ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΒΟΛΤΑ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Τις περισσότερες μέρες των διακοπών τις περάσαμε μέσα στο σπίτι, καθώς ήμασταν και οι δύο άρρωστες.

Όπως και να το κάνεις, δεν ήταν και αυτό που περιμέναμε.

Ούτε να πάμε σε άλλο σπίτι, ούτε να καλέσουμε, ούτε να βγούμε έξω βόλτα λόγω του κρύου.

Έτσι ψιλοεγκλωβιστήκαμε.

Από προχτές που οι αντιβιώσεις είχαν αρχίσει να κάνουν τη δουλειά τους και το κρύο ελαττώθηκε έστω για μια μέρα, αποφασίσαμε να “κοινωνικοποιηθούμε”.

Μεταξύ άλλων αποφασίσαμε με τη μικρή να πάμε οι δυό μας μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα με τις φωτογραφικές μας μηχανές.

Φυσικά και χάρηκε με την πρόταση και άρχισε να ετοιμάζει την τσάντα της.

Προορισμός μας το Πάρκο και στη Μαρίνα Φλοίσβου.

Είχε κρύο. Πολύ κρύο. Ήμασταν όμως καλά ντυμένες και κυρίως χαρούμενες.

Περπατούσαμε, μιλούσαμε, με ρωτούσε ποιό πιστεύω, ότι είναι καλύτερο “κάδρο” για την εικόνα της, έστηνε το μοντέλο της Monster High και το διασκέδαζε.

Κάναμε ώρα συζήτηση για τη φωτογραφία και πώς αντιμετωπίζω το χόμπυ μου και ανοίξαμε μια μεγάλη κουβέντα περί γούστου, όταν της είπα ότι κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει αντικειμενικά ωραία φωτογραφία. Όλα είναι θέμα προτιμήσεων, γούστου και “ματιάς”.

“Αν όμως, μαμά, δεν σου αρέσει κάποια φωτογραφία μου;”

“Εάν βγάζεις φωτογραφίες για χόμπι, το απολαμβάνεις και σου αρέσουν εσένα, δεν έχει και πολλή σημασία για τους άλλους.

Μπορεί να μην αρέσει σε μένα, αλλά να αρέσει σε κάποιον άλλο. Μπορεί και σε κανέναν. Είναι πολύ υποκειμενικό.

Η έκφραση είναι προσωπικό θέμα.

Το σημαντικό σε πράγματα που κάνεις και σε εκφράζουν είναι να νιώθεις όμορφα εσύ και στη διαδικασία, αλλά και στο αποτέλεσμα. 

Οι φωτογραφίες που βγάζω ίσως δεν αρέσουν σε όλους.

Αλλά αρέσουν σε εμένα και το κυριότερο, απολαμβάνω όλη τη “διαδρομή”.

Είναι σαν να γεμίζει η ψυχή μου.”

Μου χαμογέλασε και μου είπε :

“Σωστά! Είναι όπως όταν μαγειρεύουμε κάποιο γλυκό που μας αρέσει εμείς οι δύο και περνάμε καλά και μετά το τρώμε μόνες μας, γιατί του μπαμπά δεν του αρέσει. Αχααααααααααααααα!! ”

Έτσι. Κοινώς, περί ορέξεως…. ;p

Μεγαλώνει και απολαμβάνω την παρέα της.

Σίγουρα η αγάπη μου για το χόμπι μου, τη φωτογραφία, την έχει επηρεάσει και δεν θα σας πω ψέμματα ότι κάπως δεν χάρηκα.

Όχι γιατί είναι τα στοιχεία που μου μοιάζουν.

Ποτέ μου δεν θέλησα να βρω ένα mini me σε εκείνη.

Απλά η ενασχόληση μου με τη φωτογραφία, μου δίνει χαρά. Με “γεμίζει”.

Συνειρμικά, λοιπόν, σκέφτομαι ότι μπορεί να δώσει και σε εκείνη τέτοια χαρά και ικανοποίηση.

Και ναι. Θα μου άρεσε να τη μοιράζεται και μαζί μου.

 

Στέκομαι στο ότι μου είπε πολλές φορές :

“Μαμά, πέρασα υπέροχα μαζί σου σήμερα! Να πάμε κι άλλες τέτοιες βόλτες!”

Και θα πάμε! 🙂

 

Kι αυτό που λένε ότι τη βόλτα την κάνει υπέροχη η παρέα, να ξέρετε, έχουν δίκιο. 🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου