω, ναι, έχουμε κάνει και ακόμη κάνουμε λάθος χειρισμούς, αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό ότι το παραδεχόμαστε και προσπαθούμε να το διορθώσουμε.

Όμως είναι λογικό και φυσιολογικό, να αρχίσει να έχει και μυστικά.

ΠΡΕΠΕΙ να έχει μυστικά. Δεν είμαι φίλη της. Είμαι η μαμά της.

Εύχομαι…Προσεύχομαι, αυτά τα μυστικά να μην τη φέρουν μπροστά σε κίνδυνο ή ακόμη κι αν αυτό γίνει, να μπορεί μόνη της να τον αποφύγει.

Δεν μπορώ να είμαι δίπλα της  με φυσική παρουσία για πάντα. Δεν πρέπει.

Θα είμαι όμως  στη θέση μου για να έρθει εκείνη να με βρει όποτε χρειαστεί.

Κι όσο μεγαλώνει, μπορεί (μακάρι) να με χρειάζεται λιγότερο.

Κι όσο μεγαλώνει, φοβάμαι.

Αλλά είναι φυσιολογικό, έτσι;

 

Μαμά Μαμαδοπούλου

 

 

 

 

 

 

No Comments

Leave a Reply

You Might Also Like

 

Εγγραφείτε στο newsletter για να μαθαίνετε νέα για εκδηλώσεις, βιβλία,
διαγωνισμούς κ.α.

Διεύθυνση email

Subscribe!