“ΤΑ ΜΑΥΡΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΡΕΛΑΣΗΣ”

Από τη μέρα που έμαθα, ότι θα κυκλοφορήσει, ανυπομονούσα να το διαβάσω.

“Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης”

του Βαγγέλη Προβιά (Εκδόσεις Ολκός)

Ναι, η λαχτάρα ήταν μεγάλη, γιατί έχω και μία προσωπική αδυναμία στο συγγραφέα.

Όχι, όχι, δεν με λέτε προκατειλημμένη.

Το να γνωρίζεις  το συγγραφέα λίγο ή πολύ και να νιώθεις την προσμονή του, να δει το βιβλίο του τυπωμένο, να έχεις αισθανθεί έστω και έμμεσα την αγωνία του, για το εάν θα αρέσει το εξώφυλλο και αν θα αγγίξει ψυχές το πόνημά του, δημιουργεί και σε σένα μία λαχτάρα.

Πότε θα το πάρεις στα χέρια σου, να το ξεφυλλίσεις, να το ρουφήξεις μέσα σε λίγες ώρες.

Να βουτήξεις σε κομμάτια της ψυχής του, να ταξιδέψεις με τα κείμενά του, να τον γνωρίσεις καλύτερα, να γραπωθείς σ’αυτό που ξέρεις, ότι έχει προηγηθεί…

 

Το έχει πάρει στην αγκαλιά του πολλά βράδια,

έχει κοιμηθεί πάνω του κι έχουν ονειρευτεί μαζί,

του έχει δώσει όλη την τρυφερότητά

και με φροντίδα διορθώνει με τα χέρια του την κάθε λεπτομέρεια ,

πριν βγει στον κόσμο.

Όπως κάνει ο γονιός, που καμαρώνει το παιδί του

στρώνοντας το τσουλούφι, που πετάει, 

ισιώνοντας το μπλουζάκι του,

πριν φύγει για να ζήσει μία πρώτη του εμπειρία.

Και όταν έχεις στο μυαλό σου αυτή τη διαδικασία, οι προσδοκίες είναι ψηλά.

Δεν είναι ένα ακόμη βιβλίο του “τάδε” συγγραφέα.

Είναι το “μωρό” του ανθρώπου, που γνωρίζεις.

Και ξέρετε…εδώ υπάρχει και μία παγίδα.

Μπορεί και να απογοητευτείς.

Κάτι, που δεν συνέβη με το βιβλίο του Βαγγέλη Προβιά.

Το ακριβώς αντίθετο.

Το λάτρεψα!

Είχα διαβάσει την ομώνυμη ιστορία (“Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης”), πριν κυκλοφορήσει το βιβλίο.

Την είχα αγαπήσει.

Επίσης η πρώτη μου επαφή-γνωριμία με τη συγγραφική πλευρά του Βαγγέλη Προβιά είχε έρθει μέσα από το blog του, το www.provato.gr, όπου ανέτρεχα, να διαβάσω τις ιστορίες του και όχι μόνο.

Όταν τον γνώρισα και άρχισα να ανακαλύπτω, πόσο ευαίσθητος και τρυφερός άνθρωπος είναι, περίμενα ότι θα βρω αυτά τα κομμάτια του στη γραφή του.

Δεν έπεσα έξω.

Στο βιβλίο υπάρχουν διαφορετικές αυτοτελείς ιστορίες, οι οποίες θα μπορούσαν να συμβαίνουν παράλληλα δίπλα σου.

Συμβαίνουν παράλληλα δίπλα σου!

Είναι τόσο καθημερινές και συνηθισμένες, όσο και αντισυμβατικές.

Οι ήρωες έχουν αδυναμίες, προβλήματα προσπελάσιμα ή απροσπέλαστα και θα μπορούσαν, να έχουν μία συγγένεια μεταξύ τους, όπως   έχουμε λίγο-πολύ όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας μέσα από τις σχέσεις μας.

Ένα από τα δυνατά στοιχεία του βιβλίου είναι, ότι οι ιστορίες έχουν απρόσμενη, αλλά ρεαλιστική εξέλιξη,

που μπορεί  σε κάποιες να μην είναι αρεστή αλλά πολύ σκληρή (όμως, μήπως έτσι δεν είναι η ζωή μας ; ).

 

Η έκπληξη που χτυπά, σαν γροθιά στο στομάχι, που σε κάνει να πονέσεις (και άρα σε αγγίζει..).

 

Και μέσα από αυτές τις ιστορίες ανιχνεύω αισιοδοξία.

Ανιχνεύω μία αποδοχή της αλήθειας της ζωής με μια ματιά ψηλά.

Σε ιστορίες, που κάποιες τελειώνουν χωρίς… να τελειώνουν.

Δεν σε αφήνουν όμως με την αίσθηση του ημιτελούς, γιατί το πιο πιθανό είναι να πιάσεις τον εαυτό σου, να πλάθει δικά του πιθανά σενάρια εξέλιξης.

Σε αφήνουν, να δημιουργήσεις τη δική σου φανταστική συνέχεια και να  βάλουν το μυαλό σου σε άλλα μονοπάτια.

Δεν θα σας πω, εάν έχουν καλό ή κακό τέλος.

Είναι πολύ σχετικό, εξάλλου.

Ο συγγραφέας νιώθει και διηγείται.

Αν έχεις ανοιχτή την ψυχή σου στο “σήμερα” και στους ανθρώπους, θα αισθανθείς, ότι βρίσκεσαι εκεί.

Κι αυτό οφείλεται στην υπέροχη κινηματογραφική, τολμώ να πω, περιγραφή.

Διαβάζεις το βιβλίο και παράλληλα ταινίες μικρού μήκους εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια σου.

Σε κάνει παρατηρητή διπλα στους ήρωες.

Νιώθεις σαν να θες, να απλώσεις το χέρι σου, να τους χαϊδέψεις,

να ακουμπήσεις στον ώμο τους και να τους πεις, “Κουράγιο. Όλα θα πάνε καλύτερα.”,

να τους πάρεις αγκαλιά και να τους αλλάξεις γνώμη,

να τους στηρίξεις, όταν νιώθουν μόνοι…

“Τα μαύρα παπούτσια της παρέλασης” του Βαγγέλη Προβιά, το διάβασα μέσα σε λίγες μόνο ώρες.

Δεν ξέρω, πόσο λυτρωτικό  ήταν για εκείνον, που το έγραψε.

Ήταν όμως για μένα. 🙂

 

Μαμά Μαμαδοπούλου