Τότε που στέλναμε χριστουγεννιάτικες κάρτες

(Image by Tanya Hart)

Σήμερα περνούσα έξω από ένα βιβλιοπωλείο και χάζευα τη βιτρίνα.

Ένα μικρό συνοικιακό βιβλιοπωλείο, που είχε ετοιμασει μια όμορφη “ζεστή” βιτρίνα.

Λαμπάκια, στολιδάκια, καρτούλες…..

 

Καρτούλες.

Είναι αυτές οι στιγμές, που σου έρχονται οι μνήμες “ΓΚΝΤΑΝ!” και σε χτυπούν κατακούτελα.

Μου ήρθαν εικόνες από την παιδική μου ηλικία, όπου τέτοια εποχή είχαμε ήδη ταχυδρομήσει τις Χριστουγεννιάτικες κάρτες.

Ήταν η καθιερωμένη συνήθεια των εορτών.

Αγοράζαμε ή φτιάχναμε κάρτες με τη μαμά.

 

(Image by Lindsey Turner)

Ήταν εκείνα τα απογεύματα που άνοιγε η ατζέντα της οικογένειας, εκεί που υπήρχαν τηλέφωνα και διευθύνσεις και η διαδικασία των ευχών ήταν σε εξέλιξη.

Όταν ήμουν πολύ μικρή, θυμάμαι ότι ανυπομονούσα για τη στιγμή που θα μάθω να γράφω, για να τις ετοιμάζω εγώ.

Χάζευα τη μαμά μου που έκανε καλλιγραφικά γράμματα και με περισσή προσοχή και φροντίδα έκλεινε τους φακέλους.

(Image by Quinn Dombrowski)

Όταν έμαθα  να γράφω, έγινα βοηθός της.

Διάλεγα ποιά κάρτα θα στείλουμε σε ποιόν, τί θα γράψουμε, σε ποιό φάκελο θα κλείσουμε τις ευχές.

Οικογενειακές πρωτότυπες ευχές σε αγαπημένους ανθρώπους.

Με κάποιους από ό,τι αμυδρά θυμάμαι, η επικοινωνία με τους γονείς μου ήταν αυτές οι ευχές και ίσως κάποιες άλλες σε σύντομα τηλεφωνήματα στις ονομαστικές εορτές.

Οι κάρτες για αποστολή ξεπερνούσαν κάθε χρόνο τις 20.

Απολάμβανα τη διαδικασία.

Ήταν κομμάτι της εορταστικής περιόδου.

Όταν ήταν έτοιμες, τις παραλάμβανε ο ταχυδρόμος.

 

(Image by Lindsay)

Τότε όμως (Πω πωωωω! Το λέω λες και ήταν δεκαετίες πριν….Πωπωωωωω! Ήταν δεκαετίες πριν…) ο χρόνος αποστολής μιας κάρτας δεν ήταν 1-2 ημέρες.

Μπορούσε να κάνει και εβδομάδα/ες για να φτάσει μια επιστολή στα χέρια κάποιου αγαπημένου, που ζούσε αρκετά χιλιόμετρα μακριά.

Επίσης τότε (γκουχ γκουχ!) οι υπεραστικές κλήσεις ήταν ακριβές.

Για κλήσεις εξωτερικού ούτε συζήτηση.

Αυτός ήταν ένας λόγος που επηρέαζε θετικά στην αποστολή καρτών.

Κάθε χρόνο ψάχναμε το σχέδιο που πιστεύαμε ότι θα κάνει εντύπωση και θα αρέσει και αντίστοιχα λαχταρούσαμε τη μέρα που θα παραλαμβάναμε κάρτες από φίλους και συγγενείς, τις οποίες η μαμά στόλιζε στο δέντρο ή παντού τριγύρω στο σπίτι.

Δεν ήταν μόνο το τί εικόνιζε η κάρτα, αλλά και οι ευχές και ο αποστολέας. Δεν ήταν τόσο τυπικό.

Ήταν η σκέψη!

(Image by Aine)

Τα χρόνια πέρασαν και αυτή η συνήθεια άρχισε να ελαττώνεται.

Η μαμά μου συνεχίζει να στέλνει κάποιες λίγες καρτούλες και την καμαρώνω γι’αυτό και αναρωτιέμαι γιατί σταματήσαμε αυτή τη γλυκειά συνήθεια.

(Image by Connie Ma)

Διοργανώνονται διάφορες γλυκές ανταλλαγές καρτών (δείτε την υπέροχη ενέργεια που  είχε διοργανώσει η Ασπασία στο My Lovable Baby:  Handmade Xmas Cards Swap 2015 ), αλλά αυτό είναι κάτι άλλο από αυτό στο οποίο αναφέρομαι.

Εδώ μιλάω για αυτή τη συγκεκριμένη επικοινωνία με τους φίλους και συγγενείς.

Θεωρώ, ότι ο πρώτος λόγος εξάλειψης αυτής της συνήθειας είναι η εκμηδένιση του χρόνου-χώρου κλπ με την ταχύτητα που έχει αναπτυχθεί στις επικοινωνίας.

Instant μηνύματα από τη μία άκρη της γης στην άλλη.

Sms, απεριόριστες υπεραστικές κλήσεις ή κλήσεις στο εξωτερικό, email, skype, facebook, twitter, instagram, whatsapp και ένα σωρό άλλα μέσα επικοινωνίας μας φέρνουν δίπλα σε κλάσματα του δευτερολέπτου.

Έχουμε γίνει ανυπόμονοι και στην παραλαβή μηνυμάτων αλλά και στην αποστολή αυτών.

Βιαζόμαστε – ανυπομονούμε να στείλουμε αυτό που σκεφτόμαστε ή νιώθουμε, γιατί ανυπομονούμε να πάρουμε αυτό που περιμένουμε.

Είναι η απόρροια της διαδικασίας της αναζήτησης στο google.

Σε πόσα δευτερόλεπτα βρίσκεις αυτό που θες στην αναζήτησή σου;

Έτσι έχεις μάθεις να ζεις, σκέφτεσαι, περιμένεις.

Αυτές είναι οι ταχύτητες.

 

Άλλος λόγος είναι το κόστος.

Τώρα σε σχέση με τότε (γκουχ γκουχ) η αποστολή καρτών μέσω ταχυδρομείου στοιχίζει περισσότερο από μία άλλη μορφή επικοινωνίας.

Εάν η αποστολή είναι σε μεγάλο αριθμό φίλων – συγγενών σε συνδυασμό το κόστος των καρτών, επιβαρύνει τον προϋπολογισμό.

Δεν θα συνυπολογίσω την παράμετρο που ίσως ειπωθεί της”έλλειψης χρόνου”, γιατί είμαι της άποψης πως όταν θέλεις να κάνεις κάτι, βρίσκεις χρόνο.

Και σκεφτόμενη όλα αυτά, από τη μία με έπιασε μια μελαγχολία, γιατί σκέφτομαι ότι στα παιδικά μου μάτια αυτές οι κάρτες ενίσχυαν τη γλύκα και τη μαγεία των Χριστουγέννων και από την άλλη σκέφτομαι ότι ίσως τώρα η δική μου γενιά είναι πιο κοντά και ουσιαστικά σε συγγενείς και φίλους, ακριβώς λόγω αυτής της instant επικοινωνίας και της εκμηδένισης της απόστασης.

Μιλάω με τις παιδικές μου φίλες που βρίσκονται στα διάφορα σημεία του πλανήτη από Κρήτη μέχρι Τελ Αβίβ και νιώθω ότι είμαι πιο κοντά από ό,τι χρόνια πριν η μαμά μου με κάποιες παιδικές της φίλες που ζούσαν 100 χλμ μακριά μας.

Η κάθε εποχή έχει τα θετικά της και τα αρνητικά της.

Συνειδητοποιώ ότι δεν ξέρω τις διευθύνσεις αγαπημένων ανθρώπων μου, ενώ ακόμη θυμάμαι τη διεύθυνση του θείου μου που μένει στη Θεσσαλονίκη, αφού την έγραφα σε φάκελλο 2 φορές το χρόνο (Χριστούγεννα και Πάσχα).

Όπως ότι δεν θυμάμαι το κινητό τηλέφωνο στενής συνεργάτιδας και φίλης με την οποία μιλάω ίσως  και 10 φορές σε μια εβδομάδα, γιατί βρίσκω το όνομά της στο ευρετήριο και πατάω κλήση.

Είναι πολύ όμορφο και γλυκό το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμη αρκετοί που κρατούν ζωντανό αυτό το έθιμο.

Ίσως του χρόνου, αντί για Χιονισμένες μπάλες από βαζάκια βάλω project, να φτιάξουμε και να στείλουμε κάρτες στους ανθρώπους που σκεφτόμαστε και αγαπάμε.

Να πασπαλίσω με λίγη ακόμη μαγεία αυτές τις μέρες.

Αν και σκέφτομαι να βάλω τη μικρή σε αυτή τη διαδικασία από φέτος.

Θα της το πω αύριο και θα την ενθαρρύνω να φτιάξει και  να στείλει κάρτες σε 2-3 ξαδερφούλες της που μένουν πιο μακριά. 🙂

Είμαι σίγουρη ότι θα το απολαύσει και εκείνη αλλά και οι μικρές παραλήπτριες. 🙂

 Μαμά Μαμαδοπούλου